Share
บทที่ 76
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 77
ออกจากตำหนัก เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ข้างนอกมีทหารรักษาเวรยามกลางคืนอยู่ เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิงออกมา ก็ไม่ได้เข้าไปขัดขวาง เพียงแค่โค้งคำนับทำความเคารพหยวน ชิงหลิงถาม “ตอนนี้กี่ยามแล้ว”“ยามจื่อ เพิ่งผ่านไป”หยวน ชิงหลิงเดินลงไป หน้าระเบียงมีโคมไฟแขวนอยู่ ส่องสว่างด้วยแสงจ้าและหมอกไปทั่วลานตำหนักนางไม่ได้ไปไกล เมื่อออกจากลานตำหนัก ก็นั่งลงใต้ต้นแมกโนเลียเงียบสงัดไปหมดเสียงแมลงและเสียงกบร้องเข้าหูของเธอ หยวน ชิงหลิงหลับตาลงและเพลิดเพลินกับของขวัญที่ธรรมชาติมอบให้สักพักเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองดูหญ้าข้าง ๆ ด้วยความประหลาดใจ เสียงแมลงและเสียงกบเหล่านั้น เธอยังฟังเข้าใจสามารถเข้าใจคำพูดของฟูเป่าได้ก็ทำให้เธอตกใจแล้ว แถมตอนนี้ยังสามารถเข้าใจการสื่อสารของแมลงและกบได้อีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอตายแล้ว? เธอเป็นวิญญาณเหงา? โลกนี้มีผีจริงเหรอ?จู่ ๆ หยวน ชิงหลิงก็รู้สึกถึงรัศมีอันน่าสยดสยองที่โคจรรอบศีรษะของเธอในความมืดที่อยู่ห่างไกลออกไป เธอตื่นตระหนก ลุกขึ้น และเดินเข้าไปในตำหนักราวกับถูกผีไล่ตามถังหยางและซูยี่ตกตะลึงกับฝีเท้าอันหยาบกร้านของนาง เงยหน้าขึ้นไปมองที่นาง เห็นนางคลานขึ้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 78
หยวนชิงหลิงเผลอหลับไป ต่อมาเธอคิดอยู่นานว่า ทำไมถึงร้องไห้จนหลับไปข้าง ๆ อวี่ เหวินห่าว เธอรู้สึกว่าน่าจะเป็นเพราะตัวของเขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้อ จึงทำให้เธอรู้สึกสบายใจ เมื่อตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ทั้งตัวก็รู้สึกกระฉับกระเฉงมองไปที่ดวงตาดำและคลุมเครือของ อวี่ เหวินห่าว หยวน ชิงหลิงค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกและพูดด้วยความเขินอาย "อรุณสวัสดิ์!" “เมื่อคืนเจ้านอนน้ำลายไหล ทำให้แขนเสื้อข้าเปื้อน” อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเบา ๆ “ขอโทษ!” หยวน ชิงหลิงไม่คิดว่าท่านอนของเธอจะสกปรกขนาดนี้ รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที อวี่ เหวินห่าวหลับตาลง กลับไปแสดงอาการที่ไม่แยแสเหมือนเดิม หยวน ชิงหลิงลุกขึ้น ถังหยางและซูยี่ไม่ได้อยู่ในตำหนัก แต่น้ำล้างหน้าถูกวางไว้แล้ว เธอเพียงแค่บ้วนปาก ล้างหน้า หวีผมแล้วเปิดประตู นางข้าหลวงสี่และหญิงในวังเฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิง ออกมา นางข้าหลวงสี่โค้งคำนับและพูดว่า “พระชายา ไท่ซ่างหวงมีรับสั่ง ถ้าพระองค์ตื่นแล้ว โปรดไปเฝ้าคนป่วยด้วย” “ขอข้ารักษาบาดแผลให้ท่านอ๋องก่อนได้หรือไม่?” หยวน ชิงหลิงถาม “มีหมอหลวงจัดการแล้ว” “แต่......” นางข้าหลวงส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 79
ไท่ซ่างหวงไม่ชอบการฉีดยา จึงทำได้เพียงดื่มยาอย่างเชื่อฟังเท่านั้น ใบหน้าเหี่ยวย่นเป็นผักดองแห้ง หยวน ชิงหลิงยิ้มและส่งถ้วยยาให้ฉางกงกง ฉางกงกงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พระชายา พระองค์ทรงไปจากพระตำหนักเฉียนคุนไม่ได้จริง ๆ” พูดเสร็จ เขาก็หยิบถ้วยออกไปก่อน หยวน ชิงหลิงยิ้มหยี ๆ ยืนอยู่หน้าเตียง “ไท่ซ่างหวง หลังจากทานยาแล้ว ยาก็ยังต้องฉีด” ความโกรธก่อตัวขึ้นในสายตาของไท่ซ่างหวง ขณะที่เขากำลังจะตะโกนดุด่า หยวน ชิงหลิงพูดอย่างสงบ “ดู ๆ แล้วมันน่าเบื่อไปหน่อย คงต้องฉีดเพื่อลดความโกรธสักหน่อย" ปากที่อ้ากว้าง ๆ ก็หุบลง เงียบและจ้องไปที่ หยวน ชิงหลิงด้วยความโกรธ ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็อาละวาดอีกครั้ง “เจ้าเคยเป็นอันธพาลมาก่อน? ถอดกางเกงทำไม? เจ้าไม่อายบ้างหรือไง? เจ้าไม่รู้หรือว่าชายกับหญิงห้ามแตะต้องกัน?” “เข็มบางอันต้องฉีดที่ก้น” หยวน ชิงหลิงดันกระบอกฉีดยาเพื่อไล่อากาศออก ยาพุ่งออกมา เธอยกเข็มในมือขึ้น “ถ้าให้ความร่วมมือ ข้าจะฉีดเบา ๆ” แม้ว่าเขาจะบ่น แต่ไท่ซ่างหวงยังคงให้ความร่วมมือ เขาต้องการมีชีวิตอยู่ ถึงแม้เขาก็ไม่ได้ถาม หยวน ชิงหลิงว่าฉีดยานี้แล้วจะมีประโยชน์อย่างไร หลังจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 80
ทั้งหมดนี้เป็นการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า เสี่ยวหลัวจื่อกลายเป็นแพะรับบาป ตั๋วเงินที่ค้นเจอในห้องของเขา คือตั๋วแลกที่ออกโดยจวนอ๋องฉู่ มีรายงานว่าเธอรักษาไท่ซ่างหวงเป็นการส่วนตัว หากไม่ตรวจไม่เจอยาจิ่วจวน แสดงว่าเธอยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยว่าลอบสังหารไท่ซ่างหวง ตอนนี้เธอบริสุทธิ์แล้วหรือไม่? แค่เกรงว่าอาจจะไม่ใช่ ฝ่าบาทกำลังตามสืบอย่างลับ ๆ จวนอ๋องฉู่ ยังคงงมเข็มในมหาสมุทร ไท่ซ่างหวงจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้? เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงกำลังจ้องมองนาง ดวงตาของเขาเคร่งขรึม หยวน ชิงหลิงวางฟูเป่าลง ก้มหัวลงเหมือนสถานการณ์สงบลง เธอรู้ว่าไท่ซ่างหวงอาจจะเห็นอะไรบางอย่าง แต่ถ้าเธอไม่พูด ดูแล้วไท่ซ่างหวงก็จะฟังไม่เข้าใจสิ่งที่ฟูเป่าพูด “มานี่!” ไท่ซ่างหวงพูดอย่างเย็นชา หยวน ชิงหลิงยืนขึ้น เดินไปช้า ๆ “ไท่ซ่างหวง โปรดให้คำแนะนำด้วย” “ตอนนี้เจ้าคิดอะไรอยู่? ทำไมสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก?” ไท่ซ่างหวงก็ถามไปตรง ๆ หยวน ชิงหลิงเหลือบมองฉางกงกงและนางข้าหลวงสี่ แล้วส่ายหัว “ทูลกระหม่อม ข้าไม่ได้คิดอะไร ใบหน้าเปลี่ยนแปลงอาจเนื่องมาจากสุขภาพที่อ่อนแอ และไม่เสวยอาหารเช้า”นาง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 81
หยวน ชิงหลิงพูด “ขอบใจ”“ลูกปัดใต้คู่กับคนงาม พระชายาไม่ลอง ๆ สักหน่อยหรือ?” ฉู่ หมิงชุ่ยกล่าว หยวน ชิงหลิงส่ายหัว “ไม่ล่ะ ข้ายังต้องรับใช้ไท่ซ่างหวงอยู่ข้างใน ไม่สะดวกที่จะสวมใส่ไว้บนตัว”หยวน ชิงหลิงรู้สึกว่าคนนี้มีอุบายที่ลึกซึ้ง และทุกคำที่คนนี้พูดต้องได้รับการป้องกัน โดยไม่รู้ว่ามีแผนอะไรออยู่ “นั่นก็ใช่ ใช่แล้ว สถานการณ์ของไท่ซ่างหวงดีขึ้นไหม?” ฉู่ หมิงชุ่ยถาม หยวน ชิงหลิงมองที่นางและพูดว่า “ทำไมพระชายาฉีไม่เข้าไปและทักทายด้วยตนเอง น่าจะดีกว่า?" หน้าของ ฉู่ หมิงชุ่ยตอนนี้ดูไม่ค่อยดี อ๋องฉีก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย “เจ้าลองถามเสด็จปู่หรือยัง ว่าทำไมเขาถึงไม่อยากพบข้า? แปลกมากจริง ๆ” หยวน ชิงหลิงถอนหายใจ สับสน ไท่ซ่างหวงไม่อนุญาตให้ ฉู่ หมิงชุ่ยเข้าไป ไม่ใช่ไม่อนุญาตให้ท่านเข้าไป? อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอ๋องฉีไม่ได้พูดจารุนแรงกับเธอ เธอจึงไม่จำเป็นต้องขุ่นเคือง “ไท่ซ่างหวง อาจจะไม่ต้องการให้คนมากมายส่งเสียงดังรอบตัวเขา เขาชอบความเงียบสงบ” “ข้าก็คิดเช่นกัน” อ๋องฉีหันกลับมามองฉู่ หมิงชุ่ย “เรากลับไปก่อนจะดีกว่า รอให้เสด็จปู่อาการดีขึ้นแล้ว ค่อยเข้าวัง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 82
หยวน ชิงหลิงไม่ได้ฟังอย่างจริงจังเกินไป แต่ได้ยินว่าเขาส่งตัวเองออกไป เธอทำความเคารพแล้วขอตัว หอบลูกปัดใต้ออกจากพระตำหนักเฉียนคุน บังเอิญนางข้าหลวงสี่เสร็จจากเลี้ยงฟูเป่าออกมา และให้สาวใช้นำถ้วยออกไป “พระชายาจะกลับไปที่ตำหนักรับรองหรือไม่ หม่อมฉันจะไปกับพระองค์ด้วย” นางข้าหลวงสี่กล่าว หยวน ชิงหลิงมองไปที่ใบหน้าที่มีความเกรงขามเล็กน้อยของนางข้าหลวงสี่ นางข้าหลวงเฒ่าผู้นี้เคยช่วยเธอเมื่อเธอตกทุกข์ได้ยาก เธอรู้สึกซาบซึ้ง ระหว่างทาง นางข้าหลวงสี่ยิ้มและกล่าวว่า “ทำไมฝ่าบาทจึงให้รางวัลแก่พระชายาด้วยลูกปัดใต้สองเส้นเลยล่ะ ลูกปัดใต้นี้มีราคาและคุณค่ามาก ทุกปีการมอบบรรณาการมีเพียงสามสี่เส้นเท่านั้น ครึ่งหนึ่งถวายแด่ไทเฮา, ฮองเฮา และสนมเอก หากสนมเสียนเฟยอยากได้สักเส้น คงแบ่งกันไม่เพียงพอ” “อ้อ” หยวน ชิงหลิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ นางข้าหลวงสี่มองดูนางแล้วกล่าวว่า “พระชายาก็อย่าเพิ่งรำคาญที่หม่อมฉันยุ่งวุ่ยวาย สนมเสียนเฟยถือเป็นแม่สามีของพระชายา พระชายาควรเปลี่ยนวิธีเพื่อให้สนมเสียนเฟยมีความสุข ลูกปัดสองเส้นนี้ก็เหมือนกัน ทำไมไม่ให้เพื่อเป็นเกียรติแก่สนมเสียนเฟยล่ะ?” หยวน ชิงหลิงกำลังคิด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 83
หยวน ชิงหลิงกลับบอกว่า “ไม่ใช่หรอก เป็นรางวัลจากเสด็จพ่อ” หยวน ชิงหลิงปกปิดเรื่องใบรับรองการเป็นลูกหนี้ อวี่ เหวินห่าวประหลาดใจ “รางวัลจากเสด็จพ่อ?” หยวน ชิงหลิงพยักหน้าและเงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงเรื่องของนางข้าหลวงสี่ เธอเงยหน้าขึ้นมองที่เขา “ท่านอ๋อง ท่านเชื่อข้าไหม?” อวี่ เหวินห่าวมองนาง “ทำไมถามอย่างนี้?” “ถามคำเดียว ท่านเชื่อข้าไหม” อวี่ เหวินห่าวหันหัวกลับมา มองไปที่คาน เชื่อ? ไม่เชื่อแม้ว่าจะเคยช่วยชีวิตเขาไว้ แต่สิ่งที่นางเคยทำนั้นน่ารังเกียจมาก จนเขาไม่เชื่อ หยวน ชิงหลิง หยวน ชิงหลิงกล่าวอย่างนุ่มนวล “ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น โปรดเชื่อใจข้าและยืนเคียงข้างข้า” “จะเกิดอะไรขึ้น? หรือเจ้าจะทำอะไรที่ไม่ถูกทำนองครองธรรม?” อวี่ เหวินห่าวหันกลับ เกือบจะพูดอย่างเคร่งขรึม หยวน ชิงหลิงมองไปที่แสงจ้าในดวงตาของเขา รู้ว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเชื่อเธอ เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าทำอะไรบางอย่าง แต่ไม่ใช่คนอื่นทำ?”อวี่ เหวินห่าวอารมณ์เสียมาก “เจ้าหยุดสร้างปัญหาให้ข้าจะได้ไหม?”หยวน ชิงหลิงเอียงศีรษะ “เป็น ฉู่ หมิงชุ่ยที่จับผิดตลอดเวลา”สีหน้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 84
หยวน ชิงหลิงยิ้ม “ท่านอ๋อง ข้าเกรงว่าเสด็จพ่อจะไม่เชิญข้าไปเสวยอาหารค่ำอีก” “ไม่จำเป็น เราต้องตกลงกันก่อน” อ๋องซุนกล่าว “อาหารหลวงนี้ ท่านอ๋องไม่น่าจะกินน้อย” หยวน ชิงหลิงกล่าวอย่างเบา ๆ “มันไม่เหมือนกัน เจ้าไม่รู้หรอก พ่อครัวของเสด็จพ่อทำอาหารให้เสด็จพ่อคนเดียวเท่านั้น อย่าบอกนะว่าเจ้าได้ลิ้มรสรสชาติแล้วไม่รู้สึกถึงความแตกต่างจากอาหารอื่น ๆ?” หยวน ชิงหลิงส่ายหัว “ข้าแยกไม่ออก” “น่าเสียดาย น่าเสียดาย!” อ๋องซุนกล่าวด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “นี่เจ้าดูถูกอาหารอันแสนอร่อย ดูถูกอาหารอันแสนอร่อย” เขามองดูน่องไก่ที่กินเหลือในมือแล้วถอนหายใจยาว ๆ “น่องไก่กับอาหารหลวงของเสด็จพ่อ ทุกสรรพสิ่ง เพียงแค่ ไม่สามารถดูถูกถึงน่องไก่” พูดเสร็จเขาก็แทะต่อ หยวน ชิงหลิงดูเขาเวลากิน เต็มไปด้วยรสชาติ ตัวเขาก็พอใจและสุขใจ “ทำไมท่านอ๋องถึงซ่อนตัวกินอยู่ในพุ่มหญ้าล่ะ?” หยวน ชิงหลิงเห็นว่าเขาไม่มีแผนที่จะไป และเธอเองก็ไม่มีที่ไปจริง ๆ เธอไม่รู้ทางในวัง กลัวว่าจะไปชนคนอื่น ดังนั้น หวังว่าอ๋องซุนจะรีบไป “ข้าไม่ต้องการให้ใครรู้ว่ากำลังขโมยกินน่องไก่” เขากินอย่างตั้งใจ แต่ในขณะที่เขากินอะไรบางอย
Latest chapter
