XERXES"What kind of student you were when you were in college?" Right after I answered her question, I suddenly got curious about her as a college student. As far as I know, if I'll be just basing on her attitude when she was young, probably she's a happy goer student who doesn't ignore anyone who desires to approach her. And like she said the other day, she most likely acquired friends with people who approached her first, lalo na kapag gusto siyang maging kaibigan. Just like Diane, madali niya itong naging kaibigan. I guessed she really is. After all, she's not someone like me who would like to lock himself from everyone who desires to have friends with him. If the friends I had in college didn't push themselves on me, I wouldn't have gained some either. Marahil, wala talaga akong mapala and possibly most portions of my college memories are studying. "Kagaya lang din ako ng ibang estudyante na nakikita mo, perp hindi ako 'yung tipong puro barkada ang inaatupag ah? Baka isipin
KRIESHASobrang napaka-saya ko nang agaran na pumayag si Xerxes sa favor ko. Halos hindi ako hinihiwalayan ng kiliti sa katawan, hangga't hindi kami nakababa sa Skytree shopping mall. Nadaanan namin to kanina, pero dahil ang inuna namin ay ang viewing deck, ay hindi muna kami nag aksaya ng oras para libutin ito. Nga pala, kung tingnan sa labas, nakahiwalay ang building ng mall. But pag pumasok ka, there are specific elevator or clerk desk na maaari mong puntahan para makabili ka ng ticket at makapasok sa mainland tower. So 'yun na 'yon. Hehe. Isa pang mahalagang bagay na dapat niyong malaman, malaki talaga ang mall. Kung ihahalintulad ko sa laki ng mall, baka kerry 'yung Robínson's Gallerià dito. May maraming boutique stores, shoes stores, restaurants in different foreign cuisines, jewelries, make-ups, accessories, booths, arcade, cinema and many more. Simula pagkapasok namin, agad ko siyang niyaya na maglakad-lakad at libutin ang kabuoan nitong mall. Sa naaalala ko, mga nasa 6th f
KRIESHA "Saan tayo pupunta?" kasalukoyang nagmamaneho siya ngayon at nasa daan ang atensyon nang tinanong ko siya. "Where going to Nakamise-dori Street," simple niyang sagot at sinulyapan ako ng may kasamang ngiti. "Anong klaseng spot ba 'yan?" wala akong ideya kung anong spot iyon, siguro street lang na may magandang street lights? "A night market full of many food shops, traditional Japanese clothes, many sweet desserts with delicious seasonal fruit, anime clothes that you like, toys and as well as souvenirs from this country. It is located in Asakusa, Taito City, Tokyo. Thirty minutes drive lang ang layo no'n. We'll surely get there before the market closes at eleven p.m." mahaba niyang salaysay at hindi ito nabigong agawin ang atensyon ko para doon. Na excite tuloy ako. "Parang Cebu Colon night market!" natutuwa kong sabi at napabaling sa bintana ng kotse saka binuksan ito para damhin ang hangin na mula sa gabi. "Ang saya, hindi ako makapaghintay na makapunta tayo doon. Para
XERXESDays passed by so fast that I didn't even notice, that today is the day which I have been waiting to come. Everything is ready and all set, si Lian na lang ang aking hinihintay na makakarating dito sa hotel. Kinakabahan ako na excited, hindi ako mapalagay and I think kapag nakita ko na siya ay saka lang ako mapapanatag ng buo. I don't remember myself getting so nervous, ngayon pa lang. Nababalot ang utak ko ng kahit anong kaisipan, lalo na't nag ma-matter iyon sa magiging reaksyon niya. Magiging masaya kaya siya kapag nakita na niya ang surprise wedding na hinanda ko para sa aming dalawa?"Tres," napabalikwas ako mula sa malalimanh pag-iisip nang marinig kong tinawag ako ni Kriesha. She's in her casual attire. A simple wide leg jeans paired with a white shirt and vest. Her hair is in a clear ponytail. "Yes, may kailangan ka?" puna ko sa kaniyang pag tawag. I'm here at the penthouse, gano'n din siya. Saka lang din siya baba-ba kapag nagsisimula na ang seremonya. "Inagaw k
KRIESHANang masiguro kong tuloyan na siyang umalis ng penthouse, ang mga luha ko ay parang agos ng tubig sa gripo na agad umagos. Ang sikip ng dibdib ko, lalo pa't nababalot ito ng lungkot at sakit. Hindi naman ako immortal para hindi masaktan. Kahit pilitin ko pang huwag umiyak at manatiling okay sa harap niya o kaya ng marami, titiklop at titiklop pa rin ako dito. Kung pwede lang sana na ipagdasal na hindi matuloy ang kasal, pinagdasal ko na. Pero hindi. Hindi ko kayang gawin iyon para lang sa kapakanan ko. Mahal ni Tres si Lian. Matagal na siyang naghintay dito para lamang dumating ang araw na ito. Hindi ko maaatim na sirain ito. At wala akong ibang magagawa, kundi ang manood at maging masaya kahit sa napakasakit kong damdamin. Bakit sa lahat ng lalake sa mundo, si Tres pa talaga ang napili ng puso kong magkagusto? Hindi ko rin napansin o na realize agad na nagustohan ko na pala siya. At mas lalong hindi ko sinasadyang mahulog sa kaniya... Napahilig ako sa likuran ng pintuan
XERXESNang magpaalam si Abuela na mag banyo, agad din akong lumabas ng event hall at nagtungo sa garden na malapit lanh din sa event hall. Kung saan may privacy at tahimik. As I am on my way, I texted Lian. 'Babe, where are you?' 'When are you coming? I'm waiting here for you.' 'Are you in Japan already?''Hindi pa ba nag landing ang sinasakyan mong eroplano?' 'Please, babe. Reply my messages.' Ang kaninang hindi mapakali, muli na namang umusbong sa sistema ko. I can't help but be worried of her. Nakarating na lang ako sa garden which is 3 minutes walk ay hindi pa rin siya nag re-repond. Fck! Imbes na kumalma ako, mas lalo lang akong hindi matahimik. I'm like walking back and forth as I am tracking the time like crazy. Nanginginig ang mga laman ko, I feel sweaty and cold. Na te-tense dahil 7 minutes na ang lumipas pero hindi pa rin siya nag reply. This is so unusual of her, ano ba ang ginagawa niya? At bakit ang tagal niyang mag reply? 10 minutes na lang din at magsisimula
KRIESHA"Sandali-Tres!" sinubokan ko siyang pigilan sa pag alis niya pero hindi niya na ako nilingon pa, tiyaka isa pa sa problema ko ay pwersahang pagpigil sa'kin ng mga staffs na nandito. "Tres!" ulit kong sigaw, ngunit sa hanggang mawala na siya sa paningin ko, wala talaga akong nakuha na sagot mula sa kaniya. Nagpumiglas ako sa pagkakahawak ng mga staffs. "Ma'am, pakiusap po. Huwag na po kayong mag aksaya ng oras dahil dapat kanina pa nagsisimula ang seremonya pero nang dahil sa katagalan ninyo ay na de-delay na 'yung program ng kasal niyo." Napamaang ako sa sinabi ng isang nakahawak sa akin, hindi makapaniwala at puno ng pagtataka ko siyang tiningnan. "Miss, nagkakamali kayo ng akala--" "Please, ma'am. Isipin niyo po 'yung mga bisita ninyo na kanina pa talaga naghihintay." tila naiinis na paalala ng isa pang staff. Hindi ko alam kung bakit ako bigla nakaramdam ng takot, which is hindi naman dapat dahil pinagkakamalan lang nila ako! Bakit ako pa 'yung takot dito? Hindi pwede
XERXESRight after I left her at the Bride's dressing room, I went directly to the Grooms room, where I should stay while the ceremony has yet to begin with. It is located on the private floor of the hotel, on the executive floor located on the second floor just as the same floor as the event hall. Before I went inside the room, I loosened the gasps of my neck tie and unbuttoned a couple of buttons. I'm still sickly bothered. Para akong sinasakal na nag sa-sanhi sa paghihirap kong makahinga. Everything turned out so messy and disappointing. Of all events, bakit ngayon pa? Napakasakit para sa'kin ito, at kahit na nangyari na, hindi ko pa rin magawang paniwalaan ang mga 'yon. I was so pathetic for hoping na panaginip lang lahat ng iyon. That Lian, did not reject me. That she didn't hurt me again after so many attempts she did before. I sighed difficultly deeply, at pumasok na ng tuloyan sa loob ng Groom's room. Pero gano'n na lamang ang pagkakagulat ko nang bumungad sa'kin ang muk