บทที่ 16

จากนั้นดวงหน้างามละเอียดดวงนั้นเงยขึ้นถามว่า “ท่านว่าหม่อมฉันเป็นหญิงใคร่กามไม่ใช่หรือ?”

สีหน้าเย่อวิ๋นถูชะงัก เปิดปากอธิบายโดยไม่รอช้า “นั่นคือคำพูดยามโกรธชั่วขณะ ต้องโทษข่าวโคมลอยพวกนั้น…”

ซูชิงอู่เไม่นเขา “แต่หม่อมฉันคอยซักถามตลอด มีคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับหม่อมฉันไม่มาก บิดาของหม่อมฉันปิดข่าวตั้งแต่แรก ๆ แต่อยู่ ๆ ข่าวแพร่ไปทั่วเมืองได้อย่างไรกัน?”

อากัปกิริยาของหลายคนในเหตุการณ์แข็งทื่อเล็กน้อย

นางกวาดตามองซูชิงอู่กับเย่อวิ๋นถู ทันใดนั้นก็เม้มมุมริมฝีปาก สายตาเฉียบคมส่อประกายมีชัย

“ท่านอ๋องเป็นพยานได้ว่าหม่อมฉันไม่เคยเสียความบริสุทธิ์ให้ใคร อีกอย่างไม่นานมานี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าแต้มพรหมจรรย์ไม่ใช่ตัวพิสูจน์พรหมจารีของสตรี เมื่อสักครู่ซูเชียนหลิงคงเคยเห็นการทดลองที่หม่อมฉันทำบนตัวท่านหญิงเสวี่ยอิ๋งกับตาแล้ว…”

บางเรื่องไม่พูดดีกว่าพูด พอคิดแล้วก็รู้สึกน่ากลัว

วาจาซูชิงอู่ทำทั้งพระที่นั่งหย่างซินเตี้ยนเงียบสนิท สีหน้าฮองเฮากับซูเชียนหลิงตึงเครียดเล็กน้อย

ฮ่องเต้เลิกคิ้ว โชคดีที่เขาไม่ได้สืบสวนหัวข้อก่อนหน้านั้น แต่ถามใคร่รู้ว่า “การทดลองอันใด?”

อย่างไรเสียในพระราชวังก็หูตาสับปะรด ยากที่จะปิดข่าวใดได้ เลยบอกยากว่าคนในวังคนไหนฆ้องปากแตกปล่อยข่าวไป

ต่อให้มีคนบงการอยู่เบื้องหลัง การปั่นข่าวลือออกมาทีละชั้นก็เปลืองแรงมากเกินไป

สำหรับฮ่องเต้ เรื่องประเภทนี้ได้ไม่คุ้มเสีย

ซูเชียนหลิงตะลึง รู้ตัวว่าเรื่องนี้ไม่อาจปิดบังได้อีก บัดนี้เรื่องถึงหูถึงฮ่องเต้แล้ว เกรงว่าจะมีแต่วุ่นวาย

หลินเสวี่ยอิ๋งก็ถูกกระทบพังพินาศเช่นกัน นางจะมีหน้าออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร?

ซูเชียนหลิงขบฟันพลางกล่าว “ซูชิงอู่ เจ้าเอาเรื่องของน้องเสวี่ยอิ๋งมาพูดภายนอกได้เช่นไร?”

ซูชิงอู่ผงะไป “ฮ่องเต้เป็นคนนอกหรือ? พระองค์คือเสด็จพ่อของอ๋องเสวียนก็ถือเป็นเสด็จพ่อของข้าเหมือนกัน ข้าหมายซักถามให้กระจ่างจึงเอ่ยกับพระองค์ นั่นแปลกหรือ?”

คำประจบสอพลอนี้ช่างประจวบเหมาะ

อารมณ์ฮ่องเต้ผ่อนคลายลงไม่น้อยอย่างเห็นชัด

เขากล่าว “ซูเชียนหลิง เจ้าบอกข้าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสวี่ยอิ๋ง?”

ซูเชียนหลิงสะดุ้งในใจ ฮ่องเต้ถามนางอย่างนี้ หากนางแพร่งพรายเรื่องนี้ไป หลินเสวี่ยอิ๋งต้องคิดบัญชีกับนางแน่!

ฉะนั้นคำพูดนางจึงฟังค่อนข้างอ้อมแอ้ม “คือว่า…”

สีหน้าฮ่องเต้เยือกเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดพลางเอ่ยอย่างเหลืออด “แค่พูดยังไม่ทำ มีลับลมคมในดังคาด”

วาจาฮ่องเต้อนึ่งเข็มเหล็กกล้าแทงเข้าซี่โครงอ่อนซูเชียนหลิงในพริบตา

จุดอ่อนที่สุดในชั่วชีวิตนี้ของนางคือตัวตนนางที่เป็นเพียงลูกอนุ

แม้ตอนนี้มารดานางจะถูกยกฐานะเป็นภรรยาเอกแห่งจวนอัครเสนาบดี อย่างไรเสียในสายตาราชวงศ์และผู้ลากมากดี ก็มีเพียงซูชิงอู่เท่านั้นที่เป็นบุตรีภริยาเอก!

ชัดว่านางเป็นลูกสาวคนโตจวนอัครเสนาบดีทางสายเลือดบิดา แต่สิ่งของที่ได้ตั้งแต่เล็กยันโตกลับต่างกันราวฟ้ากับเหว

พี่ชายห้าคนที่จวนล้วนลำอียงให้ซูชิงอู่กันหมด แม้นางจะเป็นน้องสาวของพวกเขาด้วยก็ตาม!

เล็บเกือบจิกเข้าในฝ่ามือ ในที่สุดความเจ็บปวดก็ทำให้ซูเชียนหลิงฟื้นสติขึ้นเล็กน้อย

นางกล่าวด้วยตาแดงเรื่อ “เป็นซูชิงอู่ นาง…ทำให้หลินเสวี่ยอิ๋งสูญเสียแต้มพรหมจรรย์!”

ถ้อยคำนี้ทำทุกคนต่างตกตะลึง

ปฏิกิริยาของฮ่องเต้ค่อนข้างประหลาดใจ “เจ้าพูดใหม่สิ ซูชิงอู่ทำให้หลินเสวี่ยอิ๋งเสียแต้มพรหมจรรย์ไปได้อย่างไร?”