บทที่ 167

ฉินอวิ๋นฟานปิ้งไอเดียขึ้นมา เขาต้องมองเห็นความกังวลของหลู่หนีอยู่แล้ว จึงพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ในเมื่อชอบเรียน งั้นก็ไปที่สำนึกศึกษาหลวงเถอะ อย่างไรที่นั่นก็คือแดนศักดิ์สิทธิ์ของการเรียนที่ดีที่สุดของต้าเฉียน อาจารย์แคว้นต่าง ๆ ก็อยู่ที่นั่นหมด”

ในสมัยโบราณ ประมาณสิบห้าปีก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว มู่หรงจิ่นก็ออกเรือนกับฉินอวิ๋นฟานในตอนอายุสิบห้าเหมือนกัน เห็นชัดว่าหลู่เซียงหลิงไม่จำเป็นต้องเรียนต่อ

แต่ฉินอวิ๋นฟานเข้าใจความคิดของหลู่หนี นั่นเพื่อปฏิเสธเขาเท่านั้น ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ให้นางอยู่ข้างกายจะดีแค่ไหน ขณะเดียวกันก็มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้หลู่หนีด้วย ไม่ใช่ว่าใครก็เข้าสำนักศึกษาหลวงได้นะ

“สำนักศึกษาหลวง? จริงหรือ? เซียงหลิงเข้าได้จริง ๆ หรือขอรับ?”

หลู่หนีถามแบบไม่อยากจะเชื่อ อย่างไรเสีย สำนักศึกษาหลวงคือสำนักศึกษาสูงสุดของต้าเฉียน ผู้ที่เดินออกมาจากที่นั่นล้วนมีความรู้เต็มภูมิ ความสามารถเหลือล้น

ถ้าลูกสาวสามารถศึกษาต่อที่สำนักศึกษาหลวงได้ ไม่เพียงได้ทำตามความฝันศึกษาตามนางไขว่คว้ามาโดยตลอด ยิ่งทำให้ความปรารถนาของแม่นางก่อนตายสำเร็จ

“ข้าฉินอวิ๋นฟานที่เป็นรัชทายาทว่าราชการแผ่นดินต