บทที่ 1547

เนื่องจากสภาพอากาศเย็นจัด อุณหภูมิในอีสต์คลิฟฟ์จึงลดลงอย่างมากในคืนนั้น หิมะยังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าอย่างหนัก

ชาร์ลีได้รับการแจ้งเตือนทางโทรศัพท์มือถือโดยมีข้อความว่าอีสต์คลิฟฟ์ได้ออกคำเตือนเรื่องพายุหิมะตั้งแต่คืนนี้ไปจนถึงวันพรุ่งนี้

ชาร์ลีสวมเสื้อเชิ้ตในขณะที่ก้าวออกไปยังระเบียงห้องพัก สิ่งที่เขาได้แต่คิดในตอนนี้ก็คือเรื่องพ่อแม่ของเขาเท่านั้น

ในที่สุดเขาก็กำลังจะได้ไปเยี่ยมหลุมฝังศพของพ่อกับแม่ในวันพรุ่งนี้แล้ว

เรื่องนี้กวนใจเขามาตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา

ในขณะที่เขากำลังจ่อมจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงของควินน์พูดขึ้นมาว่า “พี่ชาร์ลีไม่รู้สึกหนาวเหรอคะ พี่ใส่เสื้อผ้าบางมากนะ?”

ชาร์ลีหันกลับมาแล้วมองเห็นควินน์ เขาไม่รู้ว่าเธอเข้ามาในห้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วถึงเดินมาที่ระเบียงห้อง

ควินน์รีบอธิบายว่า “ขอโทษค่ะพี่ชาร์ลี ฉันเคาะประตูแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบ ฉันก็เลยเปิดประตูเดินเข้ามาเลย”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามว่า “ไม่เป็นไร ทำไมต้องเกรงใจกันด้วยล่ะ?”

จู่ ๆ ควินน์ก็ปรากฏตัวขึ้นและใบหน้าที่สวยงามของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

เธอเด