Lumapit siya sa sakin at sinimulang gamutin ang mga sugat ko. Napa-aray ako sa pagdampi niyon sa aking balat. Ngayon ko lang naramdaman ang sakit na dulot ng mga sugat ko. Hindi ko naramdaman yun kanina dahil ang atensyon ko ay nakatuon sa gagawing pagtakas idagdag pa ang presensya ni Leonardo.
Iwinaksi ko agad sa aking isipan ang bagay na yun, kailangan kong pagtuunan ng pansin ang gagawing pagligtas sa aking ina at kapatid. Pagkatapos, ay nilagyan niya ng band aid ang mga malalaking sugat. Tiningnan ko si Alexandra. Maganda ito at maliit ang mukha. Tumingin siya sakin at ngumiti.
"Ayan, okay na. Gusto mo bang sumama sa loob? Hindi naman pwedeng iwan kita dito ng mag-isa." wika niya sabay ligpit ng mga gamit.
"Ayos lang ba? Hindi ba ako makakaabala?" tanong ko.
Bago pa man siya makasagot, biglang may kumatok sa pintuan at binuksan iyon. Tumambad samin ang lalaking nakaupo kanina sa sofa. Mahaba ang buhok na naka-ponytail.
"Alexandra, tara na. Magsisimula na tayo. Nandyan na si Agent Jerald. Ikaw nalang ang wala sa silid." wika nya at saglit na sumulyap sakin tsaka niya isinara ang pinto. Tumayo na si Alexandra at tinungo ang kabinet para ilagay ang mga ginamit sa paggamot sakin tsaka nagtungo sa pinto.
"Tara na, baka magalit si Agent Jerald." wika niya tsaka binuksan ang pinto. Tumayo narin ako at nagtungo sa pinto tsaka sabay kami na lumabas ng silid.
Naglakad kami patungo sa isang silid sa tabi ng sofa. Binuksan iyon ni Alexandra at tumambad sa harapan namin ang nasa pitong katao na ngayon ay nakatingin samin. Napalunok ako. Hindi ko maiwasan manginig dahil sa mga tingin nila. Nakita ko rin sa isang tabi si Leonardo na nakatingin din sa gawi namin.
"Magandang Umaga po, Agent Jerald." wika ni Alexandra.
Tumingin ako sa orasan na nakasabit sa dingding. Ala-una na pala. Tiningnan ko ang lalaking binati ni Alexandra. May mga puting buhok na siya at nakasalamin. Marahil nasa singkwenta mahigit ang edad niya.
"Baka naman pwede mo kami ipakilala sa kasama mo at bakit siya sugatan?" tanong niya kay Alexandra tsaka niya ako binigyan ng mapanuring tingin. Hindi ko maiwasan panindigan ng balahibo sa tingin na ipinukol niya sa akin. Ang lakas ng awra niya. Ito ba ang pinuno? Sasagot na sana si Alexandra, subalit biglang tumayo si Leonardo.
"Ako po ang nagdala sa kanya dito Agent Jerald, habang binabaybay ko ang daan patungo dito ay nakita ko siyang lumabas sa kagubatan at nakita ko siyang sugatan. Kaya dinala ko siya dito para gamutin ni Alexandra." paliwanag ni Leonardo. Tumango siya sa sinabi ni Leonardo. Ramdam ko na nakatingin sakin ang ibang mga kasamahan nila.
"Maupo na kayo dito sa unahan Alexandra at ikaw Binibini." wika niya at iwenestra ang bakanteng upuan na nasa harapan. Agad kaming nagtungo doon ni Alexandra at naupo.
"Bakit nasa kagubatan ka? May tinatakasan ka ba?" tanong niya sakin.
Siguro sapat nang basehan ang pagtulong sakin ni Leonardo at ang paggamot sakin ni Alexandra para pagkatiwalaan ko sila. Ang mga kagaya nila ang makakatulong sakin para malutas ang problema ko.
"Ikinulong ako ng aking amain kasama ang aking ina at kapatid. Kaya tumakas ako para humingi ng tulong para mailigtas ko ang aking ina at kapatid. At sa pagtakas ko doon ko nakita si Leonardo at isinama niya ako dito para gamutin ang mga sugat ko." sagot ko.
Hindi ko muna binanggit ang pangalan ng aking amain. Kailangan kong humanap ng tyempo para sabihin yun. Tumango siya habang nakatitig sa aking mga mata na parang tinatarok kong nagsasabi ba ako ng totoo o hindi. Handa akong makipagtitigan sa kanya malaman lang niya na nagsasabi ako ng totoo.
"Ramdam ko na nagsasabi ka ng totoo. Tutulungan ka namin na mailigtas ang iyong ina at kapatid." wika niya.
"Salamat po Agent Jerald." wika ko habang nangingilid na ang luha sa aking mga mata. Hindi ko maiwasan na mapaluha, salamat dahil napunta ako sa mabubuting tao. Paano kung iba ang nakakita sa akin? Baka kung napano na ako. May kinuha siya sa bulsa ng pantalon, isang panyo at iniabot niya iyon sakin.
"Punasan mo ang iyong mga luha." wika niya. Kinuha ko iyon at agad na pinunasan ang mga luha na naglandas sa aking pisngi.
Nagsimula na ang meeting. Pinag-usapan lang nila ang mga bagay na dapat gawin kapag nasa kapahamakan lalo at Agent sila. Kung paano nila maililigtas ang sarili sa mga kapahamakan.
Pinag-usapan din nila ang susunod nila target na isang sindikato ng droga at magkakaroon sila ng pagsasanay sa susunod na araw.
Natapos ang meeting ng alas tres ng madaling araw. Bakit kaya sa ganitong oras sila nagmemeeting? Sabagay mas maganda narin yung ganitong oras tahimik. Lalabas na sana ako ng biglang tawagin ni Agent Jerald ang pangalan ko. Tinawag din niya si Leonardo.
"May pag-uusapan tayo, Agent Leonardo." wika niya.
Umupo ako sa dating inupuan ko kanina samantalang tumabi naman sakin si Leonardo.
"Ano po iyon, Agent Jerald?" tanong ni Leonardo.
"Saan tutuloy si Ms., Ano pala pangalan mo Binibini?" tanong sakin ni Agent Jerald.
"Rhianna po. Rhianna Evangelista po." sagot ko.
"Sa bahay muna siya titira, Agent." wika ni Leonardo. Tumango siya.
"Oh sige. Sayo muna siya titira, mas ligtas siya sayo. Makakaalis na kayo." wika ni Agent Jerald.
Tumayo na ako ganun di si Leonardo. Pumunta si Leonardo sa pintuan habang nakasunod ako at tsaka iyon binuksan. Nadatnan namin sa labas ang mga kasamahan niya na nag-uusap. Nasa pito sila kanina ng pumasok ako sa silid.
Apat na lalaki at tatlong babae, pero ngayon dalawa nalang sila pang-tatlo si Leonardo. Panay mga lalaki. Maaring umuwi na ang iba, pati si Alexandra. Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanya o nakapagpasalamat man lang sa paggamot niya sakin.
"Mauna na ako mga Pre." paalam ni Leonardo sa mga kasamahan.
"Saan tutuloy ang kasama mo?" tanong ni Harold at saglit niya akong tinapunan ng tingin.
"Sa bahay muna siya titira. Yun ang pinag-usapan namin ni Agent Jerald." wika ni Leonardo.
"Grabe Leonardo, magtitira ka ng isang babae sa bahay mo." wika ng isang lalaking mahaba ang buhok na siyang tumawag sa amin ni Alexandra kanina.
"Loko ka Brandon!" wika niya tsaka siniko si Brandon sa tagaliran. Kunwari napa-aray naman si Brandon. Nakikinig lang ako at tinitingnan lang sila na nagbibiruan nang bigla siyang lingunin ni Leonardo.
"Brandon, Harold. Si Rhianna pala. Rhianna si Brandon at si Harold." pakilala niya sakin sa mga ito.
"Nagagalak akong makilala ka." wika ni Harold at inilahad ang palad niya sakin. Tinanggap ko iyon. Nginitian niya ako sabay ng pagpisil ng aking kamay. Agad ko naman binawi iyon.
"Nagagalak din akong makilala ka Rhianna." wika ni Brandon. Nakipagkamay din siya sakin at tinanggap ko iyon, pero hindi katulad ni Harold, saglit lang ang pakikipagkamay niya sakin.
Narinig ko ang pagbukas ng pintuan sa silid kong saan nagdaos sila ng pagpupulong, ay hindi. Kami, dahil nasa loob din ako ng mga pagkakataong yun. Tiningnan ko iyon at lumabas doon si Agent Jerald. Lumapit siya samin.
"Tara na. Kailangan niyo nang umuwi at para makapagpahinga na rin si Rhianna." wika niya at nauna nang lumabas ng pintuan ng Head Quarters.
Sumunod kami kay Agent Jerald palabas ng Head Quarters. Pagkalabas namin ay hinintay muna namin na maisara iyon ni Harold. Naglakad na sila sa kani-kanilang sasakyan. Si Harold ay kulay itim na kotse ang sasakyan, samantalang si Brandon ay kulay puti naman. Sumakay naman si Agent Jerald sa van nito na kulay itim.
"Sumakay ka na." tawag sakin ni Leonardo. Ibinaling ko ang tingin sa kanya at agad akong naglakad patungo sa kotse niya. Sa passenger's seat ako umupo. Sumakay narin siya sa driver's seat. Lumabas na kami ng gate at isinara iyon ng gwardiya na tagapagbantay.
"Kamusta ka na?" tanong ni Leonardo sakin habang tinatahak namin ang daan pabalik, patungo sa tahanan niya.
"Ayos lang ako. Salamat sa pagligtas sakin." sabi ko at nilingon ko siya. Subalit nasa daan lamang ang tingin niya na hindi man lang nag-abalang lingunin ako. Ibinalik ko nalang ang tingin sa daan.
"Walang anuman. Trabaho ko ang magligtas ng tao. Natural sakin yun na iligtas ko ang taong nasa panganib." wika niya na nakatuon parin ang paningin sa daan. Tama nga naman siya, pero nagpapasalamat parin ako dahil sa pagligtas niya sakin.
"Gusto kong maging parte ng samahan niyo." lumingon siya sa gawi ko.
Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob na sabihin ang mga katagang iyon sa kaniya. Basta ang gusto ko lang maging parte ng samahan nila at ako mismo ang huhuli kay Don Ysmael.
"Hindi pwede, dapat may kakayahan sa paghawak ng baril ang dapat maging myembro namin. At sumasailalim pa sa mga masusing pagsasanay." kontra sakin ni Leonardo.Ano ngayon kung hindi ako marunong humawak ng armas o ng baril? Natututunan naman yun diba? Minabuti ko nalang na manahimik baka mapunta pa sa pagtatalo kapag iginiit ko ang gusto ko.Namayani ang katahimikan sa loob ng sasakyan. Minabuti ko nalang na ipako ang paningin ko sa labas ng bintana. Madilim pa ang paligid, tanging paghampas ng hangin sa mga punong-kahoy ang naririnig ko. Hindi ko na rin matandaan kung saan niya ako natagpuan kanina. Ipinasya kong ipikit nalang ang aking mga mata para makatulog.Isang pagyugyog sa aking balikat ang gumising sakin. Nagmulat ako ng mga mata. Nasilayan ko si Leonardo na siyang palang may kagagawan kung bakit ako nagising."Nandito na tayo, sa aking bahay." aniya at tsaka inilayo ang mukha sa akin. Bumaba siya ng kotse at naglakad papunta sa bahay. Minabuti ko narin na lumabas ng kotse
"Pasensya na, akala ko kasi wala siyang boyfriend e. Aalis na kami." wika niya at umalis na sa kanyang harapan. Nilingon ko si Leonardo na nakahalukipkip ngayon."Hindi mo dapat ginawa yun sa kanya, napahiya tuloy yung tao. Nakikipagkilala lang naman siya." wika ko. Oo nga, anong masama kung makipagkilala siya sa isang lalaki. Tumingin siya sakin mula sa pagtanaw sa lalaki."Sa kagaya mong tumakas, dapat maging maingat ka sa mga kinakausap at pinapakisamahan mo. Hindi ka dapat nagtitiwala basta-basta." seryuso niyang sagot.Natigilan ako. Tama siya. Bakit hindi ko naisip yun? Hindi nga dapat ako nakikipag-usap kung kani-kanino. Kinuha nito sa kamay ko ang basket na naglalaman ng mga pinamili ko."Bayaran na natin ito. Para makaalis na tayo. Pupunta pa ako sa Head Quarters. May pagsasanay kaming gagawin." wika niya at naglakad na papunta sa Counter. Sinundan ko siya patungo roon."Pwede ba akong sumama?" tanong ko sa kanya.Nilingon niya ako at tsaka ibinalik ulit ang tingin sa unahan.
Lumabas na sina Alexandra at Harold sa karinderya kasama ang dalawa. Tiningnan ko ang paligid ng karinderya. Mukhang shock pa ang mga tao sa nangyari. "Tara na. May pag-uusapan tayo." wika ni Leo sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at tinungo na namin ang labasan ng karinderya. Lumingon ako para tingnan si Brandon na nasa likuran namin. Nakita kong nakatingin siya sa kamay ko na hawak ni Leo. **Narating na namin ni Leo ang sasakyan. Agad niyang binuksan ang passenger's seat. Sumakay ako doon. Himala, gentleman? Umikot siya sa driver's seat. Pinaandar na niya ang kotse at sinundan namin ang kotse na lulan sila Harold at Alexandra. Tumingin ako sa likuran. Nakasunod samin si Brandon. "Bakit mo ginawa yun?" tanong sakin ni Leo. Alam niya na ang ibig sabihin niya. Yung ginawa kong pagsipa sa kamay ng lalaking naka-shade. "Para iligtas ka. Eh mukhang sasaksakin ka na e." sagot ko. "Hindi mo na dapat ginawa yun, kaya ko ang sarili ko." depensa niya. "Ano ba ang mali sa ginawa ko? Kay
Leonardo'sPOV Hindi ko alam kung bakit nasabi ko ang mga bagay na yun kay Rhianna. Umupo ako sa upuan sa salas at nahilamos ko ang aking kamay sa mukha. Hindi ko maiwasan humanga sa kanya dahil sa angkin niyang kagandahan. Maputi, makinis ang balat, bilugang mga mata, at bilugang mukha. Unang kita ko palang sa kanya ay nakaramdam na ako ng atrasyon sa kanya. Lalo na kanina noong nasa Gigi's Carenderia kami habang itinutok ko sa lalaking naka-shade na napag-alaman kong Carlo Sañiego ang pangalan. Bigla nalang siyang tumayo at sinipa niya ang kamay ni Carlo Sañiego. Sobra akong nag-alala na hindi ko mawari. Sa katunayan, magaling siya. Idinadaan ko nalang sa pagsusungit ang atraksyong nararamdaman ko sa kanya. Naalala ko tuloy noong nasa Head Quarters kami at madatnan ko siyang masayang nakikipag-usap kay Brandon. Hindi ko maiwasan makaramdam ng selos, na hindi ko dapat nararamdaman sa kaniya. Iwinaglit ko sa aking isipan ang aking mga iniisip at nagpasyang kunin ang mga damit ko sa
Rhianna'sPOV"Rhianna, gusto ko maging parte ka ng aming samahan." wika ni Leo sa kanya habang nakatalikod ako at nakaharap sa niluluto ko.Saglit akong natigilan sa sinabi niya. Tama ba ang narinig ko? Gusto niya na akong isama sa grupo nila? Agad akong lumingon sa kanya. Nagtama ang aming mga mata. Bigla akong nakaramdam ng pagkaasiwa."Seryuso ka ba? Diba sabi mo kailangan magaling humawak ng armas o baril ang magiging myembro niyo?" wika ko. Natatandaan ko na yun ang sinabi niya sakin noong hiniling ko na maging parte ako ng samahan nila."Nagresign si Dianne dahil gusto na nito magfocus sa mga anak. Kaya nagpapahanap si Agent Jerald ng papalit sa kanya. Natututunan naman ang mga yun." wika nito at nginitian ako. Naninibago ako sa kanya. Nagiging palangiti na siya."Salamat Leo." wika ko at tsaka ibinalik ang pansin sa niluluto. Mukhang maganda ata epekto ng pancake na niluto ko."Basta dadaan ka sa masusing pagsasanay. Bilang Agent, katambal niyon ang panganib sa buhay mo. Kaya
"Sino ang nagbigay sayo ng Droga?" tanong ni Leo kay Carlo Sañiego na ngayon ay nakaupo habang nakaharap sa amin. Nasa tabi nito ang payat na lalaki na mukhang takot na takot. Narito kami sa silid kung saan may maliit na selda sa gilid kung saan natulog ang dalawa kagabi. May mesang sakto ang laki na nakaharap kay Carlo Sañiego. Nasa gilid nito si Leo at nakatayo. Sina Brandon, Faith at Alexandra ay nakaupo sa upuan na nasa mesa nakaharap kay Carlo Sañiego. Ako nandito sa isang tabi at nakikinig sa usapan nila."Bakit ko sasabihin? Hindi ko gusto mapahamak ang mag-iina ko." wika nito. Tumayo si Brandon at lumapit dito."Kung makikipagkaisa ka samin. Sabihin mo kung nasaan ang mag-iina mo at ililigtas namin sila. Titiyakin namin na magiging ligtas siya sa aming pangangalaga" wika ni Brandon."Si Don Ysmael, siya ang pinaka-pinuno. Inuutusan lang ako. Narinig ko sa usapan ng mga nag-utos sakin. Kapag di daw ako sumunod at nagsumbong ako, mapapahamak ang mga anak ko pati ang asawa ko.
Pagkatapos naming maidala si Mrs Sañiego sa isang lugar na ligtas kung saan mga Agent lang ang nakakaalam. Agad kaming bumalik sa Head Quarters para sa pagsasanay. Alas tres na ng hapon ng makarating kami. Pagkababa ko ng sasakyan ay agad kaming nagtungo ni Leo sa likod ng Head Quarters kung saan saan ginaganap ang pagsasanay. May nakasabit sa gitna na isang papel na may nakaguhit na tao. Hindi pa nagsisimula ang pagsasanay."Halika upo tayo doon kina Faith." yaya sakin ni Alexandra at kinuha ang kamay ko patungo sa gilid kung saan nakaupo si Faith. Iniwan ko si Leo na kausap si Harold. Umupo kami sa bakanteng silya na nasa tabi ni Faith. Lumingon sakin si Faith. Ngumiti siya sakin."Ikaw yung dinala ni Leo na sugatan diba?" tanong niya sakin."Opo, Agent. Ako nga po." wika ko sa kanya."Masyadong pormal. Just call me Faith. What's your name?" Inilahad nito ang kamay sakin at tinanggap ko iyon."Rhianna, Rhianna Evangelista." wika ko."Sandali, naiihi ako. Punta lang ako sa CR." paa
Leonardo'sPOVMinamaneho ko ang kotse papuntang Head Quarters kasama si Rhianna. Napatingin ako sa kanya habang nakatanaw siya sa labas ng bintana."Kamusta pakiramdam mo?" tanong ko sa kanya. Sobra akong nag-alala sa kanya kagabi. Sobra kong seneryuso ang laban. Hindi ko napansin na nasasaktan na pala siya.Lumingon siya sakin. Ayon na naman ang mga tingin niya. Tinging nakakahalina. Biglang lumakas ang tibok ng dibdib ko. "Ayos na ako. Salamat pala sa ginawa mong paghilot sa paa ko kagabi." wika niya tsaka ngumiti sakin. Kusang kumurba ang aking mga labi para suklian siya ng matamis na ngiti.Ibinalik ko ang atensyon sa daan. Isang linggo ang gagawing pagsasanay ni Rhianna bago kami sasabak. Ililigtas namin ang kanyang Ina at Kapatid. Ganunpaman, nandito pa rin ako sa tabi niya at handa siyang iligtas."Leo." untag sakin ni Rhianna."Bakit Rhianna?" tanong ko."May sasabihin ako." wika niya. Nilingon ko siya."Si Don Ysmael, siya ang aking amain na nagkulong samin." Naihinto ko a