Share
บทที่ 659
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 660
ถึงตอนนั้นอ๋องเจวี้ยนคงได้เดือดดาลจนสังหารพวกเขา นี่เป็นบทสรุปที่เหมาะสมที่สุดของพวกเขาแล้วแต่ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของผู้บัญชาการกองธงมู่ เหมือนคิดจะให้ทางรอดกับฟู่จาวหนิง แล้วยังจะพานางออกไปอีก?เขาร้อนรนขึ้นมาแล้วจ้าวเฉินแอบอ้อมไปด้านหลังขณะเดียวกัน ผู้บัญชาการกองธงมู่ในที่สุดก็พบตัวฟู่จาวหนิง เขาสะบัดข้อมือ อาวุธลับเล่มหนึ่งพุ่งยิ่งไปทางฟู่จาวหนิงทันทีฟิ้วเสียงดังขึ้น ฟู่จาวหนิงสัมผัสได้ทันควัน นางกลิ้งตัวไปบนพื้นหิมะอาวุธลับเล่มนั้นผลุบหายเข้าไปในตำแหน่งเดิมของนางเมื่อครู่ฟู่จาวหนิงจึงปรากฎตัวขึ้นในสายตาคนทั้งหมดด้วยเหตุนี้"ฟู่จาวหนิง!"จ้าวเฉินกระโจนขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พุ่งตรงไปหาฟู่จาวหนิง ออกฝ่ามือตบไปทางหน้าอกของนางไม่ว่าอย่างไร เขาจะให้นางต้องบาดเจ็บหนักก่อน!"เฮ่อเหลียนเฟยอยู่ในมือข้า!" เขาร้องขึ้นอย่างรวดเร็ว คิดจะให้ฟู่จาวหนิงหยิกเล็บเจ็บเนื้อแต่ฟู่จาวหนิงมองไปทางเขา ยกมือขึ้น แสงเงินสายหนึ่งสว่างวาบ เข็มเงินพุ่งแทงไปทางเขา"จ้าวเฉิน ที่แท้ก็เจ้านี่เอง!"ฟู่จาวหนิงพอมาถึงก็ทำให้พวกเขาประมาท ชิงโอกาสโยนเฮ่อเหลียนเฟยเข้าไปในห้องเภสัชอย่างรวดเร็ว ตอน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 661
"ปึง!"ฟู่จาวหนิงเองก็มีแรงมากกว่าที่คนทั้งหมดคาดการณ์ไว้เสียอีกกระโจมผ้าทั้งผืนถูกนางดึงจนล้มแผ่ไม้ด้านบนก็ร่วงลงมาทันที เชือกรอบๆ ก็หดแน่นขึ้นพร้อมกันกระโจมทั้งหลังกลายเป็นอาวุธรูปร่างเหมือนกรงขังไปในพริบตา จัดการพันธนาการจ้าวเฉินที่เข้าไปเมื่อครู่ไว้ด้านใน"อ๊า!"จ้าวเฉินร้องเสียงแหลมแผ่นไม้ด้านบนฟาดลงมา เขาคิดจะหลบแต่ก็หลบไม่พ้น ถูกกดลงไปบนพื้นทันที บนพื้นก็มีพรมที่ผู้บัญชาการกองธงมู่จัดการวางไว้ก่อนหน้า เขาดมกลิ่นที่อยู่ด้านบนเข้าไป คิดจะกลั้นใจแต่ไม้แหลมบนกระดานไม้ก็แทงเข้าไปที่แผ่นหลังเขา เจ็บจนเขาต้องร้องออกมา แล้วจะไปกลั้นหายใจทันได้อย่างไร?ผ้ารอบๆ ก็หดรัดแน่นห่อตัวขึ้นมา พันตัวเขาไว้ด้านใน บนหลังเองก็มีกระดานไม้ทับอยู่ ปีนลุกขึ้นมาไม่ได้เลยจ้าวเฉินเจ็บจนเริ่มชาแล้ว"พี่มู่ช่วยข้าด้วย!"เขาเจ็บจนเบื้องหน้าดำมืดไปหมด ทำได้เพียงแผดเสียงปอดแทบฉีกร้องเรียกหาผู้บัญชาการกองธงมู่ผู้บัญชาการกองธงมู่เห็นว่าแค่ชั่วพริบตาเดียว กับดักกับการโจมตีที่พวกเขาเตรียมไว้ตั้งนานก็ถูกฟู่จาวหนิงใช้งานย้อนกลับมา จึงโมโหจนหัวหมุนขึ้นเสียแล้วจ้าวเฉินยังจะกล้าเรียกเขาอีก!เขาไม่เคย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 662
"เจ้ามันใครกัน หน้าตาก็น่าเกลียดแล้วยังหนวกหูอีกด้วย"คำพูดนี้ทำเอาผู้บัญชาการกองธงมู่โมโหจนปากเบี้ยวเขาคิดไม่ถึงเลย ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ฟู่จาวหนิงแค่คนเดียวยังกล้ากำเริบเสิบสานเสียขนาดนี้!"เกรงว่าตอนนี้เจ้าคงใกล้จะตายแล้ว ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา"ผู้บัญชาการกองธงมู่เดิมทีคิดจะปล่อยนางไว้ แต่คำพูดนางในตอนนี้ไปยั่วโมโหเขาเข้า จนจิตสังหารเองก็สะกดไม่อยู่แล้ว!ในเมื่อนางเป็นพวกไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เช่นนั้นทำไมเขาจะต้องปล่อยนางไว้?"โลงศพ? เจ้าเตรียมเอาไว้ด้วยหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา ดึงเชือกแน่นขึ้น ในหูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจ้าวเฉินอ่อนแรงขึ้นมาก จึงย้อนถามผู้บัญชาการกองธงมู่ขึ้นเสียงหน่อง "ข้าว่าที่นี่เป็นสถานที่กลบฝังพวกเจ้าก็ดูไม่เลวนักนะ""สังหาร!"ผู้บัญชาการกองธงมู่พอเห็นนางซื้อตัวไม่ได้ขู่ก็ไม่ได้ สายตาก็ดุดันขึ้นมา และไม่คิดจะปล่อยนางไว้แล้ว ตะโกนคำสั่งสังหารออกมาเสียงเย็นจากเสียงคำสั่งของเขา คนชุดขาวรอบๆ ก็กระโจนตัวขึ้นมา ใต้เท้าเตะกองหิมะ เกล็ดหิมะโถมไปทางฟู่จาวหนิงภายใต้เส้นแสงที่มืดมิด หิมะทยอยเข้าล้อมตัวนางรอบด้านล้วนมีจิตสังหารบีบเข้าหานางขณะเดียวก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 663
กระบี่ด้านหลังเข้ามาใกล้แค่เอื้อมแล้วฟู่จาวหนิงโถมตัวไปด้านหน้า ล้มลงไปบนพื้นหิมะอย่างแรง จนกระบี่เล่มนั้นถากหลังนางไปนางสัมผัสได้ว่าบาดแผลบนแผ่นหลังตนเองเปิดออกมาจากการล้มครั้งนี้ เลือดไหลออกมามากขึ้น แต่นางก็ไม่สนใจ ปีนตัวขึ้นแล้วพุ่งต่อไปทันทีและตอนนี้เองผู้บัญชาการกองธงมู่ก็มาถึงด้านหลังนางแล้ว ฟาดฝ่ามือหนักๆ ตรงมาทางนางฟู่จาวหนิงกัดฟัน ตัดสินใจที่จะรับฝ่ามือนี้ และใช้แรงฝ่ามือเขาพัดลอยออกไป ขอแค่ร่วงลงมาห่างจากพวกเขาหน่อย นางก็สามารถมุดเข้าไปในห้องเภสัชได้"ผัวะ!"ฝ่ามือนี้ซัดโดนแผ่นหลังของนาง"จาวหนิง!"ตอนที่ฟู่จาวหนิงถูกฟาดจนลอยออกมา ความมืดตรงหน้าก็มีเสียงเย็นชาที่มีความร้อนรนตกตะลึงหวาดกลัวเสียงหนึ่งดังขึ้นขณะเดียวกัน ร่างหนึ่งก็กระจโจนขึ้นมากลางอากาศ พุ่งตรงเข้ามาหานางฟู่จาวหนิงใจผ่อนคลายลงมาทันทีนางตกเข้าไปในอ้อมกอดที่เย็นเฉียบเย็นมาก แต่นางก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นในพริบตาเซียวหลันยวนมาแล้วเซียวหลันยวนที่รีบตามมาก็เห็นเข้ากับฉากที่นางถูกตบจนตัวลอย เกือบจะคุ้มคลั่งขึ้นมาแล้วเขารับตัวนางไว้ ตอนที่กอดนางยังลูบไปโดนเลือดเต็มฝ่ามือ แล้วเลือดก็แทบจะแข็งตัวไปท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 664
เซียวหลันยวนตอนนี้ก็เพิ่งจะลูบเจอแผลของนาง รีบสกัดจุดห้ามเลือดของนางทันที"อยู่ที่ไหน?" เขายื่นมือไข้าไปในอกนาง ควานหาขวดยาอีกขวดออกมาได้"ลงเขา ลงจากเขาก่อน"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าถ้ายังรอที่นี่ต่อไปล่ะก็ พวกเขาทั้งสองคนได้แข็งตายแน่ ยิ่งไปกว่านั้นบนภูเขาลูกนี้ทุกหนแห่งก็เต็มไปด้วยพิษที่ผู้ชายหน้าขรึมคนนั้นวางไว้ นางรู้สึกว่ามันอันตรายกับเซียวหลันยวนมากเซียวหลันยวนมองไปยังทิศที่ผู้บัญชาการกองธงมู่จากไป กัดฟันกรอดเขาอยากจะไปสับคนผู้นั้นให้เป็นหมื่นท่อนเสีย ถ้าไม่สังหารเขา คงจะสลายความแค้นของเขาลงได้ยากแต่ว่าตอนนี้ฟู่จาวหนิงบาดเจ็บ ใจของเขาสับสนขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"ลงเขา"ฟู่จาวหนิงสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเขา กลัวว่าเขายังจะไล่ตามไปสังหารผู้บัญชาการกองธงมู่ด้วยตัวเองอีก จึงคว้ามือของเขาเอาไว้"เอาล่ะ" เซียวหลันยวนตอบรับเสียงแหบแห้ง "ข้าจะพาเจ้าลงจากเขาก่อน"ตอนนี้ทั้งหมดไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านางแล้วเขาแบกฟู่จาวหนิงขึ้นหลังอย่างระมัดระวังเพราะหลังของนางบาดเจ็บ จะอุ้มก็ไม่สะดวกนัก"ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะแบกพระชายาให้" ชิงอีรีบวิ่งเข้ามา มองเขาอย่างกังวล"เหลือคนไว้หาต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 665
เซียวหลันยวนเม้มปาก ไม่ตอบอะไร"พิษบนตัวท่าน ก่อนหน้านี้ข้าพูดไว้แล้ว ถ้าหากถูกกระตุ้นขึ้นมาท่านจะหนาวตายเอา ทำไมท่านถึงเข้ามาในสถานที่อย่างภูเขาหิมะกันกัน?"เซียวหลันยวนตอบ นางเองก็รับไปอย่างมึนๆ "แต่ว่าข้าเองก็อยากรู้อยากเห็นมาตลอด บนยอดเขาโยวชิงนั่นเป็นอย่างไรกัน? ไม่หนาวหรือ? ฟังจากชื่อแล้วน่าะจะหนาวอยู่นะ ท่านทำไมถึงพักฟื้นอยู่ที่นั่นได้ตั้งหลายปีล่ะ?""เจ้าหยุดพูดก่อนเถอะ"เซียวหลันยวนถอนหายใจอย่างจำใจ เขารู้สึกว่าตนเองถ้าไม่เอ่ยออกมา นางคงเอาแต่พูดปาวปาวแน่ เห็นๆ อยู่ว่าเจ็บหนัก เห็นๆ อยู่ว่าแทบจะสลบไปอยู่แล้ว ทำไมถึงได้พูดมากกว่าปกติเสียล่ะนี่?"จู่ๆ ก็คิดถึงปัญหานี้ขึ้นมาได้น่ะ ก่อนหน้านี้ไม่ได้ถามมาตลอด" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"รอให้อาการบาดเจ็บเจ้าดีขึ้นก่นอ แล้วข้าจะบอกกับเจ้าเอง" เซียวหลันยวนแบกนาง รู้สึกได้ว่าเลือดบนหลังนางหยุดลงมาที่หลังมือตนเองแล้ว ใจก็เจ็บปวดเสียเหลือเกินในคืนที่หนาวขนาดนี้ ถ้าหากเลือดออกไม่มากนัก ไหลมาเพียงครู่เดียวก็แห้งแล้ว ไม่มีทางหยดลงมาแน่ ตอนนี้เลือดนางยังไหลอยู่ อธิบายได้ว่าบาดแผลนั้นหนักหนาเอาการทีเดียวตัวฟู่จาวหนิงเองมียาอยู่ แต่ยาห้ามเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 666
"กลับกันก่อน"เซียวหลันยวนไม่พูดอะไรมาก ตัวเขาเองก็มาช้าเกินไป จะมีหน้าไปโทษพวกเขาได้อย่างไรกัน?ตอนที่ฟู่จาวหนิงตื่นขึ้นมา ด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว และยังมีเกล็ดหิมะโปรยลงมาอีกจวนอ๋องเจวี้ยนเองยังสว่างด้วยโคมอยู่เซียวหลันยวนดูแลอยู่หน้าเตียงนาง สีหน้าขาวซีดไปบ้าง"ท่านอ๋อง ท่านไปพักผ่อนสักหน่อยเถิด ท่านถ่ายกำลังภายในให้พระชายาตั้งมากมาย ถ้าล้มเป็นอะไรไป ตอนพระชายาตื่นก็ยังต้องเหนื่อยนางอีก"ผู้ดูแลจงเตือนเซียวหลันยวนขึ้นมาข้างๆเซียวหลันยวนหลังจากพาฟู่จาวหนิงกลับมาก็เชิญท่านหมอมาแล้ว แต่ท่านหมอก็ยังต้องยกมือยอมแพ้กับสภาพของฟู่จาวหนิง เพราะพิษที่บาดแผลนางทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุดกว่าจะรื้อหากล่องยาของนางเจอ แล้วยังต้องไปหาเสิ่นเสวียนอีก รับเอายารักษาที่ฟู่จาวหนิงสกัดให้เขาเป็นพิเศษมาก่อน ถึงทำให้เลือดนางหยุดไหลลงได้แต่เฮ่อเหลียนเฟยกลับไม่ฟื้น สติสัมปชัญญะยังไม่ตื่นตัว ทว่าทั้งตัวกลับร้านผ่าว และยังทำท่าแปลกๆ เพ้อออกมาเป็นระยะด้วย นี่ก็ทำเอาท่านหมอต้องก่ายหน้าผากเหมือนกันท่านหมอยังสามารถตรวจออกมาได้ว่าเฮ่อเหลียนเฟยโดนยาอะไรมา แต่กลับไม่ถอนไม่ได้นั่นเพราะรู้ว่าเฮ่อเหลียนเฟยโ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 667
ฟู่จาวหนิงเบิกตาโพลง พอเหลือบตาก็เห็นเซียวหลันยวน เซียวหลันยวนที่ไม่ได้สวมหน้ากากจากนั้นนางก็เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเหมือนมือกำนำแข็งเอาไว้แล้วมือของเขาเย็นเกินไป!พิษของเขากำเริบแล้วขณะที่ตกตะลึงเช่นนี้ นางก็นึกขึ้นได้ทันทีเพราะที่หลังของนางด้านหนึ่งบาดเจ็บ ตอนนี้นอนตะแคงอยู่ ด้านหลังมีผ้าห่มหนุนไว้ ตอนนี้พอขยับ ก็ไปฉุดแปลเขา เจ็บจนน้องร้องซี๊ดออกมา"หนิงหนิง!"เซียวหลันยวนพอเห็นนางฟื้นแล้ว ก็ดีใจตื่นเต้นมาก"พระชายาฟื้นแล้วหรือ?" ผู้ดูแลจงเองก็รีบหมุนตัวกลับเข้ามา และเห็นฟู่จาวหนิงเบิกตาโพลงอยู่ แล้วยังคิดจะลุกขึ้นนั่งอีกด้วย"พระชายาฟื้นแล้ว?"ชิงอีหงจั๋วเฝิ่นซิงที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็หลั่งไหลกันเข้ามาอย่างอดไม่อยู่ฟู่จาวหนิงบาดเจ็บหนักจนสลบกลับมาจวนอ๋องเจวี้ยนเป็นครั้งแรก ทำเอาหงจั๋วเฝิ่นซิงตกอกตกใจกันหมดนางไม่ฟื้น พวกเขาก็ไม่กล้าไปไหน คอยเฝ้าอยู่ด้านนอกตลอด"เซียวหลันยวนท่านบ้าไปแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงหลังจากตื่นขึ้นมาก็พลิกจับมือเซียวหลันยวนเอาไว้ นี่เย็นจนเหมือนคนตายแล้วนะ "พิษของท่านกำเริบท่านยังไม่รู้ตัวอีกหรือ?""พระชายา ท่านอ๋องขึ้นไปบนภูเขาหิมะแล้วเกิดอาการพิษ
Latest chapter
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 790
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 789
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 788
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 787
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 786
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 785
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 784
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 783
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 782
