บทที่ 18

ท้ายที่สุดแล้ว หยุนรัวซีไม่คู่ควรกับโจวน้องชายของเขาจริงๆ!

พี่โจวเป็นน้องชายของเขา!

...

หลินโจวอ่านจบทั้งหน้า หันกลับมาและเห็นสวี่เหนียนชูเก็บขาไก่และนมอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะกินมัน

หลินโจวตกตะลึง!

ผู้หญิงคนนี้เธอจะไม่เก็บไว้เป็นมื้อเย็นเหรอ?

มันจะทำงานได้อย่างไร?

เขาซื้ออาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมาเป็นพิเศษและต้องการเสริมให้เธอ

หลินโจวอดไม่ได้ที่จะโทรหาเธอ:

“เพื่อนร่วมห้องตัวน้อยของฉัน?”

สู่เนี่ยนชู ที่กำลังวางน่องไก่อยู่บนโต๊ะ สะดุ้ง: "หือ?"

“ขาไก่ไม่อร่อยเหรอ?”

“หืม? ไม่ อร่อย อร่อย”

“แล้วทำไมไม่กินล่ะ”

เมื่อเห็นความลังเลของ สู่เนี่ยนชู หลินโจวจึงพูดอีกครั้ง:

“กินเร็วๆ!”

สู่เนี่ยนชู ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเอาขาไก่ออกมาอีกครั้งแล้วกินเป็นชิ้นเล็ก ๆ

หลินโจวใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้และเปิดนมข้างสวี่เหนียนชู:

“นี่ดื่มหน่อยระวังอย่าสำลัก”

“โอ้ ยังไงก็ตาม เมื่อเปิดนมแล้วคุณไม่สามารถเก็บนมนี้ได้ มันหักง่าย”

สู่เนี่ยนชู รีบหยิบนมมาใส่ริมฝีปากแล้วดื่ม

ของดีแบบนี้ไม่พังหรอก เสียเปล่าแน่!

เมื่อเห็นท่าทางน่ารักของเธอและแก้มป่อง หลินโจวก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ต้องบอกว่ามองแบบนี้ เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยของฉันก็น่าสนใจมาก

เสียดายที่ผอมเกินไปและหน้าขาดคอลลาเจนที่ควรมีตามวัย

เมื่อเขาอ้วนขึ้น เขาจะต้องน่าทึ่งยิ่งกว่าหยุนรัวซีอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็ยกมือที่เขาเพิ่งบีบเพื่อนร่วมโต๊ะตัวเล็ก ๆ ขึ้นแล้วมองดูอย่างระมัดระวัง

จริงๆก็รู้สึก...ไม่เลวนะ!

เอิ่ม!

ดูแลพวกเขาให้มากขึ้นในอนาคต

ฉันได้ลิ้มรสสัมผัสที่แตกต่างมาระยะหนึ่งแล้ว

หลินโจวอุทิศตนเพื่อศึกษาอีกครั้ง

ตอนนี้เขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเขาไม่สามารถเข้าใจคำถามสำคัญที่อยู่ท้ายข้อสอบได้

คณิตศาสตร์แตกต่างจากภาษาจีน คุณแค่ต้องจดจำมัน

สิ่งนี้จำเป็นต้องเข้าใจ เนื่องจากรากฐานของเขาย่ำแย่เกินไป

เมื่อหลินโจวไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เขาก็ได้ยินเพื่อนร่วมโต๊ะข้างๆ กระซิบว่า:

"คำถามนี้ควรได้รับการแก้ไขด้วยวิธีนี้"

เธอหยิบปากกาและกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้วเขียนคำตอบอย่างจริงจัง

นมที่ยังไม่เสร็จก็ถูกพักไว้เช่นกัน

หลินโจวไม่รีบร้อน เขาหิวมานานเกินไป กินมากเกินไปในคราวเดียวไม่ดี เขาต้องใช้เวลา

เขาดูโปรไฟล์ของเพื่อนร่วมชั้นตัวน้อยแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

ไม่มีใครรู้ว่าใบหน้าที่น่าทึ่งนั้นอยู่ใต้ผมหน้าม้าหนาๆ แบบไหน

“หลิน...หลินโจว?”

เมื่อตระหนักว่า หลินโจว กำลังมองมาที่เขา ใบหน้าของ สู่เนี่ยนชู ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจนแทบไม่ได้ยิน

“คุณกำลังดูฉันเขียนคำถามอยู่เหรอ?”

“อ่า ใช่ ใช่ ฉันกำลังอ่านอยู่ เขียนต่อเถอะ ฉันพบว่าฉันสามารถเข้าใจทุกสิ่งที่คุณเขียน!”

ดวงตาของหลินโจวไม่ขยับ และเขายังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าของสวี่เหนียนชู

"โอ้……"

อารมณ์ของ สู่เนี่ยนชู สงบลงเล็กน้อย และเธอยังคงเขียนอย่างจริงจังต่อไป

ฟอนต์ของเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันดูหรูหรามาก

นิ้วก็เรียวมากเช่นกัน

ใช้เวลาเพียงห้านาทีในการเขียนคำถามสำคัญ

หลินโจวที่ยังเขียนไม่เสร็จต้องถอนหายใจ: นักเรียนเก่งเก่งมาก!

หลังจากเขียนเสร็จ สู่เนี่ยนชู ก็ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ หลินโจว และกระซิบ:

“ดูก่อน ถ้าไม่เข้าใจแล้วมาถามฉันอีกที”

ตั้งแต่ฉันกินบางอย่างจากหลินโจว ฉันจึงต้องทำอะไรสักอย่าง

หลินโจวพยักหน้าและเอื้อมมือไปรับมัน: "เอาล่ะ เธอกินต่อเถอะ"

ขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสกัน ความหนาวเย็นเล็กน้อยก็ไหลผ่านหัวใจของเขา สู่เนี่ยนชู ถอนมือออกด้วยความตื่นตระหนก ลดศีรษะลง ไม่กล้ามอง หลินโจว อีกครั้ง