บทที่ 272

ซาบริน่าไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง เพียงแต่ล้างมืออย่างใจเย็นเท่านั้น

"เธอ!" น้ำเสียงเย็นชาของแอร์แฝงไปด้วยความไม่ยอมอ่อนข้อใด ๆ เลย “ข้อเท้าฉันแพลง ช่วยถือรองเท้าให้ฉันหน่อยได้ไหม ได้ยินรึเปล่า?!”

ซาบริน่าล้างคราบเหงื่อออกจากฝ่ามือแล้วหันกลับไปมองแอร์ ผู้หญิงคนนั้นสวยแต่ก็มีความหยิ่งทะนงในตัวเอง

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ซาบริน่าจะดูน่าเบื่อและดูไม่แยแสใคร ๆ น้ำเสียงของเธอดูเฉยเมยมากกว่า

"พูดว่าอะไรนะคะ"

แอร์สะบัดผมยาวเป็นลอนไปด้านหลัง พร้อมเชิดหน้าอกและเดินมาขวางทางของซาบริน่า “เธอเป็นแค่เด็กนั่งดริงก์ ทำไมเธอไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองเนี้ย? การได้ถือรองเท้าของฉันเป็นเกียรติสำหรับเธอนะ! เธอควรรู้ด้วยนะว่าเธอก็แค่เด็กที่ติดสอยห้อยตามเซบาสเตียนมาก็เท่านั้น! และควรรู้ไว้นะว่าในวันหนึ่งเซบาสเตียนจะทรมานเธอไปจนตาย ถ้าเธอถือรองเท้าให้ฉันตอนนี้ ฉันอาจจะช่วยเธอไว้ในอนาคตก็ได้ เธออยากจะทำตัวอวดดีต่อหน้าฉันจริง ๆ เหรอ?”

ซาบริน่าไม่อยากลงเอยด้วยการทะเลาะกับผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักคนนี้ เธอบีบจมูกของเธอและพูดอย่างเหยียดหยาม “คุณจะหลีกทางให้ฉันรึเปล่าคะ?”

แอร์พูดไม่ออก เด็กนั่งดริงก์แสนน่ารังเ