Hindi matanggal ang aking ngiti kahit pa pinaparamdam sa akin ni Mosqueda na ito na ang huling araw ko sa pamamagitan ng nakamamatay na tingin niya sa akin.
It's 5:00 in the morning and we are currently in a van owned by Bernard's family. Siya ang nagda-drive dahil siya lang naman ang marunong mag-drive ng kotse sa aming lahat. Katabi niya ay si Jenny, sa harapan namin ay ang mga ulupong na si Andrei at Matthew.
"I knew I shouldn't have believed you when you say that I have to be ready before five. Sino namang matinong tao ang magi-stargazing ng alas singko ng umaga?" Pinigilan ko ang matawa nang mas tumalim pa ang tingin niya sa akin.
"Marinig ko lang na tumawa ka susuntukin ko ngala-ngala mo."
Imbes na matakot sa kaniyang banta ay tuluyan na nga akong humalakhak pero agad ding napaigik nang suntukin niya ang sikmura ko.
Nang tignan ko siya habang namimilipit ako sa sakit ay nakita kong nakangisi siya sa akin.
"Ang sakit!" reklamo ko
KIRSTEN'S POVWhen I was a child, I've always thought that life is just a big rainbow filled with colorful butterflies. I used to believe that the world is a land of never-ending happiness.It used to be my safest haven, a trusted companion.But as it turns out, the world is not a big ball of gumball. It isn't sweet, it is rotten. And vicious. And cruel.The world is cunning. It will lure and deceive you. Making you believe that you are in heaven but the truth is you are already burning in hell.Then once you realized that you fell on its trap. The world will just laugh and leave you alone in the dark, confused and asking yourself; where the hell did it all went wrong?"Saan tayo punta, 'ma?" tanong ko.Maga-ala una na ng umaga noong gisingin ako ni Mama mula sa mahimbing kong pagkakatulog. She made me wear my jacket and sh
KIRSTEN'S POV"Mosqueda." Nalukot ang pagitan ng aking noo nang marinig ang pamilyar na tinig na iyon.Hindi ko alam ang nangyayari. Pakiramdam ko ay nagising ako mula sa isang malalim na pagkatulog. Nakapikit lamang ang aking mga mata, nilalamig ako at malinaw rin sa aking pandinig ang marahas na paghampas ng alon sa dalampasigan."Mosqueda," tawag muli ni Guevarra. His voice echoed in my ear. Tila ba malapit siya sa akin pero at the same time ay malayo rin."Mosqueda," pagtawag niya sa pangatlong pagkakataon.Bahaya kong ginalaw ang aking ulo saka marahang iminulat ang aking mga mata. Sandaling tumigil sa pagtibok ang puso ko. My eyes widened in fear when I found myself slowly sinking underneath the sea.This scene is very familiar to me."Mosqueda!"Mabilis na binalot ng takot ang pagkatao ko. Alam ko na kung saan patungo ang b
KIRSTEN'S POV"Nothing..." Nanginig ang boses ko. A single tear fell from my eyes but I could care less. "Nothing happened. Hinayaan ko lang na malunod ang sarili ko."I took a deep breath and look up to the sky to prevent my tears from falling.I can't cry. Not in front of him.Nabalot ng katahimikan ang paligid. Ipinikit ko ang aking mga mata upang dinggin ang pinaghalong tunog ng kuliglig at ng paghampas ng alon sa dalampasigan.Hindi ko alam kung anong ginagawa niya ngayon pero ramdam ko ang titig niya sa akin. I hugged my knees tighter saka isinandal ang aking noo sa pagitan ng mga iyon.My tears starts to fall. One by one. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga ito."I'm tired but I can still manage."Hindi ko namalayang naiusal ko na pala ang nasa isip ko. Mas lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa ak
KIRSTEN'S POVMalinaw sa aking pandinig ang pagtunog ng wall clock na nakasabit sa nirentahan naming kuwarto dito sa resort. Madilim ang paligid. Nakadipa ang aking mga kamay habang nakahiga sa malambot ng mattress ng kama. I was just staring at the ceiling thinking about random things.Hindi ko alam kung paano ako nakarating rito pagkatapos ng eksenang iyon kanina sa dalampasigan. Ang alam ko lang ay para akong lumulutang. Masaya ako pero at the same time ay mayroon ring pangamba ang nabubuo sa loob ko ngayon.Malalim akong nagbuntong hininga saka humila ng unan at mahigpit itong niyakap. Tumagilid ako ng higa at tinitigan ang karagatan na kitang-kita mula sa veranda ng aming silid.'Let me be your masochist.'I bit my lower lip to stop myself from smiling. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata.Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ko nagustuhan ang sinabi niy
Kirsten's POVHindi ko alam kung ilang buntong hininga na ang nagawa ko matapos ang halos limang minutong katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Jenny.We are currently sitting on the sand while watching the four idiots playing with water.Tinupi ko ang aking tuhod saka niyakap ang mga iyon. I hit my forehead internally nang makita kong tumakbo yung apat na lalaki patungo sa may buhanginan pagkatapos ay naghukay sila gamit ang kanilang mga kamay. They made Matthew lay on the hole they dug then cover his body with sand as if burying him.Tumayo pa si Bernard sa gitna habang ang mga kamay ay nakataas sa kalangitan at nakapikit. He's saying something that we can't really hear from our place. Iyong dalawang natira naman ay iniiyakan si Matthew na ramdam na ramdam ang role niya bilang patay na tao.Nagsisisi na talaga akong sumama ako sa outing na 'to-- Come to think of
KIRSTEN'S POV"Uuwi na tayo bukas. Kailan mo sasabihin sa kaniya?" I tear my eyes off of Guevarra when I hear Jenny's voice behind me.It's already five in the afternoon. The boys are still playing on the shore while Jenny and I decided to go back to our room.Nasa veranda ako ngayon at pinapanuod silang maglaro."Hindi pa ako ready," ani ko."Kailan ka magiging ready?" Inilipat ko ang tingin sa kaniya at nakita kong nagkibit balikat siya. "You know you can't imprison yourself in the dark forever or you'll break.""At least I am not alone in that dark," I mumbled. Because they are there with me.She stared at me intently na tila ba binabasa niya ang nasa isip ko. I just smiled saka ibinalik ang aking tingin sa dalampasigan.Sometimes, I still think that I don't deserve happiness. I brought so much misery to those people who stayed with me kahit pa ang tanging pinapakita lang nila sa akin ay kabutihan.I shifted my gaze o
Trigger warning: Mention of someone's death, s*icide.If you are not comfortable in this kind of topics, then please don't force yourself to read this :)Consider yourself warned...KIRSTEN'S POVI gently open my eyes as soon as I feel the warmth of the sun that shines on my face.I blinked. I had that same dream again-- Actually, it was more like a nightmare than a dream. A nightmare that continuously hunting me. A nightmare that continuously reminds me to stay on my place.Naroon na naman ako sa pinakamalalim at madilim na parte ng dagat. Sa panaginip ko, naririnig ko ang paulit-ulit na pagmamakaawa nina Mama at Sierra na huwag akong aalis.I cried. Not because I'm scared but because I am guilty. I am torn between living in the past and moving on. I am a step closer to th
KIRSTEN'S POVHalos hindi ko na maimulat ang aking mga mata noong magising ako nang araw ding iyon. Hindi ko alam kung anong oras na pero nasisiguro kong kanina pa lumubog ang haring araw.Malalim akong nag-buntong hininga bago ko mapagpasiyahang imulat ang mga mata ko. My forehead creased when I found myself lying on Mama's bed.Wala akong natatandaan na lumakad ako para humiga rito kanina.Kumurap ako pero ipinagkibit ko na lamang iyon. I was so hysterical earlier, maybe I unconsciously climbed up the bed.Tatayo na sana ako pero muli akong natigilan nang mapansing nababalot ng kumot ang kalahating parte ng katawan ko. Hindi lamang basta-basta iyon dahil sobrang ayos ng pagkakabalot nito na sa katawan ko na para bang sinadya.Bumalik sa pagkakakunot ang noo ko bago ko ilibot ang tingin sa paligid. Ngayon ko lang rin napansin na nakabukas pala ang ilaw na hindi ko naman usually ginagawa.I licked my lips kasabay ng pagtambol ng kaba