Share
บทที่ 88
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 89
“ท่านอ๋อง!” ถังหยางมอง อวี่ เหวินห่าวด้วยความกังวลใจ “พระชายาไปแบบนี้ เกรงว่าจะยิ่งไปเพิ่มความโกรธให้ฝ่าบาท”อวี่ เหวินห่าวก้มหัวลงอย่างช้า ๆ คำพูดที่ หยวน ชิงหลิงพูดตอนไป มันยังก้องในหูเขา เรื่องยุ่งยากน่ารำคาญใจแบบนี้ ทำให้เขาเจ็บปวดจนพูดไม่ออก“ให้นางไป เสด็จพ่อผิดหวังในตัวข้าอยู่แล้ว ผิดหวังอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป” อวี่ เหวินห่าวกล่าวอย่างเงียบ ๆ“ทำไมพระชายาถึงมอบสร้อยลูกปัดให้ฮองเฮา” สวี่อีเค้นสมองคิดหาเหตุผลที่ หยวน ชิงหลิงลงมือทำแบบนี้“เพื่ออะไร? เป็นธรรมชาติที่นางจะประจบประแจงฮองเฮา” อวี่ เหวินห่าวกล่าวอย่างเย็นชา“ประจบฮองเฮาได้อย่างไร?”ถังหยางมองสวี่อีอย่างเรียบเฉย “เจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือ? ตอนนี้จิ้งโฮ่วอยากพึ่งพิงตระกูล ฉู่ หมิงชุ่ย เจ้านี่ไม่รู้อะไรซะจริง”สวี่อีพ่นหายใจออกมา “จิ้งโฮ่วนี่มันตาแก่เศษสวะจริง ๆ หน้าไม่อายเลยสักนิด ตอนที่ท่านอ๋องของเราได้รับความโปรดปราน ก็ลงมือวางแผนการสารพัดแต่งลูกสาวเข้าจวนอ๋อง วันนี้ท่านอ๋องตกต่ำ เขาก็รีบสะบัดหางหนีไปพึ่งตระกูลฉู่ หมิงชุ่ย มันไม่ละอายบ้างหรือไง?”ถังหยางเห็นว่า อวี่ เหวินห่าวสีหน้ายิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ เลยดุสวี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 90
แต่ทว่าจักรพรรดิหมิงหยวนยังทรงกริ้วอยู่ แล้วให้ขันทีมู่หรูเชิญตัว หยวน ชิงหลิงมาเข้าเฝ้าอ๋องซุนมอง หยวน ชิงหลิงรู้สึกสงสาร ช่างหน้าขายหน้าจริง ๆ ให้นางไปเจอกับความโกรธของเสร็จพ่อเพราะตัวเองแบบนี้ ได้ยินมาว่าเจ้าห้าอยู่ในวังหลวงเพื่อพักฟื้นอาการบาดเจ็บ ไปบอกเจ้าห้าสักคำ ให้เจ้าห้าช่วยพานางกลับดีกว่าหยวน ชิงหลิงเข้ามาในตำหนักจักรพรรดิหมิงหยวนก็ไม่เงยหน้า เพียงพูดอย่างเรียบเฉยว่า “คุกเข่าลง!” หยวน ชิงหลิงคุกเข่า “ถวายบังคมเสด็จพ่อ!”ข้าวของในตำหนักรกรุงรังไปหมด ขันทีมู่หรูกำลังเก็บกวาดร่องรอยของหินฝนหมึกที่กระจัดกระจายบนพื้น มองดูแล้ว ฝ่าบาทเป็นพวกเวลาโมโห ชอบทำลายข้าวของ บนพื้นมีสายสร้อยลูกปัดนอนนิ่งอยู่ มันตกอยู่บนพื้นห่างจาก หยวน ชิงหลิงไม่ถึงห้าฟุตจักรพรรดิหมิงหยวนถามนางอย่างใจเย็นว่า “เมื่อครู่มู่หรูเข้ามารายงานข้า เจ้าบอกว่าทำสร้อยหาย เจ้าทำหายที่ไหน?”“ทูลฝ่าบาท ทำหายที่พระตำหนักเฉียนคุนเพคะ ”“งั้นเจ้าดูนี่ ที่พื้น ใช่สร้อยลูกปัดที่เจ้าทำหายที่ตำหนักเฉียนคุนหรือไม่” จักรพรรดิหมิงหยวนถามหยวน ชิงหลิงจ้องมองดู แล้วตอบกลับว่า “ใช่เพคะ”“สร้อยลูกปัดเส้นนี้ ฮองเฮาให้คน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 91
เสียนเฟยวางถ้วยชาลงมอง หยวน ชิงหลิง ลังเลอยู่สักครู่แล้วเอ่ยถามว่า “พระชายาฉู่ ก็อยู่ที่นี้ด้วยหรือ? งั้นหม่อมฉันไม่รบกวนฝ่าบาทแล้ว”จักรรรดิหมิงหยวนกล่าวต่อไปว่า “เจ้ามาก็ดีแล้ว เรื่องนี้ลูกชายเจ้าก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เจ้านั่งลงเถอะ”เมื่อได้ยินว่าเกี่ยวของกับอ๋องฉู่ด้วย เสียนเฟยรู้สึกเกลียดนางจนแทบจะกินนางทั้งเป็นนางระงับความโกรธโดยที่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มไม่เปลี่ยนแปลง “เพคะ!” นางกระเถิบเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ ในสมองรีบคิดตามอย่างรวดเร็ว ฝ่าบาทต้องคิดว่า หยวน ชิงหลิงนำสร้อยไปให้ฮองเฮาเป็นความต้องการของเจ้าห้า เจ้าห้าไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ เวลานี้ลูกควรปกป้องตัวเองสิ ทำไมถึงทำตัวเหลวไหลได้?แต่งภรรยาไร้คุณธรรมแบบนี้ถ้าลูกห้าถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาและถูกเนรเทศออกไปละก็ นางไม่มีทางปล่อย หยวน ชิงหลิงไปแน่ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงนี้ด้วย ถ้าแต่ง ฉู่ หมิงชุ่ยเข้ามาตั้งแต่แรกละก็ จะมีเหตุการณ์ตรงหน้าแบบวันนี้เกิดขึ้นได้หรือ?เสียนเฟยยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียด ในใจเกลียด หยวน ชิงหลิงจนอยากบีบกระดูกนางให้เป็นเถ้าถ่านหยวน ชิงหลิงนั่งคุกเข่าตัวตรง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับรังสีอมหิตข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 92
ฮองเฮาฉู่มองนางข้าหลวงเป่าด้วยความประหลาดใจ “เจ้าได้ยินอะไรผิดไป? ข้าให้เจ้านำสร้อยลูกปัดมาส่งคืน ทำไมจึงกราบทูลเช่นนั้น?” “พระองค์...” ริมฝีปากของนางข้าหลวงเป่าซีดขาวและตัวสั่นเทา “หม่อมฉันรู้มาก หม่อมฉันคิดไปว่าการที่พระชายาฉู่ส่งสร้อยลูกปัดมาให้ก็เพื่ออ๋องฉู่ ดังนั้นหม่อมฉันจึงพูดมากไปว่าพระชายาส่งให้ฮองเฮาเพื่อให้ฮองเฮาชมเชยอ๋องฉู่”ฮองเฮาฉู่โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม “เจ้ากล้าดียังไงมาคาดเดาส่งเดชเช่นนี้ เจ้าช่างบังอาจ!”ฮองเฮาฉู่จู่ ๆ ก็สงบใจคิดขึ้นมาได้ อี้เป่าอยู่กับนางมาหลายปี นิสัยใจคอก็รู้ดี นางไม่มีทางพูดจาเหลวไหลต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทได้แน่ทันใดนั้นนางก็นึกถึง ฉู่ หมิงชุ่ยขึ้นมาก่อนหน้านั้น ฉู่ หมิงชุ่ยก็เสนอให้ไปหาเสียนเฟย แค่นางคิดว่าไม่จำเป็นต้องลงมือกับเสียนเฟย เสียนเฟยนางเป็นหลานสาวของไทเฮา นางลงมือกับเสียนเฟยไปเรื่องอื่น ๆ ก็ไม่ง่ายที่จะลงมือต่อสีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนมองได้ยากนัก อี้เป่ามีหรือจะกล้า? เกรงว่าฮองเฮาจะเป็นคนบงการ เขามองหน้าฮองเฮาฉู่อย่างเย็นชาฮองเฮาฉู่ลุกขึ้นมาเล่นละครฉากนึง นางตบลงไปที่หน้าของนางข้าหลวงเป่าอย่างแรง และพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “บัง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 93
“เจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนสับเปลี่ยนยา?” หยวน ชิงหลิงถามนางข้าหลวงสี่นางข้าหลวงสี่เอาแต่นิ่งเงียบฝ่ามือของจักรพรรดิหมิงหยวนตบลงไปบนโต๊ะ แล้วค่อย ๆ วางลง เขามองนางข้าหลวงสี่อย่างเงียบ ๆ ในใจรู้สึกเป็นโหว่ง ๆ ลึกลงไปอย่างช้า ๆนางข้าหลวงสี่สามารถแก้ข้อกล่าวหานี้ได้ แต่นางไม่ทำนางยอมรับมันโดยปริยายจักรพรรดิหมิงหยวนทั้งตกใจทั้งโกรธ เป็นนางข้าหลวงสี่ไปได้อย่างไร “พระชายาฉู่ ท่านมีหลักฐานไหม?” ขันทีมู่หรูตกใจมาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามหยวน ชิงหลิงตอบอย่างเรียบเฉยว่า “หลักฐานอยู่ที่พระตำหนักเฉียนคุน ต่อหน้าพระพักตร์ไท่ซ่างหวง นางข้าหลวงสี่ เจ้าจะต้องอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ เจ้าถึงจะยอมรับผิดใช่ไหม? เจ้าเคยลงมือทำร้ายพระองค์ไปแล้วครั้งหนึ่ง ข้าไม่สนว่าเรื่องของเจ้าจะทำให้พระองค์โกรธจนส่งผลกับพระอาการ พวกเราไปเผชิญหน้ากันพระตำหนักเฉียนคุนเถอะ” นางข้าหลวงสี่แทบจะเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว แสงไฟในแววตาที่ค่อยมอดลงทีละน้อย ผิวหนังบนใบหน้าค่อย ๆ ผ่อนคลายลง เปลือบตาที่หย่อนคล้อยตกลง จู่ ๆ ก็ดูรู้สึกเหมือนนางจะดูแก่ลงหลายปี“ไม่ต้องไปถึงพระตำหนักเฉียนคุนหรอกเพคะ หม่อมฉันยอมรับผิ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 94
นางข้าหลวงสี่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “บุญคุณต้องทดแทน ปีที่แล้วหม่อมฉันป่วยหนัก พระชายาฉู่ส่งยามาให้รักษาอาการป่วยจนหาย วันนี้ช่วยนางสักครั้งถือว่าตอบแทนบุญคุณ หม่อมฉันรู้ว่ายังไงพระชายาก็ไม่ได้รับโทษ ไท่ซ่างหวงต้องการนางอย่างมากก็อาจจะถูกดุด่าไม่กี่คำ หม่อมฉันไม่ต้องการทำร้ายใคร”เมื่อนางพูดจบ นางก็โขกหัวกับพื้นอยู่นาน เมื่อเงยหน้าขั้น สีหน้ามีแต่ความสงบ “หม่อมฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฝ่าบาทโปรดประทานเหล้าพิษให้ด้วย!”ชีวิตนี้นางไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้วไปถึงปรโลกก็ไม่ติดหนี้บุญคุณเขาอีกสีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนมีความไม่ยินยอมกับเรื่อนี้ “ถ้าเจ้าสารภาพถึงคนบงการอยู่เบื้องหลัง ข้าก็จะทำเหมือนเรื่องที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น”นางข้าหลวงสี่นิ่งเงียบราวกับนางเตรียมใจตายแล้ว และไม่มีใครเปลี่ยนความคิดนี้ได้จักรพรรดิหมิงหยวนทั้งเกลียดและโศกเศร้าเสียใจ เขาไม่อยากฆ่านางข้าหลวงสี่ เรื่องนี้เองก็ไม่สามารถบอกไท่ซ่างหวงได้ ไท่ซางหวงในตอนนี้ประชวรเป็นโรคหัวใจ พระองค์จะทนรับเรื่องที่คนสนิทข้างกายที่อยู่มาด้วยกับตั้งสิบกว่าปีวางยาพิษพระองค์เองได้หรอตกอยู่ในความเงียบอยู่ครู่นึง ฝ่าบาทก็เอ่ยขึ้น
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 95
จักรพรรดิหมิงหยวนมองนาง “ถ้าเจ้าไม่รู้จะทำยังไง บางทีเจ้ากลับไปสอนพ่อเจ้าสักหน่อยก็ดี”หยวน ชิงหลิงทำตัวไม่ถูกมาก ๆ ทำแบบนี้มันจะดีหรือ?“อย่าเอาเรื่องของบิดาหม่อมฉันมากวนพระทัยเลยเพคะ” หยวน ชิงหลิงตอบคำตอบนี้จักรพรรดิหมิงหยวนพึงพอใจมาก จักรพรรดิหมิงหยวนมองนางสักครู่แล้วจู่ ๆ ก็พูดออกมาว่า “ตอนนั้นนางข้าหลวงสี่พูดว่า พระชายาฉีเกลียดเจ้า จึงทำร้ายเจ้า เจ้าไม่ควรแก้แค้นเป็นการส่วนตัว เข้าใจไหม?” “ถ้านางทำหม่อมฉันก่อนล่ะเพคะ?” หยวน ชิงหลิงถาม นางไม่อยู่รอเฉย ๆ ให้ใครมารังแกนางได้หรอกนะ “นางไม่กล้าหรอก และตระกูลฉู่เองจะไม่ให้นางลงมืออีก ยังมีอีกเรื่อง” จักรพรรดิหมิงหยวน พึมพัมมองนางแล้วกล่าวต่อว่า “เสียนเฟยเคยพูดกับข้า ว่าจะให้เจ้าห้าแต่งกับพระชายาฉี ทั้งคู่เล่นด้วยกันเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่สุดท้ายไร้วาสนา ช่างน่าเสียดาย พระชายาฉียังมีน้องสาวอีกคน โตมาคล้ายนางมาก ข้าเลยคิดว่าจะให้เจ้าห้าแต่งกับคุณหนูรองแต่งเข้ามาเป็นพระชายารอง เจ้าว่ายังไง?” หยวน ชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่มีเพคะ!”จักรพรรดิหมิงหยวนรู้สึกแปลกใจ ทำไมใจกว้างอะไรเช่นนี้คุณหนูรองตระกูลฉู่เป็นคุณหนูที่เกิดจากฮูหยิน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 96
เมื่อถึงพระตำหนักเฉียนคุน พบว่าไท่ซ่างหวงนั่งเอนหลังแทะเม็ดแตงอยู่ในพระตำหนัก นอกจากฉางกงกง ก็ยังมีอีกคนนึงใส่ชุดสีดำ พกกระบี่ ผมของเขาตรงขมับดูเหมือนย้อมสีมา ยังดูหนุ่มอยู่เลย เขาพบว่า หยวน ชิงหลิงเข้ามาในตำหนัก สายตาที่มองมา และเขาก็ดูเย็นเยือกในชั่วพริบตาไท่ซ่างหวงแทะเม็ดแตงแล้วพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน”ชายชุดดำประสานมือและขอทูลลาออกไปฝีเท้าของเขาเบามาก ไม่ว่าจะจับตาดูแล้ว ก็ยังรู้สึกเลยว่าเขาเคลื่อนไหวส้นเท้าไม่ได้แตะพื้น แค่แปปเดียวเขาก็หายไปซะแล้ว“มองอะไร? เขาเป็นองครักษ์เงาของข้าเอง เรื่องของเจ้าจัดการเรียบร้อยแล้ว?” ไท่ซ่างหวงเหลือบมองนางและถามด้วยท่าทางสบาย ๆ ดูท่าทางไม่เลวเลยหยวน ชิงหลิงจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน ชายชราคนนี้รู้ทุกอย่าง อาจรวมถึงคนบงการนางข้าหลวงสี่ด้วย ชายชรามองที่นางและยิ้มแปลก ๆ ออกมาหยวน ชิงหลิงรู้สึกในหัวของเธอเหมือนงุนงง เธอต้องเดาไม่ผิดแน่ ๆ ชายชราคนนี้รู้ทุกอย่าง“ฉางกงกง ข้าอยากสนทนากับไท่ซ่างหวงตามลำพัง เชิญท่านออกไปก่อน” หยวน ชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองโง่เหมือนไอ้ทึ่มแบบนี้ไม่ได้ ต้องถามให้ชัดเจนฉางกงกงเป็นคนฉลาดมีไหวพริบ เขารีบออกไ
Latest chapter
