บทที่ 78

ในระหว่างที่ชารอนกำลังคิดว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก น้ำเสียงเด็กน้อยแสนร่าเริงพลันดังขึ้น "แม่ครับ... ผมชนะคุณปู่อีกแล้ว!"

เซบาสเตียนวิ่งเข้ามาในห้องด้วยความดีใจ ทว่า ทันทีที่เขาเห็นพ่อกับแม่ของตัวเองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนโซฟา เซบาสเตียนก็หยุดชะงักไปทันที ดวงตาของเด็กน้อยเบิกกว้างทันทีที่มองไปยังพ่อและแม่ ครู่ต่อมา เซบาสเตียนก็พลันกรีดร้องและรีบปิดตาตัวเอง

ชารอนไม่คิดเลยว่าเซบาสเตียนจะพุ่งเข้ามาในห้องและเห็นพวกเขาทั้งสองในสภาพเช่นนี้ แม้จะไม่ใช่ท่าทางอย่างว่า แต่มันก็ทำให้ชารอนรู้สึกเขินอายไม่น้อย

ชารอนรีบผลักไซม่อนออกไปและผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของเขา ชารอนรีบเดินไปหาลูกชายพร้อมกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “หลับตาทำไม? ลูกเป็นอะไรไปน่ะ?”

"ผมเจ็บตาน่ะครับ" เด็กน้อยยังคงเอามือปิดตา

ชารอนเริ่มกังวล “เจ็บ? เมื่อกี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงเจ็บล่ะ? ไหน? แม่ขอดูหน่อย”

ชารอนสะบัดมือเด็กน้อยออกและมองดูดวงตาของลูกชายอย่างจริงจัง ทว่า มันดูปกติมาก

ชารอนพลันรู้สึกอยากรู้อยากเห็น “เจ็บตรงไหนเหรอจ๊ะ ลูกรัก?”

เด็กน้อยกลั้นหัวเราะ “แม่ครับ ตาผมเจ็บก็เพราะพ่อกับแม่น