Share

บทที่ 37

นี่เป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบแปดปีที่มีคนคิดว่าสแตนลีย์เป็นคนจน

“ฉันมีเงินเก็บอยู่บ้าง ฉันยืมส่วนที่เหลือมาจากหัวหน้าน่ะ” สแตนลีย์ตอบอย่างใจเย็น

“นายยืมมาเท่าไหร่?” ไซล่าถาม

“ประมาณสามล้านดอลลาร์ ฉันจะจ่ายคืนให้เขาตอนทำงานล่วงเวลา” เขาพูดเสริม

ไซล่าไม่ลังเลที่จะซุกกุญแจรถในกระเป๋าเสื้อของเขาก่อนที่จะตบที่กระโปรงรถอย่างอ่อนโยน

“ฟังนะ คืนรถคันนี้ไปเลย รถคันนี้มันได้ไม่คุ้มที่นายไปนะ”

“อีกอย่าง ฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องชดใช้อะไรฉันทั้งนั้น? นายเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉัน ฉันจะขอให้นายซื้อรถคันใหม่ให้ได้ยังไง?” ไซล่าดูหนักแน่น

“ถ้าไม่เอา ก็โยนทิ้งไปเถอะ” สแตนลีย์กล่าวอย่างใจเย็นก่อนที่จะคืนกุญแจรถให้กับเธอและเดินจากไป

ไซล่าตะลึงงันอย่างมาก เธอคิดไม่ออกว่าทำไมชายคนนี้ถึงรีบคืนเงินให้กับเธอเช่นนี้ ถ้าเขามีเงินเหลือกินเหลือใช้ เธออาจจะเข้าใจได้ ทว่า ความจริงคือเขาไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น

ทันใดนั้น ไซล่าวิ่งตามเขาไปและคว้าเสื้อของเขาไว้ “อย่าไป ฟังฉันนะ คืนรถไปเถอะ เป็นหนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะนาย

“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ” เขาดูยืนกราน

“นายรู้ไหมว่านายเป็นคนที่ดื้อมากเลยนะ?”

“รู้”

“ประ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status