บทที่ 1234

”นายน่าจะชวนเพื่อนมาสักสองสามคนและก็พวกญาติมาทานข้าวกันสักวันนะ” เจย์ยอมลดมาตรฐานให้เซย์น

เซย์นนั้นยินดีอย่างมาก “ได้แน่นอน ได้เลย”

จากนั้นเขาก็จับมือโจเซฟินเดินออกไป

พี่เชอร์ลีย์ไม่อยากจะเข้ามาเป็นก้างขวางคอของคู่รัก จึงรีบหาข้ออ้างที่จะหลบไป “ฉันจะไปช่วยดูในครัวนะ”

ตอนที่ทุกคนจากไปหมดแล้ว จู่ ๆ เซ็ตตี้น้อยก็โผล่มา

หลังจากได้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เซ็ตตี้น้อยที่คิดทบทวนมาก็ได้ข้อสรุปว่า “หนูว่าคราวหน้าคุณพ่อคงจะจัดการน้องเขยหัวรั้นได้ยากแล้วล่ะค่ะ”

เจย์ถามอย่างงุนงง “ทำไมล่ะ?”

เซ็ตตี้น้อยชี้ไปที่แม่ “เพราะว่าลุงเซย์นมีอาวุธวิเศษไงล่ะคะ”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์สีหน้าหม่นหมองทันใด

จู่ ๆ เจนสันก็เดินออกมาจากห้องนอนและลากคอเสื้อของเซ็ตตี้น้อยเข้าไปในห้องนอนของเขาบอกว่า “ให้ความเป็นส่วนตัวพ่อกับแม่บ้าง”

แองเจลีนหน้าแดงก่ำและผละออกจากเจย์ทันใด

เจย์ดึงเธอเข้าไปในห้อง ก่อนปิดประตูแล้วพร่ำพลอดคำหวานกัน

“ฉันดีใจจริง ๆ ที่เห็นเธอดีขึ้นแบบนี้ แองเจลีน”

เขากดร่างแองเจลีนไปติดประตู “แต่อย่าห้ามไม่ให้ฉันได้อุ้มเธอเลยนะ”

แองเจลีนวางมือบนอกแกร่งเย้ายวนของเขาและหัวเราะ “คุณจะกอดฉันได