บทที่ 68 เจ้าตัวเล็กตกใจจนร้องไห้เลยเหรอ

กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก สัมผัสได้ว่าฝ่ามือใหญ่ของหัวหน้าใหญ่จับอยู่บนชุดของนาง

แค่เพียงเขาออกแรงนิดเดียว เสื้อผ้าบนร่างกายของนางก็จะถูกฉีกออกทันที

มือของกู้อวิ๋นซี จับมุมโต๊ะหนึ่งไว้

ถึงนิ้วมือจะไม่มีแรงเลย แต่นางก็พยายามจะคว้าจับไว้

นางยังจะต้องไปเมืองฝานเพื่อตามหาพี่ใหญ่ นางยังจะต้องช่วยคนในจวนแม่ทัพ

ต่อให้ต้องโดนกระทำย่ำยีขนาดไหน นางก็จะตายไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด

นางหลับตาลง เก็บซ่อนความรู้สึกสิ้นหวังทั้งหมดไว้ในดวงตา

ต่อให้ต้องถูกข่มขืนต่อหน้าทุกคน นางก็จะตายไม่ได้

นางจะต้องมีชีวิตต่อไป...

"หัวหน้าใหญ่ ข้าช่วยท่านไว้สองครั้ง ไม่ว่าข้าจะต้องการอะไร ท่านก็จะให้ได้ใช่หรือไม่?"

จู่ๆ เสียงของจวินเย่เสวียนก็ดังขึ้น

ฟังดู นอกจากความเย็นชาโดยนิสัย ก็ดูจะสงบเรียบดี

สงบนิ่ง เคร่งขรึม เย็นเยียบ

หัวหน้าใหญ่ที่กำลังจะดึงเสื้อผ้าของกู้อวิ๋นซีออก ชะงักนิ้วมือไปทันที หันไปมองเขาอย่างตกใจ "น้องกู้..."

ตอนนี้ร่างกายของเขามันเกร็งเครียดเต็มที่ จนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

จะมาพูดเรื่องตอบแทนบุญคุณกับเขา...ตอนนี้เนี่ยนะ?

จวินเย่เสวียนวางจอกลง ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเขา

"นังตัวแสบนี่ ฤทธิ์เยอะดี