บทที่ 116

แคว้นหนานเย่ให้ความสำคัญกับความกตัญญู ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง ซูชิงอู่กับอัครเสนาบดีจะร้าวฉานสักเพียงใด แต่นางก็ยังต้องรักษาหน้าตาเอาไว้

เย่เสวียนถิงย่อมเข้าใจความจริงข้อนี้ ฉะนั้นเขาจึงให้หน้าแก่ซูชิงอู่

ซูชิงอู่เดินเคียงเย่เสวียนถิงพลางกุมมือเขาไว้เบา ๆ

ทันทีที่อัครเสนาบดีซูเห็นนาง เขาก็อดมิได้ที่จะเส้นโลหิตบนหน้าผากเต้นดังตุบ ๆ

ผ่านไปเพียงแค่เดือนกว่านับตั้งแต่เกิดเรื่อง ยามนี้โทสะในใจที่แต่เดิมสลายไปแล้วกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

"การที่พระชายามาเยี่ยมเยือนโดยมิได้คำนึงถึงความแค้นเมื่อครั้งเก่าก่อน ชวนให้กระหม่อมซาบซึ้งใจยิ่งนัก"

อัครเสนาบดีซูช่างเจ้าคารมคมคายยิ่งนัก เขามักจะเตือนให้ซูชิงอู่สำเหนียกตนเองอยู่เสมอ

เย่เสวียนถิงจึงเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ"

เขาพาซูชิงอู่กลับเข้าไปในจวนอัครเสนาบดีอีกครั้ง บ่าวรับใช้ทั้งสองข้างทางต่างแสดงคำนับ แม้แต่หลิงซื่อเองก็ยังก้มหน้าด้วยท่าทีนอบน้อมและมิกล้าผลีผลามเอ่ยวาจาใดออกไป

ตลอดทางที่เดินมาถึงเรือนที่ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังพักฟื้น ซูชิงอู่ก็เห็นพี่ชายทั้งสามคนมาเช่นกัน

พี่ใหญ่ซูหัวจิ่นสีหน้าเคร่งขรึมอย่างเห็