บทที่ 31

ฟิลิปขมวดคิ้วให้กับไอเดน ด้านอีกฝ่ายก็จ้องกลับอย่างโกรธจัดมาที่เขาพร้อมกับยิ้มเยาะ “แค่งานมาส่งภาพวาดง่าย ๆ นายก็ยังมาสายอีกงั้นเหรอ? ทำแบบนี้มันจะไม่เป็นการไม่ให้เกียรติลุงจอห์นสตันมากไปหน่อยงั้นเหรอ?”

เพี๊ยะ! ชาร์ลส์เดินเข้ามาด้วยอารมณ์เดือดดาลก่อนจะตบหน้าฟิลิปอย่างแรง พร้อมกับตะโกนขึ้นมา “ทำไมฉันถึงมีลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องอย่างแกแบบนี้? แกนี่มันช่างหน้าขายหน้านัก!”

เสียงตบที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนในห้องจัดแสดงนิทรรศการถึงกับตกตะลึง แต่ก็ไม่มีใครแสดงท่าทีเห็นใจออกมาแม้แต่น้อย

เมื่อมองชาร์ลส์ที่ตบหน้าฟิลิปต่อหน้าผู้คนมากมาย ไอเดนพอใจเป็นอย่างมาก ตบได้ดี! ขยะไร้ค่าอย่างเขาควรจะถูกตบให้มากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ

แววตาของฟิลิปเย็นยะเยือกขึ้นมาแต่เขาก็ข่มมันเอาไว้ ฟิลิปก้มหน้าลงก่อนจะพูดขึ้น “ขอโทษครับพ่อ ผมมาช้าไปหน่อย”

“ฮึ่ม!” ชาร์ลส์พ่นลมหายใจอย่างเย็นชาออกมา เขาหยิบภาพวาดไป ปรับอารมณ์ให้กลับมาคงที่ก่อนจะหมุนตัวกลับ ยิ้มออกมาและเดินจากไป “มา มา นี่เป็นภาพวาดสหายสองคนบนภูเขาฤดูใบไม้ผลิ ของ ทัง โบฮู เชียวนะ”

ไอเดนยืนวางท่าอยู่ต่อหน้าฟิลิปผู้ที่เพิ่งถูกหวดมา เขาจัดเสื้อสูทของเข