I pushed myself up.
I didn't know what to do. Nang tumayo si Asriel habang minamasahe ang sariling ulo't nakapikit ang mga mata'y diretso ko siyang itinulak papasok sa closet ko.
Wala na kong maisip na paraan. This was the last resort I could think of, considering the small amount of time I had.
"Diyan ka na muna at huwag na huwag kang lalabas, kung 'di baka kung ano ang magawa ko sa'yo," mahina kong banta sa kaniya at sinarado ang closet ko.
Narinig ko ang mga papaalis na yapak ni dad. I thought that perhaps he was going to get spare keys for my room. Kaagad kong itinumba ang swivel chair ko't tulirong humiga sa kama.
Then, I closed my eyes.
A short sound from the door
"I wanna eat pancit canton so bad," I said, with his arms on my shoulders while we were sitting on the couch. "Your choice, marami pa namang natira doon," kaswal niyang tugon at umalis ako sa bisig niya. I stood to prepare myself a treat. "Ikaw ba? Gusto mong kumain?" "You know I hate spicy food," sambit niya habang nakatutok pa rin sa tv. "It's not my kind of tea—definitely not my taste." "Sus, ano pala taste mo sa pagkain?" I joked while opening a pancit canton. "I like sweets," he replied, in a soft tone. "Like what?" I said, turning the portable stove on and boiling some water.
Stargazing. That was what we decided to do, because I still couldn't sleep. Nandito kami ngayon sa isang lugar, where bermuda grass was quite dominant, with railings at the edge of a cliff. Tanaw na rin namin ang buong siyudad, at napakaaliwalas ng lugar na 'to. Night sky.
Umuwi akong ang gulo-gulo pa ng buhok. Diretso akong pumunta ng kuwarto para ihanda ang sarili ko sa araw na 'to. Nakita ko si papa kanina at ang tamlay ng kaniyang mga mata. Mapait niya lamang akong binatuhan ng ngiti habang sinuklian ko naman siya ng isang ngiting nakakailang. Pagkatapos kong maligo ay pumunta na akong closet ko habang nakasuot ng bath robe. I needed to dress beautiful today, at least for him. Pabalik-balik akong kumukuha ng mga damit mula sa closet ko pero wala pa akong nakikitang maganda. Ang dami ko nang nailabas. Magulo na nga yung kuwarto ko. Mas lalo pang gumulo dahil sa mga damit kong pinagpipilian. Then, a dress caught my heed. It's a black and white type of dress, with white as the upper and black as the lower, separated with a belt loop. It's a V-neck bodycon dress.
Nakahandusay lamang ako sa lupa, naiinitan at pawisan.Bruises. Wounds. Swollen Skin. I could feel all of them piercing through my bones. They were all over my body—making me hug the pain like I was hugging a gigantic rose bush filled with thorns.What could've I done to receive such treatment?I was blindfolded. There was none I could see but oblivion overpowering my sense of sight—subduing my other senses, rendering them useless. My wrists were tied closely with chains as well as my feet. The more I moved, the more pain I'd feel.Kanina lang, humihiyaw ako. Humiyaw ako nang humiyaw, pero ni isang tunog mula sa paligid ko'y wala akong marinig. It was plain silence, and who would've thought that silence could fuck
Hindi ko na alam kung ano ang nangyari sa akin pagkatapos ng nakabibinging putok na iyon dahil bigla akong nanghina't nawalan ng malay.After resetting my consciousness back to normal, I still couldn't see anything. The cloud of darkness yet emanated in my sight. My bruises and wounds were still there to haunt my body again with the pain they were bringing.I also couldn't hear anything. But the smell of the place was screaming bad re
"Hindi mo alam ang lugar na 'to! Kabisadong-kabisado ko na ang lugar na 'to! Pero wala ka bang naaalala?" parang nananadya niyang tanong.Bumabalik na naman. Bumabalik na naman ang trauma kong iyon na pilit ko nang kalimutan---yung lumabas ako sa bahay na 'to, dahil nawala bigla si dad at hinanap ko siya---pagkatapos ay naligaw ako.Napatingin ako sa sarili kong repleksyon sa nakaparkeng van sa gilid ng kalsada. Punit na punit na ang damit ko, at hindi ko na rin madepina ang sarili kong hitsura. Maihahalintulad na ako sa isang babaeng baliw sa pagala-gala lamang sa daan.Nakita ko ang lalaking iyon na palapit na nang palapit sa akin. Nanghihina na ang mga paa ko. Gusto ko nang magpahinga. Gusto ko nang matulog. Napapikit na lamang ako ng mga mata't natumba.
I never pictured myself out wearing a hospital dress, lying on a hospital bed. The smell of the hospital lingers around my nostrils, making me want to sneeze out a scent of disgust.I wandered my eyes across the whole room. May maliit na bintana na gawa sa glass, sakto lamang para makapasok yung sikat ng araw sa umaga. May flat screen tv ding nakalagay sa harapan ng higaan, at sa bandang gilid ko nama'y may sopa na kulay asul, may maliit na glass table at isang maliit na basurahan. Idagdag mo pang may banyo, unlike other hospitals na parang kinulang sa budget.
"Weh?" "Oo nga. Magtiwala ka lang sa writer mong kaibigan!" She then roared a laugh. "Gan'on ba 'yon?" I asked, and she just nodded. Natapon pagkatapos ang tingin ko sa smartwatch na ibinigay sa akin ni Asriel, na nasa ibabaw ng isang maliit na drawer malapit lamang sa higaan. "Alam mo ba, Aurora?" "Hmm?" "Nakita ko na ang lalaking 'yon. Natagpuan ko na siya, at matagal na pala," may kalambutan kong sabi habang nakangiti. "Masaya ako nang makumpirma kong siya nga 'yon." "Sino? Yung nagligtas sa'yo n'ong bata ka pa?" tanong niya sa akin. "Sino ba---omg! Don't tell me---" she paused looking at me with eyes growing bigger---"si Asriel ba 'yon?" "Siya nga," sambit ko, habang