Share
บทที่ 190
Related chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 191
ลูกน้องต่างตกใจมากจนทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนพร้อมกัน "คุณลั่ว พวกเราผิดไปแล้ว!"จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ก้มหน้าลงด้วยความอับอายฉากนี้ทำให้อวี๋อีเหรินตกใจเดิมคิดว่าเจ้าของบ้านเรียกลูกพี่ใหญ่มาเดี๋ยวเรื่องจะเดือดร้อนมากความขัดแย้งจบลงอย่างไม่คาดคิดก่อนที่จะเริ่มด้วยซ้ำ!ยิ่งไปกว่านั้น ผลก็คืออีกฝ่ายคุกเข่าลงพร้อมกัน!คนที่ประหลาดใจที่สุดคือเจ้าของบ้านเหล่าเฉินพูดอย่างเคร่งครัดเขาไม่แปลกใจแต่หวาดกลัว!ตนตั้งความหวังไว้สูง เรียกคนมาคุ้มครอง คาดไม่ถึงว่าจะคุกเข่าให้อีกฝ่าย และยังยอมรับผิดอย่างจริงใจ ขอร้องให้อีกฝ่ายให้อภัยเขาตัวสั่นไปทั้งตัวราวกับตระแกง คิดอยู่ในใจว่ามันจะดีแค่ไหนถ้านี่เป็นเรื่องโกหก!แต่เมื่อเขาเห็นการแสดงออกของพี่โก่ว จินตนาการสุดท้ายก็ถูกทำลายอย่างไร้ความปราณีทันทีนี่กำลังหลังชนกำแพง!"แค่ผิดไปแล้วประโยคเดียว ก็อยากแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?"ดวงตาของลั่วอู๋ฉางเย็นลงอีกครั้งพี่โก่วตกใจมากและพูดอย่างเร่งรีบ "ทำอย่างไรถึงจะให้ท่านหายโกรธได้ ท่านพูดมาเลย""ผู้ชายคนนี้กำลังวางแผนชั่วร้ายต่อน้องสาวของฉัน และเรียกให้พวกนายมาสนับสนุนเขา"ลั่วอู๋ฉางพูดอย
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 192
"เก็บของเสร็จหมดแล้วเหรอ?"เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของลั่วอู๋ฉาง อวี๋อีเหรินจึงตอบสนองและพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว "เสร็จแล้ว""คุณลั่ว ให้ผมส่งท่านสองคนลงไปชั้นล่างเถอะ" พี่โก่วรีบก้าวไปข้างหน้า"ไม่ต้อง เราไปกันเถอะ"ลั่วอู๋ฉางหยิบกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กขึ้นมา ซึ่งเบาราวกับไม่มีอะไรเลยอีกมือหนึ่งจับข้อมือของอวี๋อีเหรินและเดินออกไปข้างนอกพี่โก่วและลูกน้องก้มลงพร้อมกัน "คุณลั่วเชิญครับ"อวี๋อีเหรินเดินตามลั่วอู๋ฉางเข้าไปในลิฟต์อย่างเชื่อฟัง จนกระทั่งเธอไปถึงชั้นหนึ่ง เธอจึงตระหนักว่ามือของเธอถูกเขาจับไว้สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือเธอไม่มีความคิดที่น่ารังเกียจใด ๆ เลย แต่กลับรู้สึกโล่งใจมากหลังจากเดินออกจากประตูตึก อวี๋อีเหรินก็มองไปที่หน้าด้านข้างของลั่วอู๋ฉางด้วยความงุนงง ดูเหมือนว่าจะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนในเวลานั้น เธอเพิ่งเข้าเรียนมัธยมต้นและถูกเพื่อนร่วมชั้นหลายคนรังแกในชั้นเรียน ลั่วอู๋ฉางก้าวไปข้างหน้าในฐานะพี่ชายและจัดการพวกอันธพาลจากนั้นลั่วอู๋ฉางจับมือเธอแล้วพาเธอกลับบ้านด้วยกันฉากนั้นคล้ายกับตอนนี้มากอันที่จริง เมื่อกี้ตอนที่อวี๋อีเหรินรีบออกจากห้องน้ำ ลั่วอู๋ฉางก
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 193
"คุณหลิน อาการทางกายภาพของคุณทั้งหมดเป็นปกติ บาดแผลก็หายดีแล้ว"หลี่เหวินหัวถือรายงานข้อมูลแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "นี่เป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ!""ตัดสินจากส่วนที่คุณถูกยิง แม้ว่าคุณจะถูกส่งมาหาเราก็ตาม โอกาสเสียชีวิตก็มากกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์"ไม่ได้พูดร้อยเปอร์เซ็นเป็นเพราะหลินเกาอวี้ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้หากเป็นหลี่เหวินหัวรักษาเขา หลินเกาอวี้คงจะนอนอยู่ในพิธีรำลึกที่เต็มไปด้วยดอกไม้ หรือไม่ก็เข้าแถวที่โรงเผาศพ"โชคดี"หลินเกาอวี้ไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าของเขาได้ และเขายังคงสวมจี้พระธาตุกระดูกพระพุทธเจ้าอยู่ที่หน้าอกของเขาหลี่เหวินหัวพยักหน้าอย่างหนัก "โชคดีจริง ๆ!"มีบางอย่างที่เขาไม่ได้พูดเพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตจากลั่วอู๋ฉางมังกรลั่วออกมา พญายมล่าถอย!ครั้งนี้ มันไม่ง่ายเพียงแค่พญายมล่าถอย แต่เป็นลั่วอู๋ฉางแย่งชิงคนกลับมาจากเงื้อมมือของพญายม"อย่าลืมจ่ายค่ารักษาของคุณลั่วด้วยนะครับ นี่คือกฎ" หลี่เหวินหัวเตือนก่อนหน้านี้หลินเกาอวี้อยู่ที่เมืองจิงไห่ ไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้เนื่องจากทรัพย์สินทั้งหมดของเขาอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นเขาจึงต้องกลับมาจัดก
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 194
หกสิบล้าน!ในมุมมองของหลินเกาอวี้นี่เป็นราคาที่สูงมากแล้วแม้ว่าชีวิตจะประเมินค่าไม่ได้ แต่หมอมีราคาที่อ้างอิงได้ตัวเองได้คำนวณค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดที่แพงที่สุดแล้วและเพิ่มเป็นสามเท่า ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงความจริงใจในเวลาเพียงสิบนาที ก็สร้างรายได้หกสิบล้าน!แม้แต่คนที่รวยที่สุดในโลกและมีธุรกิจอยู่ทั่วโลกก็ยังทำไม่ได้เขาเชื่อว่าลั่วอู๋ฉางไม่เคยได้รับค่ารักษาพยาบาลที่สูงขนาดนี้มาก่อน และคงจะเห็นด้วยอย่างมีความสุขอย่างแน่นอนที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วพูดตามตรงเขาไม่สนใจเรื่องเงินในสายตาของเขา สิ่งที่มีกลิ่นทองแดงเหล่านี้เป็นเพียงตัวเลขที่ค่อนข้างยาวต่อเนื่องกันแม้จะนำรายได้กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ออกมาทำบุญ แต่ความมั่งคั่งส่วนตัวของเขา ก็ยังพุ่งสูงถึงตัวเลขทางดาราศาสตร์ที่น่าตกใจกี่ชาติก็ใช้ไม่หมด!ดังนั้นสำหรับเขา ศูนย์เยอะหรือน้อยไปกี่ตัวก็ไม่มีความหมายมากนักแต่อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดของการเป็นคน?กฎ!เมื่อก่อนเขาเป็นหมอในคุก ผู้ป่วยล้วนมาด้วยชื่อเสียง ไม่ต้องให้เขาพูดอะไรมาก อีกฝ่ายก็จะเสนอค่ารักษาเองเมื่อพิจารณาว่าหลินเกาอวี้อาจไม่ทราบรายละเอียดเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 195
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเหลยเทียนสงก็ดังขึ้นทุกคนมองหน้ากันไม่ได้บอกว่าการประชุมสำคัญต้องปิดเสียงเหรอ?เหลยเทียนสงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและทันใดนั้นก็ดูมีความสุข "เป็นเบอร์ของคุณลั่ว ในที่สุดเขาก็โทรหาฉัน!"โทรศัพท์มือถือของเขาถูกปิดเสียงจริง ๆ และแม้แต่สมาชิกในครอบครัวก็ไม่สามารถโทรเข้าได้แต่ยกเว้นเพียงเบอร์เดียวเท่านั้นเบอร์ของลั่วอู๋ฉาง!"เงียบ ๆ ใครก็ห้ามพูด!"เหลยเทียนสงพูดประโยคเดียว จากนั้นกดปุ่มเชื่อมต่อด้วยมือที่สั่นเทาและพูดอย่างระมัดระวัง "ฮัลโหล สวัสดีครับ คุณลั่ว ได้รับโทรศัพท์จากคุณเร็วขนาดนี้ ถือว่าเป็นบุญของผมมาก..."ทุกคนประหลาดใจมาก ที่เกิดเหตุกลายเป็นเข็มตกให้ได้ยิน!โอ้พระเจ้า ฉันกำลังเห็นอะไร?ผู้นำผู้สง่างามของแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย เหลยเทียนสง ผู้ซึ่งควบคุมเส้นทางเศรษฐกิจโลกหลายแห่ง!ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาก็เป็นคนอันดับต้น ๆ ที่ถูกมอง แต่เขาก็ต้องรับสายอย่างระมัดระวังโทรศัพท์จากใคร?แม้ว่าจะเป็นโทรศัพท์ประธานาธิบดีอิงเจี้ยง เหลยเทียนสงก็ดูถูกครอบงำอย่างมากและไม่เคยไว้หน้าอีกฝ่ายหากอีกฝ่ายกล้าเรียกร้องมากเกินไป เหลยเทียนสงก็จ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 196
เหลยเทียนสงกระสับกระส่ายอยู่ในห้องทำงาน เดินไปมาเหมือนมดบนหม้อไฟเขาพึมพำเป็นครั้งคราว แต่ผู้ช่วยไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย ราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณ!ทุกคนในแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยไม่เคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อนเลขารีบเข้ามาจากข้างนอกอย่างเร่งรีบโดยลืมแม้แต่เคาะประตูหัวใจของเขาเต้นรัว โดยคิดว่าความผิดพลาดแบบนี้ อาจทำให้เหลยเทียนสงโกรธจัด"คุณเหลย ตรวจเจอแล้ว!" เขาพูดอย่างระมัดระวังดูเหมือนว่าเหลยเทียนสงจะไม่สังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างเลย "พูดมาเร็วเข้า!"เลขาก็เล่าเรื่องตามเนื้อเดิมให้เขาฟังรวมถึงข้อมูลโดยตรงที่ได้รับจากหลี่เหวินหัวและหลิวตงฉี่"ปึง..."เหลยเทียนสงโกรธจัดและกระแทกโต๊ะ "หลินเกาอวี้ผู้นี้มันโง่เขลา เป็นคนงี่เง่าที่สุด!""เห็นว่าพ่อของเขาเป็นเพื่อนเก่าของฉัน พูดสิ่งที่ดีให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันจึงมอบงานที่ไปเมืองจิงไห่ให้เขา ให้เขาสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าผู้สูงศักดิ์!""ไม่คิดว่าเขาจะทำให้ชายผู้สูงศักดิ์ขุ่นเคืองจะแย่!"ตั้งแต่วินาทีที่หลินเกาอวี้และเย่หลิงจวิ้นดูหมิ่นลั่วอู๋ฉาง จนถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งคู่ถูกลักพาตัวจนถึงลั่วอู๋ฉางเพิกเฉย
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 197
"ปึง..."ประตูวอร์ดถูกเปิดออกอย่างหยาบคายหลินเกาอวี้ตกใจมากจนมีดผลไม้บาดนิ้วของเขาเขากำลังจะโวยวาย เห็นเหลยเทียนสงเดินเข้ามา เขาพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง "ลุงเหลย ลุงมาเยี่ยมผมเหรอ?"เขาคิดว่าเหลยเทียนสงกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขา และแทบรอไม่ไหวที่จะเจอเขา เขาจึงเตะประตู"ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ผมหายดีแล้ว ทางโรงพยาบาลยังเก็บผมไว้ที่นี่ บอกว่าต้องสังเกตอาการต่อไป ไม่งั้นผมจะไปพบลุงตั้งนานแล้ว!"ใบหน้าของเหลยเทียนสงมืดมิดราวกับน้ำลึก และเขาก็ก้าวเข้ามาโดยไม่ลืมที่จะพูดว่า "ปิดประตู ใครก็ห้ามเข้าใกล้"หลินเกาอวี้ดีใจมาก เห็นกันหรือยัง?ในแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยทั้งหมด มีกี่คนนับมา ใครที่ลุงเหลยเคยให้ความสำคัญขนาดนี้?มีเพียงฉันหลินเกาอวี้เท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลแบบนี้ได้!พวกคุณก็แค่อิจฉาไปเถอะ"ลุงเหลย ลุงไม่จำเป็นต้องเองเลยจริง ๆ" หลินเกาอวี้ดีใจหน้าบานเหลยเทียนสงพูดด้วยความโกรธ "ใช่ นายใหญ่ขนาดนั้น อย่าเรียกฉันว่าลุงเลย ฉันรับไม่ได้"แม้แต่คุณลั่ว นายก็ยังกล้าที่จะไม่เห็นอยู่ในสายตา นับประสาอะไรกับฉัน หัวหน้าแก๊งธุรกิจตัวเล็ก ๆหลินเกาอวี้พูด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 198
ในความทรงจำของหลินเกาอวี้ เหลยเทียนสงเป็นผู้อาวุโสที่น่ารักมาโดยตลอดพ่อของหลินเกาอวี้และเหลยเทียนสงเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ และอาจเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมสาบานด้วยซ้ำพ่อของเขามีสุขภาพไม่ดีและเสียชีวิตไปนานกว่าสิบปีแล้ว ทิ้งลูกชายของเขาซึ่งตอนนั้นอายุเพียงยี่สิบเศษเท่านั้น ให้เหลยเทียนสงช่วยดูแลเป็นเพราะความสัมพันธ์นี้ ทำให้หลินเกาอวี้มีโอกาสเข้าร่วมแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยในด้านความสามารถส่วนตัวเพียงอย่างเดียวเขายังตามหลังอยู่มากแม้ว่าเหลยเทียนสงจะดูแลอย่างลับ ๆ คนที่ไร้ตัวตนอย่างหลินเกาอวี้ สามารถเบียดอยู่ภายในแก๊งนักธุรกิจที่มีความสามารถมากมายแต่ยังอยู่ขอบ ๆไม่เช่นนั้น ก็จะไม่ได้เป็นแค่ผู้อำนวยการธรรมดาจนถึงตอนนี้ไม่ใช่ว่าเหลยเทียนสงไม่ได้ไม่พยายามฝึกฝนเขา แต่ผู้ชายคนนี้โง่ พูดตรง ๆ โคลนไม่สามารถยึดกำแพงได้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ด้วยว่าความสามารถของเขามีจำกัด ส่วนใหญ่มักจะวางท่าเลวทราม ทำท่าทางเหมือนไม่แก่งแย่งแน่นอนว่านี่ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการสร้างรายได้อย่างเงียบ ๆสำหรับเจ้านายอย่างเหลยเทียนสง การทำเงินเป็นการดำเนินการขั้นพื้นฐานเหลยเทียนสงทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกช
Latest chapter
