Chapter 7

Kinabukasan ay nakakaramdam pa din ako ng hindi maganda. Expecting things to happen within the day. Hindi ko na ipinahalata kay Maureen na may bumabagabag sa akin dahil siguradong mangungulit na naman iyon.

Nag-iisa akong kumain sa canteen. Lunch namin kaya marami akong nakakasabay. But there are classes na on-going pa din. Ang iba ay abala sa mga kanya-kanyang activities. Bigla kong naalala ang naging panaginip ko kahapon sa library. Pinilit ko ibalik kagabi para makita ang mukha ng babae pero hindi na naulit iyon.

Ang tanging naaalala ko lang ay ang kanyang pangalan. 

Aia...

Yes, that's it.. Aia. I'm really worried because the past years, wala naman akong napanaginipan na insidente na nangyari sa school. Kahapon lang. Tinapos ko ang aking pagkain para makabalik na ng classroom.

Medyo may kalayuan din ang building ng canteen kaya naisipan kong sa kabilang side na lang dumaan. Medyo hindi din ako komportable sa mga panunukso ng mga seniors. Simula nang ma feature daw ako sa school paper sabi ni Brian ay marami na ang nakakilala sa akin. I don't know kung matutuwa ba ako kasi kahit papano  they acknowledge my existence in this school. Pero okay din naman sakin kahit hindi nila ako mapansin. My life is more peaceful that way.

Habang naglalakad, may napansin akong nakasunod sa akin. Hindi ko na muna pinansin. Nagpatuloy ako at ilang saglit pa ay hindi tumigil ang pagsunod sa akin nang kung sino man. Huminto ako at lumingon. Nakita ko ang isang maliit na babae. Hula ko ay nasa grade 7 pa lang. Awkward siyang ngumiti. 

"H-ello po." 

Ngumiti ako. "Hi." 

She looked at me with hopeful eyes. "Ikaw po ba si Ate.. Shea?" 

"Yes po, ahm. Ano sana yun?" 

"Puwede po ba akong magpaturo sa inyo? Sabi po kasi ng mga kaklase ko magaling ka daw!" 

I was stunned. Hindi ko inaakala na mas makikilala pa pala ako. Nakita kong may dala-dala siyang mga maninipis na magazine. 

"Ah, pasensya na po. Kanina pa kita nakita sa canteen. Di ako sigurado pero ikaw nga yung nandito," sabay lahad ng hawak niya. 

Kinuha at tiningnan ko iyon. 

"The Victorious, Official Publication of Victorias Integrated School" 

Binuklat ko ang bawat pahina at namangha ako dahil narito nga ang iilang larawan ko habang sumasali sa mga contest. Meron ding mga over-all results at scores. Hindi ko talaga to inaasahan. Muli kong tiningnan ang bata at nahihiyang ngumiti. Talagang hinabol niya pa ako para mag paturo lang. 

Lumapit ako. "Anong pangalan mo at anong grade kana? "

"Clarisse po, grade 7 po ako. Ahmm.. Last section," hindi siya makatingin sa akin. 

Hindi naman talaga ako matalino. Mabilis lang mag catch-up ng mga bagay-bagay ang utak ko. Kumbaga ay stored knowledge na din dahil mahilig akong magbasa at mag-aral. Medyo malakas ang kapit ng retention ng information sa utak ko dahil na rin siguro sa pagkakaroon ng clairvoyance at photographic memory. And here I am complaining about it while others are seeking for it. 

Tinapik ko ang balikat niya at ibinalik ang mga magazine.

"Sure Clarisse. I'm in grade 9- Honesty. Puwede tayong magkita minsan sa library pag-break time." ngumiti ulit ako. 

Nabuhayan ang mga mata niya at nahihiyang nagpasalamat sa akin. Meron din siyang ibinigay na isang supot ng cookies bago umalis. 

Nagpatuloy ako sa pagbalik sa classroom. Habang papalapit sa aming building ay tila pamilyar ang tinatahak kong daan. Inilibot ko ang aking paningin. The classrooms are occupied with their classes. Suddenly there's a girl walking ahead of me. Kinabahan ako bigla. Eto ang eksaktong scenario sa panaginip ko. Mabilis akong naglakad para maabutan ang babae.

Tumingala ako at nanlaki ang mga mata nang may mahuhulog na flower pot! Bumalik ulit ang paningin ko sa babae na walang kaalam-alam ng mga mangyayari. Papaliko na siya nang tumakbo ako at itinulak siya sa kabilang side ng daan. Pareho kaming natumba at ilang sandali pa ay nakarinig kami ng malakas na pagbagsak. Durog na durog ang flowerpot na nahulog sa semento.

My heart is beating fast. Ang bilis ng mga pangyayari. Ganitong-ganito ang nasa panaginip ko. Bumaling ako sa babae. Tulala siya. Shock was written all over her face. Tumayo ako. She must be Aia. Yun ang narinig ko sa aking panaginip. 

"Aia!" papalapit ang iilang estudyante na nakakita ng aksidente. 

Hindi nga ako nagkamali. Aia ang pangalan ng babae. 

"Ayos ka lang ba?" sunod-sunod na tanong ng mga eto. 

Napahinga ako ng malalim at kinalma din ang sarili. I gradually withdraw my self from the crowd. Ang importante ay ligtas ang tinawag nilang Aia. Aalis na sana ako nang may tumawag sa akin. 

"Miss sandali!" 

Napalingon ako, it was Aia. Lumapit siya sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko at humagulgol ng iyak. I was stunned. As in ngumangawa talaga siya. Ngayon niya lang siguro na realize na muntik na siyang mapahamak. 

"Than-k... Thank you!" Muli siyang ngumawa.

Hindi ko alam kung matatawa ba ako o makikisimpatya sa reaksyon niya. Pero nang makita ko ang pag-aalala sa mga kaklase niya, naisipan kong dalhin na lang siya sa clinic. 

"Ayos ka lang ba? Samahan na kita sa clinic," sabi ko. 

Tumango-tango lang siya kaya sinamahan na din kami ng mga kaklase niya papuntang clinic. Mabilis namang rumisponde ang mga guards sa insidente at pinapasok lahat ng mga estudyante sa kani-kanilang mga classrooms. 

Pinainom muna ng tubig si Aia para makalma. Natigil na din siya sa pag-iyak. Hinihimas-himas naman ng isang kaklase niya ang kanyang likod. 

Napatingin siya sa akin ng ilang sandali. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula, I have my class but I guess I need to be here for a while. 

"If I'm not mistaken, you're Shea right?" 

Kilala niya ako? Parang nabasa siguro niya ang reaksyon ko kaya naman muli siyang nagsalita. 

"I saw you for several times sa ating school paper," aniya habang sumisigok parin

Kaya pala. The usual reason. 

"Maraming salamat ah. Hindi ko napansin kanina yung nangyari. Buti na lang nandiyan ka. Ako nga pala si Aia," sabay lahad ng kamay. 

"Walang anuman, kahit sino naman siguro gagawin iyon." 

Muli na naman siyang naluha. "Hindi ko alam kung ano na ang nangyari kung hindi mo ko iniligtas! I don't wanna die yet!" 

Ngumawa siya ulit. This time napapangiti na ako. Hinawakan ko ang kamay niya. Mas lalo pang lumakas ang kanyang iyak. Na we-weirduhan na din ang nurse na naroon. 

"Miss Almeda, gamutin muna natin ang sugat mo," ani ng nurse. 

Napabaling ako sa aking siko. Ngayon ko lang naramdaman ang hapdi. Nasugatan pala ako. Hindi ko napansin. Siguro sa pagkakatumba namin kanina. Gasgas lang naman pero kita siya dahil medyo malaki at dumudugo rin. Nilagyan iyon ng nurse ng betadine at plaster. Apologetic na tumingin si Aia sa akin. Ngumiti ako to assure her na wala na siyang dapat pang ipag-alala. 

Hindi na rin kami nagtagal sa clinic dahil wala namang natamong pinsala si Aia. Hindi naman malayo ang agwat ng classroom namin. Nalaman kong nasa parehong baitang lang kami pero magkaiba ng section. 

Nagpaalam na ako sa kanya. 

"Shea, salamat talaga. Babawi ako sa'yo promise!"

Kumaway ako at nagpatuloy na. Pagkatapos ng klase ay minadali kong umuwi. Napagod ako sa mga nangyari. I was interviewed about the incident plus the last subject that we had, gave us more stuffs to do. 

Gusto ko na tuloy magpahinga. Nasa labas na ko ng gate nang may tumigil na itim na SUV sa harap ko. Bumaba ang salamin at nakita kong dumungaw si Aia sa bintana. 

"Hi Shea! Hatid kana namin sa inyo!" nakangising tawag niya. 

Lumapit ako at magalang na tumanggi. "Naku huwag na. Medyo malayo ang amin. Maaabala pa kayo."

"Sige na! Dali!" binuksan niya ang pinto. 

Wala na akong nagawa dahil hinila niya na ako papasok ng sasakyan. 

"San banda ang sa inyo?" si Aia. 

"Sa may Gloryville kami." 

Binigyan niya ng instruction ang driver. 

"Manong Rex Gloryville po muna tayo, hatid natin si Shea. She's my new friend! Sinagip niya ko kanina dahil muntik na kong maasksidente! Buti na lang nandyan siya!" mahabang talak niya sa driver. 

"But don't tell Mommy and Daddy! Mag-aalala sila. May nahulog lang kasi na flowerpot mula sa 2nd floor ng building namin. Di ko napansin kaya sinagip ako ni Shea," she keeps on talking. 

Nag-usap pa sila ng kanyang driver bago siya bumaling sa akin. 

" By the way Shea, this is Manong Rex, he's my bodyguard and driver," pagpapakilala niya. 

Hinawakan niya ang mga palad ko at ginalaw-galaw. Hindi pa rin natatapos sa pagsasalita. 

"Alam mo, I'm very grateful sa'yo. Gusto kitang maging kaibigan. Ang bait mo kasi niligtas mo ko." 

Napatingin ako sa kanya. Wala ba siyang mga kaibigan? Pero marami naman ang nag-alala sa kanya kanina. Tila ba nabasa niya ang iniisip ko kaya naman muli siyang sumagot. 

"I do have friends pero alam ko na hindi sila genuine. Nandiyan lang sila pag may kailangan. Baka nga siguro nakita nila yung mangyayari kanina pero ikaw pa ang sumagip sa akin. They're just faking their concern."

Nakaramdam ako ng simpatya. Medyo nakakarelate ako sa sitwasyon niya. But in my case I don't interact that much. Meron ding nagte-take advantage sa mga kakayahan ko pero hindi ko na dinidibdib. Sa kanila na iyon kung lolokohin nila ako or hindi. As for me, as much as possible tutulong ako. 

"Shea, puwede ba kitang maging friend?" 

I look at her. There's something that I saw in her eyes. Napatango na lang ako at hinawakan din ang kamay niya. Atleast today, I found a person whom I can call a friend.