บทที่ 97

"ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า..."

เย่ชิวหมิงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ เขามองซูชิงอู่ด้วยดวงตาลึกล้ำ

“เจ้าล้อเล่นหรือ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูชิงอู่หายไปในทันที

"หม่อมฉันไม่ได้ล้อเล่น"

ดวงตาของนางเย็นชาและเฉียบแหลม ปราศจากเสน่ห์ดั้งเดิมที่นางเคยมี

เหลือเพียงดวงตาคมราวกับใบมีด

เย่ชิวหมิงคิดไม่ถึงว่าจะถูกสตรีจ้องมองเช่นนี้ เขารู้สึกกระอักกระอ่วนคล้ายจะหายไม่ออก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าซูชิงอู่จะร้องขอเช่นนั้นด้วยตัวเองได้ คงเป็นเย่เสวียนถิงที่ขอให้นางพูดเช่นนั้น

เขาหันไปมองทางเย่เสวียนถิงและพูดว่า "ข้ายอมรับเงื่อนไขแรกได้ ข้าจะมอบเสือขาวให้เจ้า แต่ข้าไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขสองข้อที่เหลืออย่างแน่นอน!"

ซูชิงอู่เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน

ดวงตาของนางมืดมิดราวกับเหวลึก นางยกแขนเรียวยาวอ่อนนุ่มขึ้น นิ้วขาวของนางเปล่งประกายระยิบระยับ นางคว้าคอของเย่ชิวหมิงได้อย่างง่ายดาย

เย่ชิวหมิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

สมองของเขาก็ว่างเปล่าเช่นกัน

เขาคิดไม่ถึงว่าซูชิงอู่ที่ดูอ่อนโยนและอ่อนแอ จะสามารถลุกขึ้นมาโจมตีเขาทันทีได้เช่นนี้!

เขาไม่เคยแม้แต่คิดจะฝันถึงมันเลยสักครั้ง

รอยยิ้มที่อบอุ่นและอ่อนโยนปรากฏขึ้นอีกคร