บทที่ 75

คนเฝ้าประตูเห็นว่านางเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดีก็แอบเบ้ปาก เกรงว่านางจะยังไม่รู้กระมังว่าตัวเองต้องเผชิญหน้ากับอะไร

เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับฮว๋าซื่อเช่นนี้ หลินชูเจิ้งจะต้องระบายความโกรธแค้นกับนางอย่างแน่นอน

ตอนที่เฟิ่งชูอิ่งเดินไปทางประตูห้อง ก็มีแจกันดอกไม้ใบหนึ่งลอยมาจากด้านใน แจกันใบนั้นตกกระแทกพื้นใกล้เท้าของนาง นางจึงเบี่ยงตัวหลบไปอีกฝั่ง

ผู้ดูแลโจวเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้อง เห็นนางเดินเข้ามาก็ขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยเสียงเย็นว่า “เข้าไปเถอะ นายท่านรออยู่”

เฟิ่งชูอิ่งเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง เห็นว่าใบหน้าของเขาหมองคล้ำ ดวงตาเว้าลึก ท่าทางเหมือนคนอดหลับอดนอน

ดวงไฟวิญญาณบนไหล่ซ้ายของเขาถูกนางดับไป จนป่านนี้ก็ยังไม่มีไฟติดขึ้นมา

วิญญาณร้ายที่ตามติดเขาอยู่ตนนั้น ตอนนี้กำลังค่อยๆ สูบกลืนพลังชีวิตของเขาอยู่

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงสิบวัน

นางรู้ว่าที่ตอนนี้เขายังมีชีวิตรอดอยู่ได้ เป็นเพราะวิญญาณร้ายตนนั้นคิดว่าการปล่อยให้เขาตายมันจะสบายเกินไป เขาควรจะได้รับรู้รสชาติของความทรมานเสียบ้าง

นางขยับเข้าไปใกล้เขาแล้วเอ่ยว่า “ผู้ดูแลโจว ดูเหมือนช่วงนี้เจ้าจะไม่ค่อยสุขสบายนักน