บทที่ 73

“รอก่อนฟิลิป หยุดก่อน จะรีบไปไหนล่ะ? ไม่ใช่บ่อย ๆ นะที่เพื่อนเก่าอย่างพวกเราจะได้มาเจอกัน มาคุยกันต่ออีกหน่อยเถอะ” เวสลีย์วิ่งตามเขามา

ฟิลิปขมวดคิ้วยุ่ง แสดงสีหน้าถมึงทึง

พวกเขาสองคนแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกัน ฟิลิปไม่อยากจะรับมือกับเพื่อนเก่าคนนี้แล้ว

พวกเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว—เปลี่ยนไปเป็นคนที่มีฐานะและสถานะที่ดีกว่าเดิม

ฟิลิปส่ายหน้าและเอ่ยขึ้น “แต่ก่อน นายก็เป็นแค่เศษขยะไร้ค่าในสายตาฉัน เวสลีย์ วอร์เรน และฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจนถึงตอนนี้ นายก็ยังเป็นแค่เศษขยะอยู่อีก”

เวสลีย์ตัวแข็งทื่อไป “พูดว่าอะไรนะ?”

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนั้นออกมาจากปากของคนไม่ได้เรื่องอย่างฟิลิป คลาร์ค

นี่มันเรียกเขาว่าเศษขยะงั้นเหรอ?

ใครกันแน่ที่เป็นแค่เศษขยะ?

“นายคิดว่านายเป็นใครกัน? ได้เป็นผู้จัดการอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์แล้วจะทำให้นายเหยียบหัวใครบนโลกก็ได้งั้นเหรอ? เท่มากสินะ? ก็เลยมาเบ่งต่อหน้าฉันงั้นสิ? พนักงานส่งอาหารอย่างพวกฉันมันเป็นอะไรงั้นเหรอ? นายคิดว่านายดีกว่าพวกเรามากงั้นเหรอวะ?” ฟิลิปพ่นลมหายใจ

เขายอมมามากพอแล้ว

ไม่อยากจะเติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟอีก เขาไม่ได้คาดคิดว่าผลลัพธ์ข