บทที่ 142

จากนั้นจ้าวซีซีจึงคลายมือออกจากเนกไท และจัดเนกไทให้เขาตามเดิมอย่างอ่อนโยน

ฮั่วหานฮุยมองดูฉากแบบนี้ และดูเหมือนจะย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ที่เธอก็ช่วยผูกเนกไทให้เขา และดูแลการกินการอยู่ให้เขาอีกด้วย

ดวงตาของชายหนุ่มกะพริบ ราวกับว่าลืมการถูกรัดคอเมื่อครู่ไปเสียแล้ว

ในเวลานี้ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และหลินวู่เซิงก็เดินออกมาจากห้อง "ซีซี!"

เมื่อหลินวู่เซิงพบว่าจ้าวซีซีและฮั่วหานฮุยยืนอยู่ด้วยกัน ทันใดนั้นเขาก็แสดงความระมัดระวัง เขาเดินไปแยกจ้าวซีซีออกจากฮั่วหานฮุยและยืนอยู่ระหว่างคนสองคนโดยตรง

สีหน้าของฮั่วหานฮุยไม่ค่อยจะสู้ดีนัก แต่จ้าวซีซีกลับมองมายังพี่หกหลินวู่เซิงอย่างประหม่าเล็กน้อย "เป็นยังไงบ้างคะ?"

"เงินจ่ายไปแล้ว เดี๋ยวพวกเขาจะเอาสร้อยมาให้นะ ซีซี ไปกันเถอะ"

"ได้ค่ะ"

จ้าวซีซีพยักหน้าและไม่ได้มองไปที่ฮั่วหานฮุยที่อยู่ข้างๆเลยแม้แต่น้อย

เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่ผู้ชายบีบบังคับ

หลินวู่เซิงมองไปที่ฮั่วหานฮุยแวบหนึ่ง "ขอทางหน่อยสิ คุณไม่คิดว่าตัวเองกำลังขวางทางอยู่หรือไง?"

ฮั่วหานฮุยเม้มริมฝีปากบางๆ และไม่ขยับ

จ้าวซีซีก้าวไปข้างหน้าและจับแขนของพี่หกเอาไว้ "พวกเรามาทางนี้เถอะค่ะ"