Share
บทที่ 96
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 97
ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้กับเซบาสเตียนอย่างไร เธอตระหนักได้ว่าสถานการณ์นี้ถูกจัดฉากขึ้น ซึ่งเป็นกับดักของตระกูลลินน์ และเธอเองก็กระโดดใส่กับดักนี้อย่างจังเธอไร้ข้อโต้แย้งใด ๆ ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเธอจะอธิบายไป เซบาสเตียนก็คงไม่เชื่อเธอซาบริน่านิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเซลีนหรือครอบครัวลินน์ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่เเคร์หรอกนะว่าฉันจะต้องฆ่าใครด้วยมือของฉันเอง ฉันจะทำให้แน่ใจเลยล่ะว่าเธอได้ตายอย่างเจ็บปวดที่สุด” น้ำเสียงของเซบาสเตียนแข็งกร้าวและไม่แสดงอารมณ์ขณะพูดกับซาบริน่า หลังจากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับเซลีนความคิดของซาบริน่าสับสนไปหมดเธอรู้ว่าคำเหล่านั้นไม่ได้พูดขึ้นมาเฉย ๆเธอเห็นด้วยตาของตัวเองแล้วว่าเขาจัดการกับศัตรูของเขาอย่างไร เขาเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุด แต่เขาก็อาจจะโหดร้ายเหมือนกับการตกนรกเลยแหละเขาจะทำในสิ่งที่เขาพูด และหัวใจของเขาไม่เคยอ่อนข้อลงเลยซาบริน่ามองไปที่เซบาสเตียน เขาโอบกอดเซลีนขณะเดินไปหาเฮนรี่ ศีรษะของเธอแนบไปกับไหล่ของเขา เซลีนหันกลับมามองที่ซาบริน่าด้วยท่าทางแห่งชัยชนะอย่างแท้จริงรอยยิ้มนั้นหลอกลวงอย
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 98
เซลีนเริ่มรู้สึกถึงความต่ำต้อย จึงถอยเข้าไปในอ้อมกอดของเซบาสเตียน เซบาสเตียนพูดขึ้น “คุณปู่ครับ เซลีนกำลังท้องกำลังไส้อยู่นะครับ คุณปู่ช่วยหยุดทำแบบนั้นได้ไหม หากคุณปู่ยังคงตะเบ็งเสียงออกมาแบบนี้ต่อไป คุณปู่จะทำให้หลานทวดที่อยู่ในท้องของเซลีนตกใจก็เป็นได้นะครับ”เฮนรี่พูดไม่ออก“ผมพาเธอมาพบคุณปู่ที่นี่เพื่อให้คุณปู่ได้รู้จักและได้เตรียมตัว ผู้หญิงที่ผมอยากแต่งงานด้วยในชีวิตนี้คือเธอ เซลีน ลินน์!“หลังจากที่แม่ของผมเสียชีวิตไปแล้ว ผมจะพาเธอไปที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลฟอร์ดเพื่อพบคุณปู่อย่างเป็นทางการ จากนี้ไปเราก็ไม่ต้องคุยเรื่องแต่งงานกันอีกต่อไปแล้ว”คำพูดของเซบาสเตียนไม่มีพื้นที่ให้กับการโต้แย้งมันเป็นเพียงประโยคบอกเล่าเท่านั้นเป็นอะไรที่เรียบง่ายเซบาสเตียนโอบกอดเซลีนและเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบจากท่านผู้อาวุโสฟอร์ดเซลีนถามอย่างประหม่า “นายน้อยเซบาสเตียน ฉัน… ฉันหยาบคายมากเกินไปรึเปล่าคะ?”“ไม่เลย” เซบาสเตียนตอบอย่างเรียบเฉย“นายน้อยคะ… ”“เรียกฉันว่าเซบาสเตียน”“นายน้อย… เซบาสเตียน… ฉัน-ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ”“ฉันเป็นผู้ชายของเธอแล้วนะ!”ขณะที่เธอหลบอยู่ภายในอ้อมกอดของเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 99
ซาบริน่ามองอย่างไม่เชื่อสายตาและพูดไม่ออกรอยยิ้มที่สดใสและไร้เดียงสาซึ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาที่เธอมีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหายไป เธอกลับมามีสีหน้าเย็นชาและเหินห่างอีกครั้งสายตานั้นในสายตาของไนเจลนั้นช่างน่าสงสารอย่างยิ่งแต่เขาก็ยังชอบที่ได้เห็นท่าทางที่น่าสงสารและความมุ่งมั่นที่แน่วแน่นี้ ดูแล้วน่าจะสนุกกว่า“ฉันก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงดูมีความสุขมาก เหมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบาน ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันกำลังปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม เธออวดดีเร็วเกินไป กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เป็นตัวจริงของเขา เพียงเพราะเขาปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีในเวลาเพียงแค่สองวันเท่านั้นน่ะเหรอ?”“เธอนี่มันบ้าดีเดือดเสียจริง ๆ!”“ฉันดูไม่ออกจริง ๆ เธอดูเย็นชาและขมขื่นอยู่เสมอ ราวกับว่าเธอไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่ฉันเดานะเมื่อเธอจะทำอะไรสักอย่าง เธอจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เสมอใช่ไหม?”“ด้านหน้าเธอคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน และมีมาร์คัส ชอว์อยู่ด้านหลัง”“แล้วเธอก็มีฉัน”“ไม่ว่าคนไหนก็ตามในเราสามคน ก็คงเพียงพอที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในเซ้าท์ ซิตี้ สินะ”“สายตาของเธอนี่เฉียบแหลมจริง ๆ!”ซาบริน่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 100
คุณผู้หญิงอาวุโสฟอร์ดก็ปลอบเกรซเช่นกัน “ลูกสะใภ้ ตอนนี้ฌอนอยู่ต่างประเทศ เมื่อเขาจัดการธุรกิจของเขาเสร็จแล้ว เขาก็จะกลับมาแต่งงานกับเธอ หลังจากแต่งงานกันแล้ว เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราจริง ๆ เธอ… เธอเรียกฉันว่าแม่ได้ไหม?”เกรซมองดูคุณผู้หญิงอาวุโสฟอร์ดทั้งน้ำตา “แม่… ”“อา เป็นลูกสะใภ้ที่ดี ดูแลตัวเองดี ๆ นะ เธอจะดีขึ้น... เธอจะหายดีอย่างแน่นอน” หญิงชราดึงเกรซเข้ามากอดเมื่อฟังจากภายนอก ซาบริน่ามองเข้าไป รู้สึกเศร้าโศกขณะดูฉากนั้นชีวิตของป้าเกรซช่างยากเย็นเหลือเกิน เธอถูกหลอกตั้งแต่ยังเด็ก และลงเอยกับฌอน ฟอร์ด ขณะที่พวกเขาอยู่ต่างประเทศ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่า ฌอน ฟอร์ด มีภรรยาและลูกสามคนอยู่แล้ว เมื่อถึงวันที่เธอรู้ เกรซก็ตั้งครรภ์ได้เก้าเดือนแล้ว และจะคลอดในอีกครึ่งเดือนข้างหน้าหลังจากที่เธอคลอดลูก ฌอนก็ปฏิบัติต่อทั้งสองคนเป็นอย่างดีทว่าช่วงเวลาดี ๆ นั้นก็ยังคงอยู่ไปจนกระทั่งเด็กอายุห้าขวบเท่านั้น ตอนนั้นเองที่ภรรยาคนเดิมของ ฌอนมาหา และต้องการพาตัวเด็กไปและผลักไสเกรซเธอจะทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร?ผลจากความบาดหมางของพวกเขาคือเกรซพาลูกชายของเธอไปต่างประเทศ ทว่าครอบครัวฟอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 101
ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา “รู้ไหมว่าฉันรอยู่?”ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอไม่มีความคิดนั้นอยู่เลยเธอแค่ประหม่าไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับเธออย่างไร ไม่มีประโยชน์ที่จะวิ่งหนี เธอได้เห็นด้วยตัวเองแล้วเมื่อสองสามวันก่อนว่าชายคนนี้จัดการกับศัตรูของเขาอย่างไร ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหน เธอรู้ดีว่าอีกไม่นาน เซบาสเตียนจะต้องตามหาเธอเจอเว้นเสียแต่ว่าเธอจะมีแผนการอย่างรอบคอบถ้าเธอไม่สามารถวิ่งหนีไปได้ เธอก็อาจจะต้องเผชิญหน้ากับเขาเช่นกันอย่างน้อยที่สุด ป้าเกรซก็ยังต้องการเธอเธอเพียงต้องการตั้งสติก่อนจะพูดนั่นคือสิ่งที่ซาบริน่าคิดเมื่อเห็นเธอพูดไม่ออก เซบาสเตียนก็มองมาที่เธอ ดวงตาของเขามีประกายของความมุ่งร้าย “เธอแกล้งทำเป็นว่าจริงใจ แล้วก็ทำตัวให้น่าสงสาร ทั้งหมดนั้นก็เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากฉันก่อนที่เธอจะจัดการกับเซลีนใช่ไหม? ทักษะการแสดงของเธอนั้นสุดยอดจริง ๆ แม้แต่เซลีนก็เทียบเธอไม่ติดฝุ่น ความอิจฉาริษยาที่เซลีนมีต่อเธอนั้นอยู่ในระดับแค่ผิวเผิน เป็นแค่ความเพ้อฝันของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในทางกลับกัน เธอมีแผนการและกลอุบายที่ซับซ้อนกว่ามากนั้นอีก!”ซาบริน่าหัวเราะออกมาอย่างว่างเปล่าและ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 102
"แค่นั้น”“ถ้าคุณคิดว่าความอวดดีของฉันที่คุณเห็นนั้นมาจากการที่คุณปฏิบัติดีกับฉันในช่วงสองวันที่ผ่านมาเป็นสาเหตุทำมห้ฉันผลักเซลีนจนล้ม ฉันจะไม่ทำผิดพลาดอีก”หลังจากที่เธอพูดจบ ซาบริน่าก็ผลักเซบาสเตียนออกไปก่อนจะเข้าไปในห้องของเธอ เธอเริ่มเก็บข้าวของโดยไม่ชักช้าเธอมีกระเป๋าเดินทางน้อยมาก สิ่งของของเธอโดยพื้นฐานแล้วประกอบด้วยรองเท้าที่เธอมีอยู่แล้วเท่านั้น เธอเก็บเสื้อผ้าสองสามชิ้นรวมทั้งผลิตภัณฑ์อาบน้ำง่าย ๆ พวกมันทั้งหมดถูกยัดใส่ถุงที่มีรอยฉีกขาดเมื่อสะพายกระเป๋าแล้ว ซาบริน่าไม่ได้ละสายตาไปจากเซบาสเตียนและไม่ได้กล่าวคำอำลาก่อนจะหายไปในยามค่ำคืนเซบาสเตียนถูกทิ้งให้ยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองลงไปยังเงาด้านล่างที่ค่อย ๆ หายไปเธอเดินจากไปอย่างไม่ลังเลใจเลยทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าทั้งสองคนค่อนข้างคล้ายกันพวกเขาทั้งคู่สามารถอ่อนโยนได้มาก แต่เมื่อถึงเวลาต้องตัดความสัมพันธ์ทั้งหมด พวกเขาจะตัดได้อย่างรวดเร็วและเย็นชาซาบริน่าไปพักที่โมเต็ลราคาถูกในคืนนี้ คนที่เธอต้องขอบคุณสำหรับความสามารถในการนอนในโรงแรมนี้ได้ก็คือไนเจล คนที่แม้จะทำร้ายเธอด้วยคำพูดของเขาอยู่เสมอ แต่ก็เต็มใจที่จะช่ว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 103
“เธอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเหรอ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ซาบริน่ามีอารมณ์ฉุนเฉียว“ซาบริน่า ฉันคิดว่าแกเก่งกว่านี้มากนะ แกเคยบอกฉันว่านายน้อยเซบาสเตียนรักและห่วงใยแกมากแค่ไหน และแกสามารถแย่งคู่หมั้นของฉันไปได้ แต่กลับกลายเป็นว่าแกก็เป็นแค่คนงานที่นี่ ถ้าจำไม่ผิด เมื่อยี่สิบวันก่อนแกก็ทำงานที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”ยี่สิบวันที่ผ่านมา นั่นคือตอนที่เธอถูกเซลีนลักพาตัวไปซาบริน่ามองดูหญิงผู้หยิ่งผยองตรงหน้าเธออย่างสงบ ระงับความปรารถนาที่จะคว้าคอของเธอและบีบคอเธอให้ตายเธอรังเกียจครอบครัวลินน์เสียจริงเธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ของเธอถึงทิ้งเธอไว้กับครอบครัวลินน์เมื่อเธออายุได้สิบสองปี พ่อแม่ของเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา? ซาบริน่ารู้ว่าครอบครัวของเธอเคยยากจน แต่ถึงแม้เธอจะยากจนอย่างกับขอทาน แต่ซาบริน่าก็ไม่เคยหันไปพึ่งพาคนอื่นเลยตลอดแปดปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้รับความรักเลยแม้แต่น้อยสิ่งเดียวที่เธอได้รับคือการดูถูกและการทำทานเท่านั้น เธอถูกส่งตัวเข้าเรือนจำและเธอเองก็ตั้งท้องทั้งหมดนี้ทำให้เธอเกลียดชังตระกูลลินน์ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดพวกเขามากแค่ไหน ซาบริน่าก็ไม่สามารถทำอะไรก
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 104
เธอต้องพึ่งตัวเองเท่านั้นซาบริน่าคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วว่าเพื่อป้องกันตัวเองและลูกในท้องของเธอ ใครหน้าไหนที่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายและหวังว่าจะทำร้ายเธอและลูกน้อย คนนั้นมันจะต้องเจออิฐก้อนนี้ทุบจนตายเมื่อเห็นว่าเซลีนวิ่งหนีไป เธอก็รู้ทันทีว่ามันไปผลมากซาบริน่าโยนอิฐทิ้งไปถ้าเจอเหตุการณ์นี้และแสดงท่าทีพร้อมกับก้อนอิฐในมืออีก คงจะไม่ได้ผลอีกแล้วล่ะ อย่างไรก็ตาม เธอยังมีสิ่งอื่น ๆ ในกระเป๋าที่ไว้ใช้เพื่อป้องกันตัวเองเมื่อเห็นเซลีนวิ่งออกไปไกลแล้ว ซาบริน่าก็มุ่งหน้าไปทำงานที่ไซต์งานหลังจากทำงานมาทั้งวัน ซาบริน่าพบว่าเธอไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น เธอกลับพบว่าการทำงานที่นี่ผ่อนคลายกว่าในสำนักงานมาก เพราะเธอต้องกังวลและกลัวว่าจะถูกไล่ออกอยู่ตลอดเวลาการทำงานที่ไซต์ก่อสร้างนั้นสกปรกกว่าและต้องใช้แรงงานมากกว่า แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้หัวใจของเธอเหนื่อยล้านอกจากนี้ ในโรงอาหารมีอาหารหลากหลาย ดังนั้นเธอจึงรับประทานอาหารดี ๆ เพื่อตัวเองได้หลังจากเลิกงาน ซาบริน่าไปรอรถที่ป้ายรถประจำทาง เนื่องจากเป็นพื้นที่ชนบท เธอจึงต้องรอรถประจำทางถึงครึ่งชั่วโมง ก่อนหน้านี้เธอต้องการไปเยี่ยมป้าเกร
Latest chapter
