บทที่ 107

จ้านหยินบังคับให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแข็งค้างทันที และดวงตาสีดำสนิทของเขาก็ประสานเข้ากับไห่ถงพร้อมคำเตือน

"คุณจ้านคะ"

ไห่ถงถามเขา "ฉันขอจูบคุณได้ไหมคะ"

จ้านหยิน "..."

เธอควรมียางอายหน่อย

น่าแปลกที่เธอถามคำถามแบบนี้กับผู้ชาย

“คุณจ้านดูดีมากเวลาเขายิ้ม ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกปวดใจ ฉันอยากกอดคุณจ้านและจูบแรงๆ สักสองสามครั้ง”

จ้านหยินพูดสีหน้าเข้มครึม "คุณจ้าน ยางอายคุณไปไหนหมด?"

“ยังอยู่นี่ค่ะ”

ไห่ถงยิ้มและตบหน้าตัวเอง “เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันก็เลยพูดแบบนั้น ถึงว่าเราเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายถึงฉันจะจูบคุณมันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ก้าวออกไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ และการกระทำของเขาทำให้ไห่ถงหัวเราะออกมาอย่างดัง

จ้านหยินรู้สึกอายและโกรธเล็กน้อย

เขาทำเช่นนี้ก็เป็เพราะเธอ ครั้งที่แล้ว จู่ๆเธอก็สัมผัสใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นเธอหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จ้านหยินก็โกรธ ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้าไห่ถงซึ่งกำลังหัวเราะอยู่ เขาผลักเธอเข้าหาอ้อมแขนของเขา ลดศีรษะลง และปิดปากของเธอ และกลืนรอยยิ้มอันดุร้ายของเธอ

เสียงหัวเราะของไห่ถงหยุดลงทันที