Share
บทที่ 217
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 218
แล้วลูกของฉันล่ะ?ลูกของฉันไร้เดียงสาแค่ไหน?เมื่อหกปีก่อน ตอนที่รู้ว่าคุณเป็นพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องฉัน ฉันไม่ควรยืนหยัดต่อสู้เพื่อลูกและตัวฉันเองบ้างรึไง?ก็แน่นอนแหละ ถึงคุณจะรู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกคุณ คุณก็ไม่ต้องการอยู่ดี เพราะเราไม่มีความรู้สึกต่อกัน ถ้ามองข้ามเรื่องที่ว่าคุณไม่รู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือฉัน หรือรู้ก็ตามเถอะ คุณอาจไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้ แต่คงฆ่าฉันไปนานแล้วใช่ไหม?ที่ฉันพูดทั้งหมดนี้เพื่อบอกคุณว่าหกปีก่อน ตอนที่ฉันโดนตราหน้าว่าเป็นตัวหายนะจากทุกสายตาในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ ฉันแค่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่แล้วดันเข้าไปพัวพันกับวังวนของคุณเท่านั้น ฉันติดอยู่ระหว่างคุณ ไนเจล ครอบครัวลินน์ ฉันเป็นเหมือนตัวตลกตัวหนึ่งฉันทำอะไรผิดเหรอ?ฉันไม่ได้ยั่วยวนไนเจล และก็ไม่เคยอยากมักใหญ่ใฝ่สูงอย่างการคบหากับคุณด้วยซ้ำถึงอย่างนั้น พวกคุณทุกคนกลับต้อนฉันจนมุมทุกทาง ผู้หญิงที่พ่อแม่ก็ตายจากไปหมดแล้วอย่างฉัน แถมยังมีลูกด้วย ช่วยบอกทีได้ไหม คุณฟอร์ด ฉันจะมีปัญญาที่ไหนไปสร้างความวุ่นวายขนาดนั้นได้?คุณฟอร์ด และการที่คุณเยาะเย้ยฉันแบบนี้ คุณทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นเสมอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 219
ซาบริน่าดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ ความแข็งแกร่งของชายผู้นี้ก็ยิ่งตรึงเธอไว้ได้มากเท่านั้น ในแง่ของความแข็งแกร่ง เธอไม่คู่ควรกับเขาเลย แม้ว่าจะมีเธอรวมกันเป็นสิบคน ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ซาบริน่าจะหลุดพ้นจากอ้อมกอดนี้ไปได้แรงขัดขืนจากการต่อสู้ของเธอเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าการต่อสู้ของเธอไม่มีความหมายเลย เมื่อเธอจากเมืองเคียร์รายและตามเขากลับมายังเซ้าท์ ซิตี้ เมื่อเขาพาเธอกลับจากโรงพยาบาล เมื่อเธอพาไอโนะมา และก้าวเข้าไปในบ้านของเขาอีกครั้ง เป็นสิ่งที่กำหนดเอาไว้แล้วว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอในลักษณะเช่นนี้เธอตั้งคำถามกับตนเอง 'เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนอย่างนั้นเหรอ?''เธอปรารถนาสิ่งนี้มาโดยตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?''หลังจากหลายปีผ่านไป แม้ว่าเธอจะหนีจากการไล่ล่าเขาไปได้ในทุกครั้ง แต่เธอก็ยังมีความหวังอยู่ในใจเสมอ''มันยากสำหรับเธอที่จะหนีไปพร้อมกับไอโนะและเซย์น แม้เซยน์จะดีกับเธอมาก แต่เธอก็ยังเป็นเพียงเพื่อนกับเขาเท่านั้น เธอไม่เคยลืมเรื่องเซบาสเตียนไปได้เลยไม่ใช่เหรอ?'ซาบริน่าไม่ดิ้นรนอีกต่อไปในช่วงเวลานี้ ริมฝีปากของชายผู้นั้นก็ได้เข้ามาครอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 220
นอกจากนี้ยังมีกระเบื้องเคลือบในอ่างอาบน้ำ เมื่อนอนลงบนนั้น เราสามารถสัมผัสได้ถึงความเพลิดเพลินของน้ำร้อนที่พัดมากระทบร่างกาย ความรู้สึกนั้นไม่น้อยไปกว่าความรู้สึกของการแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อนเลยซาบริน่าไม่เคยใช้อ่างอาบน้ำหรูหราเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ทันทีที่ชายคนนั้นโยนเธอลงไปในน้ำ เธอก็รู้สึกหายใจไม่ออก เธอตื่นตระหนกและพยายามจะปีนขึ้นไปอย่างสิ้นหวังละอองน้ำในอ่างอาบน้ำพุ่งกระเด็นตกลงบนใบหน้าของเธอ และนั่นทำให้ซาบริน่าลืมตาไม่ได้ เธอโบกมืออย่างบ้าคลั่งและตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”เดิมทีเธอว่ายน้ำไม่เป็น และเพราะเธอถูกชายคนนั้นตรึงเอาไว้ หัวใจจึงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตว่าระดับน้ำในอ่างอาบน้ำสูงมากสุดก็แค่เพียงต้นขาเท่านั้นในขณะนี้ซาบริน่าเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำ เหงื่อ และน้ำตาบนใบหน้าซึ่งทำให้เธอดูน่าสงสารเป็นพิเศษผู้ชายคนนั้นก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำพร้อมกับเยาะเย้ย แล้วจับเธอไว้ในอ้อมแขนเพื่อให้เธอมั่นคง “ดูตัวเองบ้างสิ! ทำอย่างกับว่าฉันเหวี่ยงเธอลงทะเลอย่างนั้นแหละ ก็แค่อ่างอาบน้ำเล็ก ๆ ที่เธอกลัวก็เพราะคิดเองเออเองทั้งนั้นแหละ กลัวเพราะว่ายน้ำ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 221
ซาบริน่าร้องไห้อย่างหมดหนทาง “ฉันจะไม่… จะไม่วิ่งหนี ฉันจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว”ชายคนนั้นหัวเราะเยาะแล้วค่อย ๆ ก้มศีรษะลงและจูบเธอสิ่งที่ตามมาก็เกิดขึ้นอย่างมีเหตุผลและเป็นไปตามคาดตามที่มันควรจะเป็น นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาตามหามาเป็นเวลากว่าหกปีมันเป็นจุดสิ้นสุดของความว่างเปล่าที่ร่างกายและจิตใจของเธอใฝ่หามาตลอดหกปีที่ผ่านมาต่อมา ซาบริน่าก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียนและผล็อยหลับไป อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งตอนหลับ เธอก็ยังมีน้ำตาที่ใสสะอาดภายในดวงตาผู้ชายคนนั้นนั่งโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน หลังจากที่สะบัดละอองน้ำที่ใสราวคริสตัลออกจากร่างกายเรียบร้อย เขาก็เพียงแค่หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องน้ำมาคลุมร่างกายพวกเขาทั้งสองเอาไว้ จากนั้นจึงพาเธอออกไปเธอหลับสนิท และเนื่องจากไม่ได้สติ เธอจึงเอามือโอบรอบคอเขาโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าทารกกำลังค้นหาอ้อมกอดของแม่โดยไม่รู้ตัว สิ่งนี้ให้ความรู้สึกอันบอบบางและใฝ่หาที่พักพิงเขาเช็ดน้ำออกจากผมและร่างกายของเธอ และค่อย ๆ วางเธอไว้ใต้ผ้าห่ม เขามองดูเธอขณะที่เธออยู่ในความฝันอันแสนหวาน แต่ชายคนนั้นก็นอนไม่หลับเขาหยิบซิการ์ออกจากโต๊ะข้างเต
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 222
น้ำเสียงของเซบาสเตียนแข็งทื่อและเย็นชา “พ่อ มีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มี งั้นผมจะวางสายสายแล้ว!”“มีสิ!” ฌอนพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด “ลินคอล์นและภรรยาคนปัจจุบันของเขามาหาฉัน พวกเขาบอกว่าผู้หญิงที่แกพากลับมาคือตัวปัญหาและเป็นนางปีศาจ! พวกเขายังบอกอีกว่าเธอน่ะจับผู้ชายเก่งตัวแม่เซบาสเตียน!อย่าลืมว่าคุณลินน์เคยแท้งลูกไปโดยไม่ได้ตั้งใจนะเธอยังเป็นผู้หญิงที่เกือบจะแต่งงานกับแกด้วยนอกจากนี้ เซลีนยังเป็นหลานสาวคนเดียวของนายท่านผู้อาวุโสชอว์ ซึ่งเขารักหลานสาวของเขาเป็นพิเศษ แกไม่เห็นหัวคนอื่นทั่วไปก็ได้ แต่แกต้องรักษาหน้าให้นายท่านผู้อาวุโสชอว์ไว้บ้าง!”เซบาสเตียนไม่ตอบเมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาไม่ได้พูดอะไร ฌอนจึงพูดต่อ “ลินคอล์นบอกฉันว่าผู้หญิงที่แกพากลับมาด้วยมีปัญหา และบอกว่าเธออาจจะล่อลวงแก แต่ฉันรู้จักลูกชายของฉันดี แกจะไม่หลงเสน่ห์ใครง่าย ๆ แกบอกฉันมาตอนนี้ที! แกเป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูดรึเปล่า แกพาผู้หญิงคนนี้กลับมาเพื่อลงโทษเธอใช่ไหม?”เซบาสเตียนยิ้มเยาะ “แล้วถ้ามันทั้งใช่และไม่ใช่ล่ะ?” ฌอนดุ “ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม แกต้องจัดการผู้หญิงคนนี้ให้เร็วที่สุด! วันนี้มีชายแก่ที่เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 223
ซาบริน่าไม่ได้ตอบคำถามของเซบาสเตียนโดยตรงสีหน้าของเธอดูเศร้าสร้อยและเรียบเฉย แต่น้ำเสียงของเธอมั่นคงและสงบ “ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงฉันเป็นหนี้คุณอยู่แล้ว! แม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นหนี้คุณ แต่คุณก็ยังมีวิธีที่จะทำให้ฉันเป็นหนี้คุณได้อยู่ดี พูดกันสั้น ๆ คุณแค่อยากจับตัวฉันกลับมา และพอฉันอยู่ในกำมือของคุณแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอให้ทำอย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของซาบริน่าคนนี้ก็ดังกระฉ่อนในแวดวงคนในสังคมชั้นสูงใน เซ้าท์ ซิตี้มานานแล้ว ในสายตาของคนอย่างคุณ ฉันเป็นผู้หญิงที่ชอบฉวยโอกาสและมีตำหนิอยู่ตราบใดที่คุณเต็มใจปล่อยให้ลูกสาวของฉันมีชีวิตอยู่เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว”เมื่อครู่ ตอนที่เขาคุยโทรศัพท์กับใครสักคน เธอได้ยินทุกอย่างชัดเจน แม้ว่าเธอจะไม่เคยพบพ่อของเซบาสเตียน แต่เธอก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรมา นอกจากนี้ ซาบริน่าสามารถบอกได้จากน้ำเสียงของอีกฝ่าย บางทีทั้งเซ้าท์ ซิตี้กำลังรอให้เซบาสเตียนลงโทษเธออย่างเหมาะสมอยู่ก็ได้อย่างไรเสีย เธอก็หนีไม่พ้นอยู่ดีดังนั้นจึงไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้วชายคนนั้นโกรธกับคำพูดของซาบริน่า เขาต้องการพลิกตัวเธอและทุบตีเธออย่างแรงทันทีอย่างไรก็ตาม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 224
ชายคนนั้นขยุ้มผมยุ่งเหยิงของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ว่า “จะบอกทางลัดให้นะ”ซาบริน่าตอบกลับไป “อะไรนะ… ทางลัดอะไร?”“ถ้าเธอปรนนิบัติฉันอย่างดี ฉันอาจเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอล้างหนี้ที่เธอเป็นหนี้ฉันอยู่ก็ได้”ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว เธอเห็นชายคนนั้นยกมือขึ้นเพื่อปิดสวิตช์ไฟติดผนังแทน จากนั้นชายคนนั้นก็โอบกอดเธออีกครั้งและพูดอย่างผ่อนคลายว่า “นอนเถอะ!”ซาบริน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนอนบนหน้าอกของเขาอย่างระมัดระวัง แต่เธอก็ลังเลที่จะนอนลงไปเธอต้องการลุกขึ้นเพื่อดูว่าไอโนะลูกสาวของเธอนอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น ชายคนนั้นก็ยกขาของเขาขึ้นและตรึงเธอไว้ เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เธอทำได้เพียงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่กล้าหายใจดังเกินไปซาบริน่าทำได้แต่สวดอ้อนวอนให้เธอได้ยินเสียงเมื่อลูกสาวตื่นและร้องไห้เพราะไม่เห็นว่าแม่ของตนอยู่เคียงข้างบางทีอาจเป็นเพราะเธอเหนื่อยเกินไป หรือไม่อาจเป็นเพราะเธอคิดถึงลูกสาวก็เป็นได้ ซาบริน่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอผล็อยหลับไปในที่สุดมีเพียงเสียงลมหายใจของเธอในอ้อมแขนของเซบาสเตียนเท่านั้นอาจเป็นเพราะมันหนาวเกินไปหรือเพ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 225
บนเตียงที่กว้างและยุ่งเหยิง เซบาสเตียนยังคงหลับใหลอยู่ใบหน้าที่หลับไม่คมชัดเหมือนตอนตื่น ตรงกันข้าม เขาดูดีมากตอนที่เขาหลับ ใบหน้าของชายคนนั้นเป็นมุมฉากราวกับถูกแกะสลักด้วยมีด เขาได้รับความโปรดปรานจากพระเจ้าอย่างแท้จริง ผิวของชายผู้นั้นก็เหมือนกับผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มานานหลายปี และผิวของเขาก็เต่งตึงผิวของเขาเป็นสีแทนสุขภาพดีทั่วร่างกาย ซึ่งทั้งเย้ายวนและแข็งแกร่งด้านบนของผิวสีแทนหยาบกร้านและเต่งตึง มีแถบน้ำเล็ก ๆ เป็นมันเงาซาบริน่ารู้ทันทีว่าน้ำลายไหลออกจากมุมปากของเธอโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่เธอผล็อยหลับไปตายล่ะ!เธอพยายามที่จะหนีตายไปซะจากความอับอายที่เกิดขึ้น?เธอเอ่ยเตือนตนเองว่าอย่าทำตัวเป็นผู้หญิงราคาถูกเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะทรมานเธอจนตาย เธอก็ต้องรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายไว้ อย่างไรก็ตาม เธอหลับสบายในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังเอนศีรษะลงบนหน้าอกของเขาและน้ำลายไหลใส่เขาอีกด้วยซาบริน่าอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจริง ๆเธอไม่เคยเป็นสาวขี้เล่นและหน้าไม่อาย เธออยู่กับหนังสือมาโดยตลอดและมีเหตุผลกับผู้คนและเรื่องต่าง ๆ เสมอตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่ค่อยไปเที่ยวกับ
Latest chapter
