บทที่ 51 ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้า

จูจี้ล้มลงไป

จวินฉีเจิ้งรีบไปประคองนางขึ้นมาทันที "จูจี้.."

ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่พยายามเก็บซ่อนไว้

แต่จูจี้กลับส่ายหัวให้เขา มุมปากเต็มไปด้วยเลือด เจ็บปวดไปทั้งตัว แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่น

"มือของท่านอ๋อง..."

จวินฉีเจิ้งมองไปที่มือของตัวเองหนึ่งที

ฝ่ามือที่โดนแรงปราณจากลูกธนูที่ถูกยิงออกไปดอกนั้น ทำให้เกิดไปแผลถลอกเลือดออกขึ้นมา

ในใจของทั้งสองคน เกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาพร้อมกัน

วรยุทธ์ของเสวียนอ๋อง น่ากลัวกว่าที่พวกเขาเคยคิดเอาไว้!

จูจี้ยังคงส่ายหัว เจ็บปวดจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ได้เพียงแต่มองไปที่จวินฉีเจิ้ง

จวินฉีเจิ้งพยายามหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ในแววตาของเขาก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาอีกเลย

"ในเมื่อจูจี้ทำผิด เช่นนั้นก็ให้น้องสี่ลงโทษได้ตามใจเถอะ" เขาใช้ฝ่ามือผลักจูจี้ออกไปโดยไม่มองเลย

จูจี้ล้มลงบนพื้น

โชคดีพละกำลังที่เสวียนอ๋องใช้เมื่อครู่แรงพอ จึงทำให้ธนูดอกนั้นทะลุทรวงอกของจูจี้ออกไป ไม่ได้ปักคาร่างเอาไว้

ไม่เช่นนั้นการที่จวินฉีเจิ้งผลักออกมาเช่นนี้ คงจะทำให้นางต้องบาดเจ็บเป็นครั้งที่สองอีกแน่

กู้อวิ๋นซีกำแขนเสื้อของจวินเย่เสวียนไว้ และมองไป