บทที่ 0037

“ไม่มีอะไรหรอก พี่อันแค่คิดถึงสิ่งที่น่าดีใจน่ะ !”

เวินซูซูยกมือปิดปากแอบหัวเราะพลางเดินมาจูงแขนอันหนิงแล้วเดินออกไปด้านนอก เวลานี้ ตู้เหม่ยจวนบนอกแขวนด้วยผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัวด้วยสีหน้าเบิกบานใจ

“ซูซู หนิงหนิง อย่าเดินไปไกลนะ ข้าวใกล้เสร็จแล้ว!”