29: Eight Weeks

"Don't cry, Summer. There's no use, hindi ako madadala sa kakaiyak mo."

Napahilamos ako sa sarili kong mukha ng maalala ang itsura nito habang umiiyak at takip ang kanyang sarili ng kumot. Kumuha ako ng tubig sa ref at ininom agad ayon.

“Open the door, Thun! Please.” Nakatingin lamang ako sa pintuan at pinakinggan ang pagmamakaawa nito. Hindi ko na alam ang gagawin, nadala na rin ako ng selos at galit.

Dahil sa ginawa ko, alam ko na hindi niya ako mapapatawad at pakiramdam ko ay basta na lang itong aalis kaya inilock ko siya sa kwarto.

I’m sorry, pero hindi kita kayang pakawalan Summer.

Nakonsensya ako sa aking ginawa at nag isip ng mabuti. Naglakad ako patungo sa pintuan ng makarinig ako ng kalabog mula sa loob. Aalis na sana ako sa harap ng pinto ng maulit ang ingay sa loob na akala mo’y may naghahalungkat doon.

I unlocked the padlock and open the door, hindi ako makagalaw sa nasaksihan sa itsura ng kwarto mas lalong hindi agad ako nakabawi ng makita ang hawak-hawak na papel ni