แมงป่องงามขยายตัวใหญ่ขึ้นกว่าตอนแรกเริ่มเป็นเท่าตัว และกำลังแหวกว่ายในน้ำมันหอมอย่างมีความสุขเขามองตามหมอหลวงหลินอยู่พักใหญ่ ๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างมึนงง “ท่านกำลังมองอะไรอยู่หรือ?”หมอหลวงหลินที่กำลังอยู่ในภวังค์ ถูกตู้เหิงตะโกนถามก็สะดุ้งตกใจ “ใต้เท้าตู้ อย่าจู่ ๆ ก็เอ่ยออกมาเช่นนี้สิ ข้าตกใจหมด”
จวนท่านอ๋องเจ็ดตำหนักหมิงอวี้ เรือนนวลยามที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตื่นขึ้นมา ก็พลันเห็นตงฟางหลีนอนหลับตาเอนหลังพิงอยู่บนเก้าอี้เอนตัวงามแสงสว่างที่ส่องประกายออกมา ใบหน้าของเขารูปงามราวดั่งหยก เพียงแค่นอนเอนตัวธรรม ท่วงท่ากลับมิต่างกับภูเขาหยก งดงามเสียจนทำให้ผู้คนนึกอิจฉาออกมาเสียได้เมื่อเปรียบเทียบกั
“เจ้าจำมิได้หรือ?” ตงฟางหลีพลางหัวเราะเยาะออกมา “ผู้ที่ตั้งชื่อให้เจ้าก็คือท่านราชครูผู้นั้นอย่างไรล่ะ บรรพบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ของราชวงศ์ตงลู่มายาวนาน”ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันขมวดคิ้วเป็นปมไปในทันทีชื่อของนางเป็นคุณปู่ของนางที่เป็นคนตั้งให้ เนื่องจากชื่อนี้คำว่าเหยี่ยนเยว์กับอาว
ฉินเหยี่ยนเย่ว์เองก็รู้ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างดีนางค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ องค์หญิงเย่ว์ลู่มิเคยมาหานางเลยสักครั้ง เรื่องนี้เกรงว่าจักกลายเป็นคดีที่มิอาจคลี่คลายได้เสียแล้ว “ช่างเถอะ ในเมื่อผู้ถูกกระทำเองยังพยายามที่จะปกป้องบุรุษผู้นั้นเอาไว้ ข้าจักไปกระวนกระวายแทนผู้อื่นได้อย่างไร?”
“ตู้เหิง เจ้ามาได้ถูกเวลาจริง ๆ ” เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้กลิ่นของตู้เหิงมาถึงแล้วนั้น นางก็มิอยากจะยุ่งเกี่ยวกับตงฟางหลีอีกต่อไป “พาข้าออกไปจากที่นี่”ตู้เหิงพลันตัวสั่นเทา ก่อนจะก้าวเท้าขึ้นไปข้างหน้า “เข้าเฝ้าท่านอ๋องและพระชายาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหาได้ตั้งใจมาขัดขวางพระองค์ไม่ ทว่า มีเรื่องด่วนที่จะ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์อารมณ์ไม่ดียิ่งนักนางนั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะมองไปยังห้องที่ว่างเปล่านางที่นั่งอยู่คนเดียวภายในห้อง พร้อมทั้งเสียงหัวใจและลมหายใจที่ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอมันเงียบเสียจนน่าใจหายการถูกขังอยู่ในที่มืดมิด ไม่มีแม้แต่อาหารและน้ำ ไม่มีแม้แต่อากาศบริสุทธิ์ หากนางจักต้องตายอยู่ที่นี่ก็คงมิมี
นางพลิกอ่านตำราเล่มแล้วเล่มเล่า ครั้นรู้สึกตัวว่าเหนื่อย ก็อ่านตำราจบไปหลายสิบเล่มแล้วเนื้อหาในตำรามีถูกต้อง มีผิด และมีบางส่วนที่นางไม่รู้เนื้อหาส่วนใหญ่ทับซ้อนกับความรู้ที่นางรู้มา สำหรับสิ่งเหล่านี้ นางเพียงพลิกดูมันอย่างไม่ใคร่สนใจนัก ความสนใจทั้งหมดกลับไปหยุดอยู่ตรงสมุนไพรและยาพิษที่นางไม่รู้
ดวงตาของลู่ซิวเป็นประกาย “ท่านอ๋องหมายความว่า..."ก่อนที่เขาจะพูดจบ ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับลมกระโชกแรงวูบหนึ่ง ตู้เหิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าซีดเซียว เขาวางอาหารลงบนโต๊ะ “ท่านอ๋อง ทรงต้องการให้องค์หญิงมู่เหยี่ยอยู่ในเรือนของเราจริง ๆ หรือ?”“มีข่าวลือในครัวเกี่ยวกับองค์หญิงมู่เหยี่ย ว่าน