บทที่ 0249

เฉียวสือเนี่ยนเองก็มองฮั่วเยี่ยนฉือเช่นกัน

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง แววตาแฝงไปด้วยความคาดหวัง

ฮั่วเยี่ยนฉือไม่เคยขอโทษเธอมาก่อน และไม่เคยยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองขนาดนี้ต่อหน้าเธอ

เฉียวสือเนี่ยนรู้สึกปั่นป่วนเล็กน้อย

เธอคิดมาตลอดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของฮั่วเยี่ยนฉือทั้งนั้น

และจะไม่ใจเต้นต่อความละอายใจที่น่าสงสารและการไม่ยอมแพ้ของเขาเด็ดขาด

แต่ในตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกขื่นขม

ราวกับบาดแผลในวัยเด็กที่คาดหวังว่าจะมีใครเห็นและเป็นห่วง

แต่เธอก็รอจนกระทั่งตัวเองเติบโตขึ้น บาดแผลนี้จึงถูกอีกฝ่ายเห็นมัน มันเป็นเหมือนความรู้สึกที่ได้รับการเติมเต็ม

ทำให้เธอเกิดรู้สึกสะเทือนใจ แต่เพราะเวลาผ่านไปนานมากแล้ว บาดแผลจึงไม่สามารถรักษาได้อีกต่อไป

“ฮั่วเยี่ยนฉือ คุณคิดว่าการที่พูดคำพวกนี้ในตอนนี้ มันมีประโยชน์อะไร?” เฉียวสือเนี่ยนถาม

“ทำไมจะไม่มีประโยชน์?”

ฮั่วเยี่ยนฉือ “ตอนแรกฉันไม่อยากยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ตอนนี้พวกเราก็ได้แต่งงานกันมาปีกว่าแล้ว ฉันคุ้นเคยกับเธอแล้ว ครอบครัวของพวกเราก็สนับสนุนให้เราอยู่ด้วยกัน ฉันจึงคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่พวกเราต้องหย่ากัน”

“แน่นอนว่าหลังจากนี้ถ้าเธ