บทที่ 105

ลู่เซียวเซียวจากไปพร้อมกับพวก

เหลือเพียงคนที่เพิ่งกินข้าวด้วยกันเท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องส่วนตัว

หวงจุนหลางนั่งทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาของเขาหมองคล้ำ!

เจิ้งโหย่งแอบดีใจ

หานชือหยุนมองไปที่หลินตงด้วยดวงตาที่สดใส

ไม่ใช่แค่หานชือหยุน

สาว ๆ ในห้องส่วนตัวมองดูหลินตงด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย

ไม่คิดว่าหลินตงจะเป็นเจ้านายใหญ่ขนาดนี้

นี่มันซ่อนเร้นมาก!

หลินตงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับสายตาที่กินคนเหล่านี้

"เอ่อ! เพื่อนหาน ผมมีธุระต้องไปก่อน พวกคุณสนุกกันต่อเถอะ!" หลินตงกล่าว

เมื่อหานชือหยุนได้ยินว่าหลินตงบอกว่าเขาต้องการออกไป เธอก็ไม่เห็นด้วยโดยธรรมชาติ เธอเข้ามากอดแขนของหลินตงแล้วพูดว่า "หลินตง คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน คุณยังไม่ได้ให้ของขวัญฉันเลย!"

หลินตงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อหานชือหยุนกอดแขนของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของหานชือหยุน และต้องการหลุดพ้น แต่หานชือหยุนจับไว้แน่นและไม่ให้โอกาสเขา

"เอ่อ! เพื่อนหาน คราวหน้าจะชดเชยของขวัญให้ได้ไหม ผมไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ!"

"ไม่! ต้องให้วันนี้!" หานชือหยุนกอดแขนหลินตงไว้แน่นแล้วพูด

พูดพลางจงใจกอดแข