Share
บทที่ 80
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 81
“รถสองคันที่บ้านเขาเป็นคนซื้อ แถมเร็ว ๆ นี้เขายังซื้อบ้านอีกด้วย ถึงจะเป็นบ้านมือสองแต่ก็ถือว่าไม่เลวเลย” ซูหยิงเซี่ยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เฉินหลิงเหยาเป็นคนแรกที่ได้รู้ และเป็นคนที่เธออยากแบ่งปันด้วยมานานแล้ว เฉินหลิงเหยาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธอนึกว่าซูหยิงเซี่ยเอาเงินจากบริษัทไปซื้อรถซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะมาจากน้ำพักน้ำแรงของหานซานเฉียน รถสองคันมูลค่านับล้าน ยังมีบ้านมือสองอีกหนึ่งหลัง เขาคนนี้รวยมากจริง ๆ! “ซูหยิงเซี่ย เธอปล่อยให้ผู้ชายมีเงินส่วนตัวได้ยังไง? เธอไม่รู้เหรอว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม? วันหลังเขาจะมีเงินทุนสำหรับการนอกใจเธอได้นะ” เฉินหลิงเหยามองซูหยิงเซี่ยอย่างโกรธเคือง ซูหยิงเซี่ยส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ เธอไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ถ้าหานซานเฉียนจะนอกใจเธอก็คงทำไปนานแล้ว ทำไมต้องรอจนถึงป่านนี้? ช่วงเวลาสามปีเต็ม ทุกคนรู้สถานะของเขาในตระกูลซูเป็นอย่างดีว่าเขาได้รับความอัปยศมากมายเพียงใด สถานการณ์เช่นนี้ยังไม่ได้ทำให้เขามีใจออกห่างจากเธอ นับประสาอะไรกับตอนนี้ “เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เคยนอกใจ เขาจะรอมาจนถึงตอนนี้เนี่ยนะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ย พอเห็นสีห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 82
“ไปสิ มีที่ไหนที่คนอย่างข่งอู่เข้าไปไม่ได้บ้าง” ข่งอู่ตบหน้าอกรับประกัน หลังจากที่ทั้งสองแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ใจกลางภูเขา ระหว่างทาง ข่งอู่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก เขานึกภาวนาในใจว่าขออย่าให้เจอเจ้าของคฤหาสน์ใจกลางภูเขาเลย ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี เหตุผลที่โครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงเป็นเขตที่อยู่อาศัยอันหรูหรา นอกจากเรื่องขององค์ประกอบสภาพแวดล้อมแล้ว จุดที่สำคัญที่สุดก็คือการไม่ถูกใครรบกวน คฤหาสน์ทุกหลังล้วนมีพื้นที่ส่วนตัว การรุกล้ำอาณาเขตของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการฝ่าฝืนกฎ นับตั้งแต่มีการเปิดใช้โครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงก็มีการละเมิดกฎเพียงครั้งเดียวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปและมีความเข้าใจในกฎเกณฑ์เป็นอย่างดี ยังไม่ทันถึงไหล่เขา หญิงสาวร่างเล็กก็ดูเหมือนจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว ขณะที่ข่งอู่รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนจะมีสัญญาณของลางร้าย “คฤหาสน์หลังนี้เป็นคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดบนเขาหยุนติงแล้วสินะ?” หญิงร่างเล็กพูดพลางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ข่งอู่ชะเง้อคอดูว่ามีใครอยู่ในคฤหาสน์หรือไม่นอก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 83
“ข่งอู่ คุณกำลังทำอะไรน่ะ คนพวกนี้...” “คุณอย่าพูดมาก หุบปากซะ” ข่งอู่ตวาดใส่ หญิงสาวร่างเล็กตกใจ หรือว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงจะเป็นคนใหญ่คนโตเหรอ? ไม่อย่างนั้นเขาจะมีอาการตอบสนองอย่างรุนแรงเช่นนี้เหรอ “คุณ...ดูคุ้น ๆ หน้านะ เป็นคนของตระกูลข่งใช่ไหม?” หัวหน้ารปภ.เดินเข้าไปหาข่งอู่และถามเสียงเย็น ข่งอู่เหงื่อแตกพลั่กเต็มหลังมือ เขารีบบอกอย่างรวดเร็วว่า “พี่ชาย ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น วันหลังจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ” “ฮึ่ม!” หัวหน้ารปภ.ทำเสียงฮึดฮัดและพูดว่า “คุณไปกับผมหน่อย ตระกูลข่งอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว คงไม่มีทางที่จะไม่รู้กฎของที่นี่ ในเมื่อคุณบุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของคนอื่น คุณก็ควรจะรู้ราคาที่คุณต้องจ่าย” ข่งอู่กลัวจนขาอ่อน ไปกับเขาอย่างงั้นเหรอ? ได้ยินมาว่าแผนกนิติบุคคลมีห้องเล็ก ๆ ไว้จัดการกับผู้ที่ฝ่าฝืนกฎโดยเฉพาะ เมื่อไม่กี่ปีก่อนมีลูกชายของเศรษฐีคนหนึ่งเข้าไปข้างในและออกมาพร้อมกับขาที่หัก หลังจากเหตุการณ์นั้นทางครอบครัวก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ก่อนจะรีบย้ายออกจากเมืองหยุนเฉิงไปในทันที “พี่ชาย ผมเพิ่งทำครั้งแรก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 84
หลังจากหานซานเฉียนสั่งให้บริษัทตกแต่งส่งคนมาเพิ่ม และเร่งระยะเวลาการก่อสร้างให้เร็วขึ้น หานซานเฉียนก็ขับรถออกจากโครงการคฤหาสน์ไป วันนี้ซูหยิงเซี่ยไม่ได้ไปทำงาน จึงไม่จำเป็นต้องไปบริษัทของตระกูลซู แต่หานซานเฉียนตั้งใจจะไปดูร้านขายของชำเล็ก ๆ สักหน่อย เมื่อพวกเขามาถึงร้านขายของชำเล็ก ๆ ในที่สุดวันนี้ม่อหยางก็เปิดร้านแล้ว แต่เขาดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นหานซานเฉียน “นายไม่เคยโผล่มาในวันหยุดเลยนี่นา อย่าบอกนะว่ามาหาฉัน?” ม่อหยางพูดด้วยรอยยิ้ม หานซานเฉียนซื้อบุหรี่หนึ่งซองแล้วยื่นให้ม่อหยางมวนหนึ่งก่อนจะถามว่า “เป็นไงบ้าง เมืองหยุนเฉิงในปัจจุบันกับในตอนนั้น ไม่ค่อยเหมือนกันล่ะสิ?” ม่อหยางพยักหน้าแล้วยื่นไฟแช็กให้หานซานเฉียนก่อนจะพูดว่า “แตกต่างไปจริง ๆ นั่นแหละ ทุกวันนี้ผู้คนทำอะไรไม่ใช้สมอง โดยเฉพาะพวกคนหนุ่มสาว พวกเขาถูกภาพยนตร์แก๊งมาเฟียล้างสมองกันหมดแล้ว คิดว่าการต่อสู้เข่นฆ่าคือวิถีชีวิต แต่สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เรื่องผิดกฎหมาย มีแต่คนที่ป่วยทางจิตเท่านั้นที่จะทำได้” หานซานเฉียนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อก่อนม่อหยางเคยเป็นคนใหญ่คนโตของเมืองหยุนเฉิง แต่ดันพูดว่าตัวเองไม่ได้ทำ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 85
“เหลวไหล คุณเป็นคนชนฉันเอง ตอนที่ชนเขายังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เลย” หญิงวัยกลางคนชี้ไปที่ซูกั๋วเย่าแล้วพูดออกมา ซูกั๋วเย่ามีท่าทีหวาดผวา ไม่กล้าตอบโต้อะไร เจี่ยงหลานพูดด้วยท่าทีใครเสียงดังกว่าคนนั้นชนะว่า “ตอแหล! สามีของฉันเล่นโทรศัพท์ตอนไหน? เธอตาบอดรึเปล่า พอเห็นว่าเราขับรถออดี้เข้าหน่อยก็แกล้งโดนรถชน เพื่อจะเรียกเงินจากพวกเรา คนแบบเธอน่ะ ยากจนจนเป็นบ้าไปแล้ว” หญิงวัยกลางคนจ้องมองเจี่ยงหลานอย่างไม่ยินยอม เธอแค่ข้ามถนนตามปกติ ถูกคนขับรถชนแล้วยังถูกใส่ความอีก “ใช่ฉันจน แต่คนจนก็มีศักดิ์ศรี ฉันไม่มีทางไปขู่กรรโชกใคร ถ้าใครพูดโกหกแม้แต่นิดเดียว ขอให้ถูกฟ้าผ่า” หญิงวัยกลางคนกล่าว เจี่ยงหลานได้ยินคำว่าขอให้ถูกฟ้าผ่าก็รู้สึกหวาดหวั่น เธอรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้นาน จึงบอกกับหานซานเฉียนว่า “แกจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ถ้าทำให้สามีของฉันมีปัญหาก็ไม่ต้องกลับมาบ้านอีก” หานซานเฉียนเป็นคนที่รักใครก็รักและดูแลคนที่เขารักรักด้วย เขาสามารถอดทนต่ออารมณ์และความพาลไร้เหตุผลของคนชราทั้งสองได้เพราะเห็นแก่ซูหยิงเซี่ย แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับผู้บริสุทธิ์ด้วย ซึ่งเขาไม่มีทางปล่อยเล
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 86
เจี่ยงหลานมองไปที่หานซานเฉียนและยิ้มเยาะเย้ยออกมา บ้านใหม่อย่างนั้นเหรอ มันก็เป็นแค่บ้านมือสองที่เก่าซอมซ่อเท่านั้นแหละ ถึงแม้ว่าจะมอบบ้านหลังนั้นให้เธอฟรี ๆ เธอก็ไม่เห็นมันอยู่ในสายตาหรอก ยิ่งไม่ต้องคิดเลยว่าเธอจะไปอยู่ที่นั่น“หานซานเฉียน แกคิดว่าซื้อบ้านเก่า ๆ มันสุดยอดมากเลยใช่ไหม? ชั่วชีวิตของฉันไม่มีทางไปอยู่ที่บ้านของแก ซูหยิงเซี่ยก็จะไม่ไปอยู่กับแกเหมือนกัน” เจี่ยงหลานกล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างเย็นชา เขากลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะเป็นฝ่ายมาขออาศัยอยู่ที่บ้านของเขาน่ะสิขีดจำกัดความอดทนของหานซานเฉียนมันสามารถยืดขยายได้ไม่มีขีดจำกัด แต่ทำได้เพียงแค่ตัวเขาเท่านั้น ตอนนี้เจี่ยงหลานได้ทำร้ายคนอื่น ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่หานซานเฉียนจะอดทนได้อีกต่อไปขณะนั้นการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ก็ได้ข้อสรุป ซูกั๋วเย่าเป็นฝ่ายรับผิดชอบทั้งหมด นอกจากค่ารักษาพยาบาลแล้ว ยังมีค่าซ่อมแซมรถจักรยานไฟฟ้าด้วยตำรวจเดินไปหาเจี่ยงหลานและพูดเสียงเย็น “คราวหลังอย่าทำตัวอวดฉลาดอีก ถ้าหากว่าเขาหลบหนี ใช่ว่าจะจบง่าย ๆ ด้วยการชดใช้ค่าเสียหายแบบนี้ แต่เขายังต้องติดคุกด้วย”เมื่ออยู่ต่อห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 87
เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งโยนก้อนหินใส่เด็กชายคนหนึ่งที่อายุราว ๆ ประมาณ 10 ปี เด็กชายคนนั้นร้องไห้ด้วยท่าทางเจ็บปวดเพราะทนไม่ไหว หานซานเฉียนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป“หยุดนะ ไอ้พวกเด็กดื้อกำลังทำอะไรกันน่ะ?” หานซานเฉียนแผดเสียงดังใส่เด็กกลุ่มคุ้นชินกับความไร้ระเบียบของที่นี่ พวกเขาไม่กลัวหานซานเฉียนเลยสักนิด เด็กสองคนที่โตที่สุดในกลุ่มตะโกนเอะอะโวยวายใส่เขา“แกเป็นใคร เป็นอะไรกับไอ้ปัญญาอ่อนนี่ พวกเราตีมันไม่ได้ตีแกสักหน่อย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”“ดูไอ้ปัญญาอ่อนนี่สิ มันยังยิ้มอยู่เลย แสดงว่ามันชอบโดนตี”หลังจากพูดจบ เด็กพวกนี้ก็ขว้างก้อนหินใส่เด็กชายคนนั้นอีกครั้งหานซานเฉียนยืนขวางอยู่ข้างหน้าจางเทียนซินสาเหตุที่จางหลิงฮวาตั้งชื่อนี้ให้กับเขา เป็นเพราะหวังว่าเขาจะสามารถมีความสุขได้ในทุก ๆ วัน แต่ว่าจางหลิงฮวาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากที่เธอออกไปทำงาน ลูกชายของเธอกลับกลายเป็นของเล่นให้กับเด็กน้อยที่อยู่ในละแวกนี้“แกก็เป็นคนปัญญาอ่อนเหมือนกันสินะ ถึงได้ยอมโดนตีแทนมัน”“คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนปัญญาอ่อนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง จัดการมันเลย”ภายใต้การนำของเด็กสองคนที่โตที่สุด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 88
เด็กชายรู้สึกภาคภูมิใจในพฤติกรรมของหยางซิ่ง เขาพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “พ่อครับ วันข้างหน้าผมจะยิ่งใหญ่เหมือนพ่อให้ได้”หยางซิ่งตบหัวลูกชาเบา ๆ อย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “ลูกจะต้องยิ่งใหญ่กว่าพ่อแน่ วันหลังจะได้พาลูกน้องขยายออกไปจากหมูบ้านเฉิงจง ทำให้พ่อได้มีความสุข”ขณะที่พ่อลูกกำลังวางแผนอนาคตที่สดใสอยู่นั้น หานซานเฉียนที่ออกไปซื้ออาหารก็กลับมา เมื่อเขาเห็นเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นกลับมาพร้อมกับพาผู้ใหญ่เพื่อแก้แค้น แถมยังกำลังทุบตีจางเทียนซิน จิตสังหารก็ผุดขึ้นในใจของเขา“พ่อครับ เขาคือคนที่ตีผมเมื่อกี้นี้” เด็กชายชี้ไปที่หานซานเฉียนและพูดกับหยางซิ่งหยางซิ่งยิ้มอย่างดุร้าย พลางมองไปที่หานซานเฉียนและพูดว่า “ไอ้สารเลว แกน่ะเหรอที่ตีลูกชายของฉัน? คุกเข่าลงและขอโทษเขาซะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะหักขาของแกแน่”หานซานเฉียนทิ้งอาหารที่อยู่ในมือและเดินตรงไปหาหยางซิ่งในเวลานี้หานซานเฉียนมีจิตสังหารที่รุนแรงอย่างไม่เคยเป็นก่อนลูกน้องทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นก็ออกมายืนขวางข้างหน้าหยางซิ่งไว้ ราวกับไม่เห็นหานซานเฉียนอยู่ในสายตา“แกกล้ามากนะ ที่กล้าทำร้ายลูกชายของพี่หยาง”“ดูท่าทางแกจะไม่ใช่คนใน
Latest chapter
