Share
บทที่ 40
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 41
ไนเจลไม่ยอมที่จะปล่อยนกน้อยตัวนี้ออกจากกับดักไม่ง่าย ๆ “ผมจะจ่ายให้คุณก่อน ตอนที่ได้รับเงินแล้ว คุณสามารถจ่ายคืนผมได้สองเท่าก็ได้” ซาบริน่าหิวมากจริง ๆไนเจลพาเธอไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และสั่งอาหารราคาไม่แพงเพียงสองสามอย่าง รวมทั้งก๋วยเตี๋ยวไก่สองชามไม่นานนัก ก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ ซาบริน่าแทบรอไม่ไหว และก้มศรีษะลง เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง จนกระทั้งบะหมี่หายไปครึ่งหนึ่งแล้ว เมื่อรับประทานใกล้หมดแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าไนเจลไม่ได้แตะต้องอาหารตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ “ทำไม… คุณไม่ทานล่ะ?” ซาบริน่าถาม ไนเจลพูดอย่างไม่ตั้งใจและสบถออกมา “บ้าเอ้ย! พรุ่งนี้เลยผมจะรื้อถอนร้านอาหารเล็ก ๆ นี้ทิ้งซะ!“ผมถามพวกเขาว่าอาหารนั้นเป็นอาหารท้องถิ่นที่ผมชอบมากที่สุด ที่มีรสหวานหรือเปล่า พวกเขาตอบว่าใช่ แต่เมื่อมาเสิร์ฟ และผมก็ชิมไป มันไม่หวานเลย!”“มันทั้งมันและเค็ม”“ผมรับไม่ได้กับเรื่องนี้!”“คุณชอบจานนี้หรือเปล่า? ถ้าคุณชอบ คุณก็ควรทานอีก ผมจะได้ไม่ต้องรื้อถอนร้านอาหารของพวกเขา” ซาบริน่าเข้าใจจากคำพูดของเขาว่าเขารับประทานเข้าไปแล้วจริง ๆ เขาแค่อยากให้เธอกินมากกว่านี้เธอรู้สึกอบอุ่น
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 42
“ซาบริน่า! ซาบริน่า! ตื่นสิ!” เซบาสเตียนยกมือขึ้นวางบนหน้าผากของซาบริน่า เขาสัมผัสได้ถึงหน้าผากอันร้อนผ่าวของหญิงสาวชายหนุ่มคนนั้นอุ้มซาบริน่าเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว เขาเปิดประตูและนำซาบริน่าเข้าไปในรถ จากนั้นชายหนุ่มคนนั้นก็เข้ามาติดเครื่องยนต์ หลังจากกลุ่มควันดำออกมาจากท้ายรถ รถก็ถูกขับออกไปอย่างรวดเร็วเซลีนร้องตะโกนตามหลังเขาไปอย่างสิ้นหวัง “เซบาสเตียนที่รัก…”อย่างไรก็ตาม รถของเซบาสเตียนได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วเซลีนโกรธมาก เธอจึงทุบกระถางต้นไม้ด้านนอกบ้านของเซบาสเตียนอย่างสุดกำลัง ดังนั้น ผิวหนังด้านหลังมือของเธอจึงมีรอยฟกช้ำ ทำให้เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอฟุบอยู่กับพื้นหลังจากที่เหนื่อยล้าจากการร้องไห้ เธอขับรถกลับบ้านด้วยความขุ่นเคืองลินคอล์นและเจดกำลังรอเซลีนชะเง้อคอรออยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม พวกเขาคาดหวังสิ่งดี ๆ ให้เกิดขึ้นภายในใจ แต่ทั้งคู่ไม่ได้สังเกตว่าเซลีนมีบางอย่างผิดปกติไป“เป็นอย่างไรบ้าง ลูกสาวที่แสนดีของแม่? ท่านเซบาสเตียนกับลูกได้…” เจดอยากจะถามเซลีนถึงเรื่องน่าอายที่ยากจะเอ่ยออกไป แต่เมื่อนึกถึงสามีที่อยู่ข้างกาย เธอจึงหุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 43
สมาชิกทั้งสามคนของตระกูลลินน์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ไกล ๆ หมอบลงลงด้วยความกลัวเซบาสเตียนตามหมอไปที่ห้องฉุกเฉิน ซาบริน่าที่เกือบจะไม่ได้สติหลับตาลงแน่น และคิ้วของเธอก็หดลง ขนตาหนาและโค้งของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขนตาของเธอในตอนแรกนั้นสวยงาม แต่ในวันนี้ขนตาของเธอร่วงลงมาอย่างไร้ชีวิตชีวาใบหน้าที่เล็กกว่าฝ่ามือเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกเหมือนกับแสงที่ค้างอยู่บนท้องฟ้า เพราะอาการไข้เซบาสเตียนเข้ามาใกล้ซาบริน่าซึ่งยังคงพึมพำไปเรื่อยอยู่ “ลูก อย่าทิ้งแม่… อย่าทิ้งแม่ แม่ไม่มีครอบครัว แม่… อยู่คนเดียว แม่… ต้องการเพื่อนเพื่ออยู่ต่อไป…”น้ำเสียงของเธอสิ้นหวังและน่าสงสาร หมอผู้ให้การรักษากับเธออดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมาเซบาสเตียนกำลังเฝ้าดูสิ่งเหล่านี้ด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “นอกจากยาลดไข้ในปริมาณที่มากแล้ว เหลือเพียงการระบายความร้อนทางร่างกายออกไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นใช่ไหม?”“ใช่ครับ” หมอพยักหน้า“ก็รีบทำสิ!” เซบาสเตียนออกคำสั่ง และเดินเข้าไปร่วมวงหมอการระบายความร้อนทางร่างกายในช่วงนี้ดีกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับสมัยก่อน มีเพียงหมอที่ติดตาม เซบาสเตียนมาด้วยเท่านั้นท
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 44
ยังมีมาร์คัสซึ่งเธอพบเพียงครั้งเดียวเท่านั้นอยู่อีกทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยที่มีฐานะสูงส่ง อย่างไรก็ตาม ซาบริน่าเป็นเพียงมุกตลก เป็นเรื่องตลกขบขันยามว่างเมื่อพวกเขาต้องการความบันเทิงเท่านั้นหลังจากที่ไข้ของเธอลดลงและรู้สึกตัวขึ้นแล้ว ซาบริน่ารู้ว่าไม่มีทางหนีเรื่องนี้พ้นตอนแรกเธอต้องการกลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน และเปิดเผยทุกอย่างให้เขารู้อย่างจริงใจ เธอถูกครอบครัวลินน์ใส่ความเมื่อเธออยู่ในคุก และถูกบังคับให้นอนกับชายที่กำลังจะตาย จากนั้นเธอก็ตั้งครรภ์ แต่ชายคนนั้นตายแทนอย่างไรก็ตาม เมื่อซาบริน่าเห็นเซลีนอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียนเมื่อเช้านี้ เธอก็ปิดปากเงียบเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเซลีนกับเซบาสเตียน และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีกถ้าเผลอพูดะไรออกไป อาจทำให้เธอตายเร็วมากขึ้นเสียงเย็นเยียบดังมาจากข้างบน “ถ้าตื่นแล้ว ก็ลืมตาขึ้นมา ฉันมีเรื่องจะถามเธอ!”ซาบริน่าลืมตาอย่างเหนื่อยหน่าย และสิ่งที่เห็นคือสายตาที่เย็นชาและน่ากลัวของเซบาสเตียนซึ่งราวกับดาบที่แหลมคม การจ้องมองไม่ใช่แค่เย็นชาแต่มีความรู้สึกไม่ชอบใจจากเขามากกว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอดีขึ้นเล
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 45
“เขาตายไปแล้ว” ซาบริน่าพูดตามตรงเซบาสเตียนชะงักไปครู่หนึ่ง เนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเธอเขายกริมฝีปากขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้ม “ปล่อยให้ตัวเองท้องก่อน แล้วค่อยฆ่าชายคนนั้นทีหลังสินะ? เธอนี่มันเลวไปมากกว่าที่จินตนาการของฉันจะไปถึงอีกนะ”ซาบริน่าอยากจะพูดอะไรต่ออีกเมื่อต้องเผชิญกับอำนาจที่ยิ่งใหญ่ คงจะดีกว่าถ้ายอมรับความผิดและรับผิดชอบเองจนถึงที่สุด หากให้คำอธิบายใด ๆ ออกไป คงไม่ต่างกับการแก้ตัวน้ำขุ่น ๆเธอเงยหน้ามอง “คุณตัดสินใจที่จะให้ฉันยังคงปลอบโยนแม่ของคุณต่อหรือเปล่า?”“อย่าบอกนะว่าอยากจะยกเลิกสัญญา?” เซบาสเตียนถามแทน“คุณเปิดโปงแผนการหลอกลวงของฉันแล้ว ฉันคิดว่าคุณ… ”เซบาสเตียนขัดจังหวะเธอด้วยการเยาะเย้ย “ตั้งแต่เซ็นสัญญาไปแล้ว เธอต้องรับใช้แม่ของฉันอย่างเชื่อฟังจนกว่าแม่จะตาย! แผนการของเธอเหรอ? ก่อนอื่น เธอต้องดูก่อนว่าแผนการของเธอยากกว่ากลยุทธ์ของฉันหรือเปล่า!”ซาบริน่าพูดไม่ออกชายคนนั้นหันหลังกลับและกำลังจะจากไป แต่ซาบริน่าเรียกเขาจากทางด้านหลัง “คุณ… เดี๋ยวก่อน”เซบาสเตียนหันกลับมามองเธอ“ฉันขอ 2,000 ดอลลาร์” เธอกล่าว“ฉันไม่มีหน้าที่ต้องเลี้ยงลูกในท้องของ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 46
“การเดินทางครั้งนี้ไม่ง่ายสำหรับเราทั้งคู่ แม่ทนทุกข์กับการปกป้องเขาเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้ เช่นเดียวกันกับการปกป้องแม่ ในฐานะแม่ การโต้ตอบที่เขาเป็นคนเริ่มในครั้งนี้เองก็เกิดจากที่แม่คาดไปมาก เซบาสเตียนได้สร้างศัตรูมากมายจนเขามาอยู่ในจุดทุกวันนี้ได้ ถ้าเขารู้ว่าแม่ใฝ่ฝันที่จะได้ที่ดินของบ้านเก่าตระกูลฟอร์ด เซบาสเตียนก็จะยอมให้แม่ย้ายเข้าไปอยู่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตัวแม่เองไม่อยากให้เขาต้องมายุ่งยากเพราะแม่เลย” น้ำเสียงของเกรซนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยเสียใจ แต่จะถูกต้องกว่าที่จะบอกว่าเธอรู้สึกสงสารลูกชายของเธออย่างไรก็ตาม ซาบริน่ารับรู้ได้ถึงความโดดเดี่ยวของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งเกรซไม่เคยสวมชุดแต่งงานและไม่เคยได้รับการยอมรับจากตระกูลฟอร์ด ในชีวิตของเธอ เกรซยังคงไม่สามารถเติมเต็มความปรารถนาของเธอได้เพราะเธอมีข้อกังวลหลายอย่าง แม้ว่าลูกชายของเธอจะควบคุมทุกอย่างได้แล้วก็ตามชะตากรรมของเกรซและซาบริน่าช่างคล้ายกันอะไรขนาดนี้?ทั้งสองตั้งครรภ์นอกสมรสเกรซอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิต และซาบริน่าก็อาจจะอยู่คนเดียวตลอดชีวิตเช่นกันซาบริน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากกับเกรซ“แม่คะ พรุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 47
เซลีนนั่งบนเก้าอี้ทรงกลมและมองเซบาสเตียนด้วยความชื่นชม ท่าทางของเซบาสเตียนที่เห็นได้คือเขาวางแขนข้างหนึ่งไว้บนขอบโซฟา ไขว้ขาเรียวยาวของเขา และถือซิการ์ที่ริบหรี่อยู่ในมือที่ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกถึงความเย็นชาและไร้หัวใจโต๊ะกาแฟระหว่างพวกเขาทั้งสองคนมีขนมชั้นเยี่ยมมากมายอยู่บนนั้นมาการอง ซูเฟล่ ช็อกโกแลตครัมเบิ้ล และไส้กรอกซาเชอร์ แต่ละอันมีขนาดเล็กและสามารถรับประทานได้ในคำเดียว อย่างไรก็ตาม แต่ละรายการมีราคาตั้งแต่ 10 ถึง 20 ดอลลาร์ต่อชิ้นของโปรดของเซลีนคือพุดดิ้งลูกพีชซาบริน่าไม่เคยกินของหวานชิ้นเล็ก ๆ ที่ประณีตและน่ารักขนาดนี้มาก่อน แต่เธอจำพวกมันส่วนใหญ่ได้ตอนที่ยังอาศัยอยู่ในครอบครัวลินน์ เธอมักจะเห็นเซลีนรับประทานของเหล่านี้เซลีนเติบโตขึ้นมาพร้อมกับชีวิตที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย ถ้าเซลีนต้องการอะไรบางอย่าง ลินคอล์นและเจดจะหามาประเคนให้เธอ ตอนนี้เซลีนมีแฟนหนุ่มที่ร่ำรวยและมีอำนาจอย่างเซบาสเตียน เซบาสเตียนก็จะซื้อทุกอย่างเพื่อให้เธอเลือกและรับประทานเช่นกันซาบริน่ากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เธอหิวมากไม่แน่ใจว่าเสียงกลืนน้ำลายของซาบริน่านั้นดังเกินไปหรือว่าเธอจ้องมาที่เซลีนเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 48
ซาบริน่าไม่ตอบเซลีน เพียงแต่มองดูเซบาสเตียนอย่างใจเย็น “ฉันแค่เข้ามาเอากระเป๋าในห้อง แล้วจะออกไปในทันที ฉันจะกลับมาในอีกสามหรือสี่ชั่วโมงนี้ พวกคุณ…ต่อกันเถอะ”เธอไม่ทำอะไรแย่ ๆ หรือยิ้มใด ๆ และทุกท่วงท่าของเธอมีเพียงความสงบนิ่งอย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนสัมผัสได้ถึงความไม่สนใจ ไม่แยแส มุ่งมั่น และปกป้องตนเองอย่างหมดหนทางเซบาสเตียนรู้สึกปรารถนาที่จะพิชิตเธอเขารับรู้มากับหูว่าเธอสารภาพความตั้งใจของเธอแล้ว เธอจงใจหลอกแม่ของเขา และอุ้มไอ้ตัวแสบไว้ในท้องเพื่อหลอกเขาอีก แต่ความคิดเหล่านี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาในตอนแรกท่าทีของชายผู้นี้ไม่ค่อยดีนัก แต่กลับกลายเป็นว่ามันรุนแรงและตึงเครียดเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเขากำลังระงับความโกรธของเขาซาบริน่าเข้าไปข้างในและวางกระเป๋าของเธอลง นับเงินจำนวนที่เธอมี แล้วหยิบออกมาห้าดอลลาร์ เธอออกไปอีกครั้งเธอไม่แม้แต่จะมองเซบาสเตียนและเซลีนด้วยซ้ำประตูปิดดังปังเซลีนกล่าวขึ้นอย่างขุ่นเคือง “ซาบริน่าคงออกไปคั่วผู้ชายอีกแล้ว เธอมักจะเป็นแบบนี้…”“ออกไป!”เซลีนตัวสั่นด้วยความกลัว “คุณพูดว่าอะไรนะคะ เซบาสเตียนที่รัก?”เขาขับรถพาเธอไปซื้อของหวานเองเม
Latest chapter
