ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมา "ดูสิ รีบมาดูเร็ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว!"ภายใต้แสงแดดยามเช้า คนกลุ่มหนึ่งค่อย ๆ เข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง!หวังหยวนขี่ม้าเลว สวมชุดเกราะสีดำห้อมล้อมไปด้วยแสงอาทิตย์ ดูเหมือนเทพเจ้าแห่งสงคราม!ต้าหู่และเอ้อหู่ กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซาน, หวังเสี่ยวซาน, และหานอู่หยา พ่อค้าปลาอายุน้อยยี่สิบสามคนเงยหน้าขึ้น และยืดอกขึ้นราวกับว่าพวกเขาเป็นแม่ทัพที่ชนะศึกมา!ในตอนนี้ ไม่เหลือร่องรอยของความขี้ขลาดบนใบหน้า พวกเขาเต็มไปด้วยความกล้าหาญอันไร้ขอบเขตชนิดที่สามารถทลายภูเขา ฝ่าทะเลและปีนขึ้นไปสู่ท้องฟ้า พวกเขาไม่กลัวความยากลำบากใด ๆ อีกต่อไป!กลุ่มข้างหลังมีรถสามคัน!เกวียนคันหนึ่งมีผู้หญิงมากกว่าสิบคนนั่งมา เฮยซินหู่ที่มีหน้าตาดุร้ายถูกมัดไว้ และเกวียนนั้นเต็มไปด้วยศพของพวกโจรหวังหยวนกลับมาแล้ว และเขาก็พาคนมากมายมาด้วย พวกเขาทั้งหมดกลับมาแล้ว!นอกจากนี้เขายังนำเฮยซินหู่และศพโจรภูเขาจำนวนมากกลับมาพร้อมชัยชนะอันยิ่งใหญ่!ชาวบ้านดีใจมีความสุขมากจนลืมแม้แต่จะกระทืบหวังต้าจวินและวิ่งไปพร้อมกับตะโกนโห่ร้อง!"ท่านพี่!"หล
น่าอายมากที่กอดสามี และทำตัวรุ่มรามต่อหน้าคนมากมาย!"ฮ่า ฮ่า ฮ่า!"ชาวบ้านถึงกับหัวเราะ!“เอาล่ะ เรามาเริ่มเรื่องกันดีกว่า!”หวังหยวนโบกมือ ที่นี้ก็เงียบลง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ค่ายซานหู่พ่ายแพ้แล้ว นับจากนี้ไปเราจะปลอดภัยอย่างแน่นอน! ทางการได้มอบรางวัลค่าหัวของเฮยซินหู่ และหวงปิ้งหู่รวมเป็นหนึ่งพันแปดร้อยตำลึง ในการต่อสู้ครั้งนี้ลุงหานซานมีบทบาทมากที่สุด เขารับไปห้าร้อยตำลึง"ชาวบ้านตกใจตัวเลขนี้!หวังหยวนกล่าวต่อ "ต้าหู่, เอ้อหู่ กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง ไล่ล่ากลุ่มโจรลำพังเมื่อคืนนี้ เป็นงานที่อันตรายมาก แต่ละคนรับไปหนึ่งร้อยตำลึง!"ต้าหู่และเอ้อหู่ดูตื่นเต้น แต่ก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ เพราะพ่อของพวกเขาได้รับตั้งห้าร้อยตำลึงยืนอยู่ตรงหน้าสามพี่น้อง กัวฉาง, กัวเหลียง, กัวเฉียง หายใจไม่ออก นี่เป็นเงินจำนวนมหาศาลที่พวกเขาไม่เคยจินตนาการมาก่อนชาวบ้านมองดูทั้งห้าคนด้วยความอิจฉาหวังหยวน กล่าวเสริม "หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซานและ หวังเสี่ยวซานต่างก็พยายามอย่างมาก พวกเขาเผชิญหน้ากับกลุ่มโจรที่แข็งแกร่งของหวงปิ้งหู่ และฆ่าเซี่ยซานหู่ได้ต่อ แต่ละคนจะได้รับ
ค่ายซานหู่ถูกรื้อถอนแล้ว ทว่าผู้บงการเบื้องหลังที่เทศบาลอย่างตระกูลหลิวยังคงลอยนวล กลุ่มประมงและกลุ่มจัดซื้อต่างก็เร่งเตรียมรถ “นี่มันโหดเหี้ยมมาก!” “แววตาน่ากลัวยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก!” “โหดแค่ไหนแล้วยังไงหล่ะ ยังไงก็โดนพี่หยวนโค่นล้มอยู่ดี!” ชาวบ้านจำนวนมากล้อมรอบเฮยซินหู่ที่ถูกมัดไว้ และพูดคุยนินทากันจากระยะไกล! “ไปยุ่งเรื่องของพวกเจ้าซะ เลิกมุงกันได้แล้ว!” หลังจากขับไล่ชาวบ้านออกไปแล้ว หวังหานซานก็อุ้มเพื่อนเก่าของเขาที่ถูกทรยศ “ผู้เฒ่าสิบเจ็ด ข้าขอโทษสำหรับสิ่งที่ข้าทำกับท่าน!"เขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา สหายเก่าคนนี้ยอมตายดีกว่าถูกมองเป็นตัวตลก! “พี่ใหญ่ ระหว่างข้าและท่านจะไปสนใจเรื่องพวกนี้ทำไมกัน? ถึงตายข้าก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ ยังสนใจเรื่องนี้ทำไมอีก!” เฮยซินหู่ยิ้มเศร้า “แต่ข้าคิดว่าเด็กคนนี้มีท่าทางของมู่ซ่วยอยู่นิดหน่อย เขารู้วิธีสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่น และทำให้ผู้อื่นยอมทำงานให้เขา! เขายังฉลาดกว่ามู่ซ่วยอีกด้วย ข้าวางใจแล้ว ถ้าหากท่านติดตามเขาไปตลอดชีวิต! เพราะยังไงในโลกนี้คนดีมักจะอายุสั้นเสมอ!” ... หมู่บ้านกัวพาน เมื่อกัวฉางกลับถึงบ้าน ภรรยาของเขาก็
“ไป!” กัวเหลียงและกัวฉางพูดพร้อมกัน “แม้ว่าเราจะตายเพื่อนายน้อย เราก็จะไม่เสียใจ!” ... ณ เทศบาล ตระกูลหลิว! หลิวเจี้ยนเย่ ลูกชายคนโตของหลิวจื้อเกา หัวหน้าตระกูลหลิวนั่งตรงข้ามกัน โดยมีผู้คนมากมายกำลังเข้าแถวซื้อลูกชิ้นปลากลับบ้านอยู่ข้างหน้าพวกเขา! หลิวเจี้ยนเย่กินลูกชิ้นปลาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ถึงเวลาแล้วที่ค่ายซานหู่จะต้องลงมือ และคนเสเพลนั่นคงจะออกเดินทางแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย!” หลังจากดื่มน้ำแกงลูกชิ้นปลาจนหมด หลิวจื้อเกาก็วางชามลงแล้วพูดหน้านิ่ง “เจี้ยนเย่ ข้าเคยบอกเจ้าไปกี่ครั้งแล้วว่าในฐานะคุณชายผู้สูงส่งของตระกูลหลิวอย่างเจ้า ไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องสกปรกเช่นนี้ ครอบครัวจะเป็นผู้จัดการทุกอย่าง! บัณฑิตตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ค่ายซานหู่สามารถฆ่าเขาเหมือนสุนัข เจ้าจะไปกังวลอะไร!” หลิวเจี้ยนเย่ตกตะลึงและพยักหน้า “ก็ถูก ท้ายที่สุดแล้วเสือทั้งสามตัวนั้นโหดเหี้ยมจนไม่มีใครเทียบ แม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ยังกลัวเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นเด็กบ้านนอก!” พ่อและลูกชายต่างมองหน้ากัน และพยักหน้าสบาย ๆ! ทันใดนั้น คนรับใช้ก็ตะโกนมาจากนอกประตู “นายท่าน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล
ในห้องโถงของที่ว่าการอำเภอ คนกลุ่มหนึ่งกำลังคุกเข่า มีทั้งพวกอันธพาล ผู้มีอำนาจ ผู้ตรวจราชการผู้เฒ่า และชาวบ้าน นายอำเภอจ้าวเว่ยหมินกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงพร้อมมองดูหลักฐานทุกประเภท หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณชายไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังมีความเชี่ยวชาญในการปกครองประเทศด้วย! หนำซ้ำยังเก่งในการสั่งการ และนำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งทำลายล้างค่ายซานหู่ หลังจากเข้ารับตำแหน่งมานานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้ว่าค่ายซานหู่นั้นชั่วร้าย และโหดเหี้ยมเพียงใด! นายอำเภอซุนใช้เงินหลายพันตำลึงทุกปี แต่ล้มเหลวในการปราบปรามพวกโจรหลายครั้ง! คุณชายผู้นี้นำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเข้าโจมตีและทำลายพวกเขาในตอนกลางคืน เขาเหมือนกับเทพเจ้าแห่งสงครามไม่มีผิด! คนที่มีความสามารถเช่นนี้ เกิดมาเพื่อการกุศลจริง ๆ แล้วยังเป็นพรแก่ประชาชนและเป็นพรแก่ศาล! ไม่ได้การแล้ว ต้องเขียนจดหมายถึงเสนาบดีฝ่ายซ้ายฉบับหนึ่ง และขอให้ราชสำนักเชิญคุณชายออกมา ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ ถึงเวลาแล้วที่คุณชายจะต้องแสดงผลงานอันยิ่งใหญ่ของเขา ตระกูลหลิวน่ารังเกียจจริง ๆ ที่ต้องการสังหาร
เพี๊ยะ! จ้าวเว่ยหมินทิ้งไม้ปลุกสติ “ตะคอกในศาล อ้าปากสิบไม้!” ผัวะ ผัวะ ผัวะ... นักการในศาลสองคนทุบตีเขาสิบไม้ ปากของหลิวจื้อเกาเต็มไปด้วยเลือดและคร่ำครวญ “คำพิพากษาในคดีนี้...” จ้าวเว่ยหมินยกค้อนขึ้น ในขณะที่เขากำลังจะประกาศอีกครั้ง ก็มีเรื่องเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สาม! ชายวัยกลางคนเดินเข้าไปในศาล! เขาตัวสูง มีมีดยาวห้อยอยู่ที่เอว สวมชุดเกราะหนัง และมีดวงตาที่เฉียบคม! ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนไป๋ชวนจากเมืองฝู! ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่เป็นผู้ช่วยทูตทหารประจำเมือง ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัยของเมือง โดยสั่งการค่ายทหาร เจ้าหน้าที่ตรวจการ ทหารในชนบท ผู้เฒ่า และนักธนูอันเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง การจับหัวขโมย และกำจัดอันธพาลล้วนเป็นหน้าที่ของผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่! ทันทีที่เข้าไปศาล ซุนไป๋ชวนก็กำหมัดแน่นและตะโกน “ท่านใต้เท้า คดีนี้มีปัญหา!” ฟู่! หลิวจื้อเกาถอนหายใจยาว พร้อมกับแววตาแห่งความหวังครั้งสุดท้าย! นี่คือผู้ช่วยชีวิตคนสุดท้ายที่ลูกชายของเขาขอได้! หากผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนไม่สามารถช่วยเขาได้ เช่นนั้นเขาก็ไม่มีจุดจ
เขาคัดเลือกทหารผ่านศึกที่เกษียณจากกองทัพแล้ว แต่พวกเขายิงธนูได้เพียงยี่สิบครั้งเท่านั้น! ยิ่งยิงไปด้านหลังมากเท่าไร ก็จะยิ่งยิงไม่แม่นยำมากขึ้นเท่านั้น! จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว! เขาไม่เชี่ยวชาญด้านการทหาร แต่เขารู้วิธียิงธนูของทหารชั้นยอด แต่ก็ได้พียงยี่สิบหรือสามสิบครั้งเท่านั้น! หวังหานชานผู้นี้กล้าดียังไงพูดโอ้อวดขนาดนี้! ทว่าคุณชายคงจะไม่ส่งคนบ้าบิ่นมาอย่างแน่นอน บางทีเขาอาจมีทักษะบางอย่างจริง ๆ! หวังหานซานชักคุนธนูและตั้งลูกธนู วืด วืด วืด.. ฉึก ฉึก ฉึก... สายธนูสั่นไหว ลูกธนูพุ่งไปในอากาศและโจมตีดาวเป้าหมายครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดนี้แม่นยำอย่างสมบูรณ์แบบ! ยี่สิบครั้ง! สามสิบครั้ง! สี่สิบครั้ง! ห้าสิบครั้ง! ทุกดอกล้วนแม่นยำสมบูรณ์แบบ! ทุกคนในห้องโถงที่ว่าการอำเภอต่างตกตะลึง! ทักษะการยิงธนูและความแข็งแกร่งของแขนนี้เกินกว่าระดับของคนทั่วไป แม้แต่นายพลในสนามรบก็เทียบไม่ติด! “เฮือก!” ซุนไป๋ชวนกลืนน้ำลาย กลอกตาแล้วพูดว่า “แม้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดจะเป็นความจริง แต่เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรในเวลากลางคืน! หากเช่นนั้นท่านใต้เท้าหยุดคดีนี้ก่อนดีหรือไม่ รอจนกว่าเขา
จู่เป๋าหม่าและผู้บัญชาการซุนตกตะลึง! ในตอนนั้น มู่ซ่วยได้ก่อตั้งกองทัพเกราะดำและคนป่าเถื่อนที่ถูกทหารชี้ก็ต่างยอมจำนน! องครักษ์ของเขาที่เก่งที่สุดสามารถต่อสู้แบบหนึ่งต่อสิบได้ สวมชุดเกราะสีดำและสามารถฆ่าคนได้หลายร้อยคน การจัดอันดับองครักษ์ส่วนตัวนั้น ขึ้นอยู่กับการตัดศีรษะคน และผู้ที่อยู่ในหนึ่งร้อยอันดับแรกต่างก็มีความดีความชอบในการสู้รบ! องครักษ์คนแรกมีข่าวลือว่าเขาติดตามมู่ซ่วยสู้รบทั้งทางเหนือไปจนถึงทางใต้ โดยตัดศีรษะคนมานับไม่ถ้วน หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงในปีนั้น องครักษ์ส่วนตัวของมู่ซ่วยคงได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้อยู่เหนือพวกเขา แม้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น แต่ก็มีผู้มีอำนาจใหญ่ในวัดที่ออกมาปกป้ององครักษ์ส่วนตัวเหล่านี้ ต่างอยากให้พวกเขาเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง และห้ามปรามคนป่าเถื่อนให้นายท่าน ทว่าองครักษ์ส่วนตัวเหล่านั้นทั้งหมดต่างถูกปลดประจำการและกลับไปยังทุ่งนาของตน จึงไม่มีใครเหลือเพื่อรับใช้ประเทศ! “จู๋เป๋าหม่า ผู้บัญชาการซุน!” ดวงตาของจ้าวเว่ยหมินมืดลง “พวกเจ้ายังต้องการยืนยันตัวตนของเขาหรือไม่ หรือว่าเราจะร่วมกันออกเอกสารและไปสอบถามที่กรมกลาโหม!” “ไม่