CHAPTER EIGHTEEN
Matthew's POV
"Ano ba naman kasing pumasok sa isip mo at tinulungan mo ang Nathalia na 'yon?!" nagagalit na sigaw ni Kirara.
Isa sa mga tinulungan kong client noon sa paghahanap sa nawawala nitong kapatid. I don't know kung bakit sa kaniya ako lumapit para ikwento ang nangyari. Siguro ay inisip ko na lang na para mabayaran din nito ang kulang nitong bayad sa'kin noon.
"Because I love her."
"Love ka diyan? Hindi na love ang tawag kapag mali na ang ginagagawa!" saka nito dinuro ang sintido ko.
Sinamaan ko siya ng tingin pero nilabanan nito ang tingin ko. I am the one who cut staring. Matapang din ang babae na 'to, akala mo naman sobrang close kami.
"You know nothing."
"Wala pa akong alam bakit sa'kin ka lumapit?" sabay tapat ng yelo sa labi ko.
Nang
CHAPTER NINETEEN Ziah's POV "How's your day?" tanong ko ng makarating si Braxien sa bahay. Bagsak ang mga balikat nito at malalim ang eye bag. Ilang araw na itong nag oover time sa trabaho. Kung minsan ay hindi na umuuwi sa gabi at madalas ng madaling araw kung umuwi. Kahit umagahan ay kape lang ang iniinom at aalis na. Kinuha ko ko ang coat na hinubad nito, saka ako nito hinalikan. "Tulog na si Zhen?" tanong ni Braxien. Tumango ako, "Oo, doon sa kwarto natin nakatulog dahil hinihintay ka niya." "Oh f*ck," kitang kita ko kung paano nadismaya si Braxien. "I'm sorry, Honey. May inaayos lang akong gulo sa company." Napakunot ako ng noo, "Ano bang nangyari? You can tell me," at tinabihan ko ito sa sofa. "May nawawalang stocks, hindi alam ng finacial kung saan nap
CHAPTER TWENTY Ziah's POV Nanghihina ang mga tuhod ko dahil sa mga narinig. Anong ibig sabihin no'n? Papaano nagawa sa'kin 'to ni Braxien. Si Zhen? Siya lang ang mahal niya? Siya lang ang kailangan niya? Pero bakit kailangan niya pa kong idamay at saktan? Nanlalabo na ang paningin ko at hindi ko na nagawa pang tumayo ng maayos at tuluyang na akong napaupo habang humahagulgol ng iyak. "You heared it right?" pagtataray ni Nathalia at lumapit sa'kin saka ako sinabunutan. "Ambisyosa ka kasi! Lumayas ka na dito! Isama mo yung anak mo dahil hindi ko rin siya matatanggap kapag ikinasal na kami!" "No, Nathalia, maiiwan si Zhen sa'kin. Ako ang magpapalaki sa kaniya!" "Pero Tita?!" Tiningnan lang siya ng Mama ni Braxien kaya wala na itong nagawa pa. Sa'kin nito ibinunton ang galit niya habang hila at hawak ng mahigpit ang buhok ko. Nasasaktan
CHAPTER TWENTY-ONE Ziah's POV "Wala kaming nagawa ng mama mo, may mga armadong kasama ang Daddy ni Braxien." Para na akong mababaliw. Anak ko 'yon, eh! Ako nagluwal at nagpalaki do'n! Kamusta na siya? Baka saktan din siya ni Nathalia? Sigurado akong umiiyak na 'yon. Hindi kaya ni Zhen na mawalay sa'kin. At hindi ko rin kaya. Bakit naman ganito? Si Zhen na lang ang mayroon ako matapos akong lokohin ni Braxien. Pati ba naman siya ilalayo rin sa'kin? "Ziah? What happened?" Tumingin ako sa kararating lamang na dalawang lalaki. Agad akong nabuhayan ng loob at tumayo. "K-Khalil, C-Colton. Tulungan niyo 'ko please. . . Yung a-anak ko. . . Kinuha nila." Muli akong lumuhod para humingi ng tulong sa dalawa. Kaagad naman akong tinayo ni Colton. "Tutulungan ka namin, hindi mo kailangan lumuh
CHAPTER TWENTY-TWO Ziah's POV "Ms. Cledera, narito na ang pagkain mo, kumain ka na!" medyo may pagalit na sambit ng isa sa mga pulis na nagdadala ng pagkain ko. Hindi ko alam kung ganito ba ang pagkain ng isang preso? Parang galing restaurant tapos may mga prutas pa. Hindi ko 'yon ginagalaw dahil wala naman akong ganang kumain. At isa pa, paano kung may lason 'yon? Wala akong pwedeng pagkatiwalaan dito. "Ma, kamusta na ang kaso ko?" naiiyak kong tanong nang bisitahin ako ni Mama. Tatlong araw na akong nakakulong, simula noong ma-hospital ako. Tatlong araw na akong nangungulila sa anak ko. Hindi naman ako nakakulong kung saan kasama ko ang ibang preso. Nakakulong lang ako sa isang selda ng wala akong kasama. At tatlong araw na akong hindi makatulog ng maayos. Miss na miss ko na ang anak ko. Napakasama nila, wala silang puso dahil nagawa nilang ilay
CHAPTER TWENTY-THREE Braxien's POV "Zhen? Wake up, mommy's here. . ." 'Yon ang unang salita kong narinig nang pumasok si Ziah sa loob. Gustong-gusto ko siyang yakapin. Nanghihina ako sa lagay ng anak ko. Wala akong magawa dahil pakiramdam ko naman ay kasalanan ko. Kasalanan kong inilayo ko si Zhen kay Ziah. Iyak ito ng iyak at halos oras oras ay hinahanap nito si Ziah. Wala naman kasi akong magawa, hindi ko alam kung sino at ano ang paniniwalaan. "Anong sabi ng doctor?!" tanong nito nang hindi man lang ako tinapunan ng tingin. "He's sick dahil sa patuloy na pag iyak," walang buhay kong sambit. Napatingin si Ziah sa'kin at mabilis itong tumayo at buong lakas akong sinampal. "Napakasama mo na nga! Wala ka pang kwentang ama! H-Hindi mo dapat inilayo sa'kin ang anak ko...naiintindihan mo ba
CHAPTER TWENTY-FOUR Braxien's POV Sinamaan ko ito ng tingin kaya nagkaroon ng sandaling katahimikan. Tumikhim ang Doctor at ito na ang unang nagsalita. "Abah, Mister, baka gusto mong alagaan ang asawa mo? Mababa ang dugo at isa pa, ay pagod at stress." Napayuko ako. Walang ibang dapat sisihin kun'di ako lang talaga. "Y-yung baby kamusta po?" "Kahit papaano ay magpasalamat tayo dahil walang nangyaring masama sa sanggol na nasa sinapupunan nito. She's eight weeks pregnant, at makapit ang bata nag bleeding lang siye because of too much stress and fatigue." Matapos ang pag uusap na 'yon ay pumasok na si Colton at Khalil sa kwarto ni Ziah. Nakaupo lang ako sa labas ng kwarto nito dahil wala akong mukhang maihaharap para kay Ziah, sa anak ko at sa pamilya nito. "Hey," &n
CHAPTER TWENTY-FIVE Braxien's POV Nagbalik lahat sa'kin ang mga alaalang 'yon. Noong araw na ako mismo ang unang nakakita na nakabigti ito sa mismong kwarto nito. Nakapikit, kulay violet na ang mga labi at wala ng buhay. "Braxien stop it!" sigaw ni Daddy. Sandaling katahimikan ang namayani sa aming tatlo habang si Mama ay sa malayo nakatingin. "Huwag niyo na akong papipiliin muli, dahil alam niyo kung sino ang pipiliin ko." Naglakad na ako palabas. Hindi pa ako nakakalapit sa pintuan ng makapagdesisyon ako. Isang desisyon para matapos na ang lahat ng 'to. Humarap ako muli sa kanila, "Hindi niyo na pala ako kailangan papiliin. Dahil ngayon mismo, ako naman. Ang pamilya ko, ang mahal ko, ang mga anak ko naman ang pipiliin ko." Matapos kong banggitin ang mga salitang 'yon ay lumabas na ako sa kwartong iyo
CHAPTER TWENTY-SIX Ziah's POV "Miss Ziah, mayroon po ulit nagpadala ng mga prutas, chocolates at bulaklak," sambit ng nurse nang makapasok ito sa hospital room namin ni Zhen. This is the last day na mananatili kami rito. Kinuha ko ang card na nakalagay sa bulaklak as usual isa nanaman 'yong sweet words at nanggaling kay Braxien ang lahat ng 'yon. Wala itong palya ni-kahit isang araw sa pagpapadala ng mga masusustansyang pagkain, vitamins at iba pang pangangailangan namin. Alam ko rin na palihim itong pumapasok tuwing gabi kapag tulog na kami ni Zhen. Dahil isang araw ay naalimpungatan ako sa isang damping halik nito sa aking noo. Hindi ko na lamang pinansin 'yon, dahil kahit na galit ako sa kaniya ay alam kong may puwang pa rin siya sa puso ko. Hindi naman kasi mawawala kaagad ang sakit na dinulot niya. "Thank you, Nurse Jen." Inilapag ko na laman