บทที่ 61

สิ่งแรกที่เธอพูดเมื่อตื่นขึ้นมาคือ “พี่สะใภ้”

หนิงเป่ยค่อนข้างจะอิจฉา

หนิงเป่ยรีบเข้ามาหาและพูดอย่างตื่นเต้น: "น้องสาว นี่พี่ชายเอง ดีใจที่เธอตื่นแล้ว"

หนิงซานซานพูดอย่างอ่อนแรง: "พี่ชาย ใคร... เป็นพี่สะใภ้... "

หนิงเป่ย: "..."

โจวไห่ถงรีบเข้ามาหา: " เสี่ยวซานซาน ฉันคือพี่สะใภ้ของเธอเอง"

หนิงซานซานจับมือโจวไห่ถงอย่างยากลำบาก: "พี่สะใภ้...พี่สะใภ้...หลานชาย...หลานชายของฉันชื่อหนิงเจียรุ่ย..."

โจวไห่ถง: "เจียรุ่ยอ่าเจียรุ่ย ความเป็นมงคลของตระกูล เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นตั้งชื่อว่าเจียรุ่ยกันเถอะ"

หนิงชานชานรู้สึกหมดแรงและพูดว่า "พี่ชาย ฉันง่วงจังเลย..."

หนิงเป่ย: " เสี่ยวซานซาน ไปนอนเถอะ ไม่ต้องห่วง พี่จะอยู่ที่นี่ข้างๆ ตลอด"

“เมื่อเธอหายดีแล้ว พี่จะพาเธอกลับบ้าน”

อืม

หนิงซานซานผลอยหลับไป

สมองของเธอได้รับการกระตุ้นมาก จนเธอต้องการนอนหลับพักผ่อนเยอะๆ เพื่อฟื้นตัว

จ้าวเสว่เหม่ยยังคงลูบไล้หนิงซานซานอย่างละโมบ: "มันเหลือเชื่อมาก มันหายากมาก และลื่นเหมือนเยลลี่เลย"

หนิงเป่ยรีบดึงจ้าวเสว่เหม่ยออกไป: "อย่ารบกวนการพักผ่อนของเธอ"

จ้าวเสว่เหม่ย: "ขี้งกจริงๆ คุณนอนกับเพื่อนซี้ของฉัน แต่ไ