บทที่ 0105

นางยืนกลางสวน ไร้ความเศร้าโศก ไร้ความยินดี

สายลมพัดมา พัดเอาหมอกยามเย็นกระจายออกไป พัดปลายผมของนางให้พลิ้วไสว เส้นผมปัดผ่านแก้ม นางใช้มือเปล่าเกี่ยวเส้นผมไปทัดหลังใบหูอย่างแผ่วเบา แล้วยืนรออย่างสงบ

รอประมาณหนึ่งเค่อ ก็มองเห็นเกี้ยวของซูเตี่ยนชิงกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ได้จากที่ไกล ๆ

ทั้งสองฝั่งเกี้