บทที่ 807

น้ำตาแห่งความคับข้องใจและความกลัวของเซียวทงไหลออกมาทันที พลางเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า

“หม่อม… หม่อมฉันไม่มียาแก้พิษจริง ๆ! สิ่งที่หม่อมฉันพูดไปเมื่อครู่เป็นความโกรธ… ยาพิษ… หม่อมฉันมิได้เป็นคนวางยาจริง ๆ!”

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมนลง เซียวทงก็กรีดร้องด้วยความกลัว “เสด็จพี่… หม่อมฉันสาบานได้เลยว่าหม่อมฉันมิได้วางยาพิษนางจริง ๆ!”

“หม่อมฉันสาบานในฐานะขององค์หญิง หากหม่อมฉันเป็นคนที่วางยาพิษ ก็ขอให้หม่อมฉันถูกวางยาพิษและถูกฟันถูกแทงจนตายเหมือนหลิงอวี๋…”

“ท่านพี่ เชื่อหม่อมฉันเถิด… หม่อมฉันมิรู้จริง ๆ ว่ายาพิษมาจากที่ใด... ฉินซานยึดยาพิษทั้งหมดที่หม่อมฉันนำมาไปแล้ว! หม่อมฉันพูดความจริงนะ!”

ท่านจินต้ามองอยู่ข้าง ๆ ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเซียวทงดูเยี่ยงไรก็มิได้เป็นการเสแสร้ง

นางกลัวถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็น่าจะพูดความจริง!

หรือว่ามีคนใส่ร้ายเซียวทง?

ท่านจินต้าคิดพลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียน “ท่านอ๋อง ปล่อยพระหัตถ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมคิดว่าสิ่งที่องค์หญิงหกตรัสน่าจะเป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนมิเชื่อเซียวทง แต่เมื่อท่านจินต้าพูดเช่นนี้ เขาก็ปล่อยมือออก

เซียวทงอยู่ในมือขอ