บทที่ 75

ฮั่วหานฮุยเดินเข้าไปในออฟฟิศ ใบหน้าไม่มีการแสดงออกอย่างอื่น และดูไม่ออกว่าอารมณ์ไหนกันแน่ด้วย

หลินซีรีบเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม“หานฮุย ฉันตั้งใจทำซุปไก่มาให้คุณเลยนะ”

“คุณออกไปก่อน”

ดูเหมือนว่าหลินซีไม่อยากจะเชื่อ เธอยังมองมาทางจ้าวซีซีแวบหนึ่งอีกด้วย หรือว่าเธอฟังผิดไป เขาให้จ้าวซีซีออกไปใช่หรือเปล่า？

ฮั่วหานฮุยเงยหน้ามองหลินซี ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

มีความไม่เต็มใจแวบเข้ามาในดวงตาของหลินซี จากนั้นเธอก็เสแสร้งพูดออกมาอย่างใจกว้างว่า“โอเค พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ ฉันจะรอคุณอยู่ข้างนอก”

จ้าวซีซีได้ยินหลินซีเหยียบรองเท้าส้นสูงและเดินออกไปจากออฟฟิศอย่างไม่เต็มใจ

พื้นที่ภายในห้องที่กว้างใหญ่ มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

จ้าวซีซีนั่งลงบนโซฟาอย่างจริงจัง และแอบมองผู้ชายกากคนนั้นไปแวบหนึ่ง

ฮั่วหานฮุยโยนปากกาในมือไว้บนโต๊ะด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วพูดด้วยเสียงที่คมชัดขึ้นมาว่า“พูดมาสิ”

เธอลองเอ่ยปากหยั่งเชิงไปว่า“เงินยอดสุดท้าย ยังจะให้หรือเปล่า？”

ฮั่วหานฮุยโกรธจัดจนดึงเนกไท จากนั้นก็จ้องมองผู้หญิงบนโซฟา แล้วพูดว่า“จ้าวซีซี คุณเห็นแก่เงินเท่านั้นใช่ไหม？”

จ้าวซีซีตบเสื้อผ้าและยืนขึ้น“ไม่ให