บทที่ 45

“ป๊ะป๋า ทำไมคนพวกนั้นถึงเรียกคุณอาอเล็กซ์ว่าไร้ค่าคะ? เขาไม่ใช่นะ!” สาวน้อย โซอี้ คาร์เตอร์ ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

เธออายุเกือบจะหกขวบ ดังนั้นเธอจึงโตพอที่จะคิดได้

เธอสามารถหนีจากความตายมาได้ซึ่งต้องขอบคุณอเล็กซ์ ตอนที่เธอจิตของเธอหลุดออกมาจากร่าง สิ่งที่เธอรู้สึกได้มีเพียงแต่ความเหงาและความหนาวเหน็บ แต่อเล็กซ์เป็นเหมือนดั่งกองไฟในฤดูหนาว คอยทำให้เธออุ่น ซึ่งนั้นทำให้เธอประทับใจในตัวอเล็กซ์

ชาร์ลส์ตอบกลับ “พวกเขาไม่รู้หรอกว่ากำลังพูดอะไรอยู่”

เฮลีย์เสริม “เรามาช่วยเขาด้วยวิธีอื่นเถอะ แทนที่จะมัวพล่ามถึงสองคนนั้น ไหนดูซิ เราจะตามหาเขาได้ยังไง… ฉันได้ยินมาว่าหลังจากอุบัติเหตุของวิลเลียม ภรรยาของเขากลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา เธออยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่นั้นมา”

ชาร์ลส์พูด “เราไปในเมืองเพื่อไปหาคุณหมอเชอร์ริลกันเถอะ”

จากนั้นอเล็กซ์และเชอริลก็ได้กลับมายังโรงพยาบาล

อเล็กซ์กำลังคิดที่จะพาแม่ของเขาออกจากโรงพยาบาล แต่อย่างไร เชอริลลรู้สึกว่าบริตทานีควรจะได้รับการรักษาต่ออีกวันสองวัน

อเล็กซ์ยิ้ม “ไม่จำเป็นหรอก ผมคุ้นเคยกับอาการของแม่มากกว่าคุณอีก”

เชอริลกัดริมฝีปากของตัวเองด้วยควาหงุดหงิด “ฉันเป็