Share

บทที่ 39

“อยากจะลงมือกับฉันใช่ไหม? มาสิ ทำไมไม่กล้าแล้วล่ะ!” หลินเซียวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หวังเทียนเฟิงในเวลานี้ยังจะกล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้อีก เผชิญกับพลานุภาพอันทรงพลังของหลินเซียว กำแพงความกล้าในใจของเขาได้ทลายลงไปตั้งนานแล้ว แม้แต่หายใจเสียงดังก็ยังไม่กล้า

“คิดจริงๆ หรือว่าฉันคนนี้ล่วงเกินได้ง่ายๆ แบบนี้! ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ พฤติกรรมแบบนี้ของพวกแกก็คงตายห่าไปตั้งนานแล้ว! ตอนนี้ฉันขี้เกียจใส่ใจกบในกะลาอย่างพวกแกก็แค่นั้น”

เมื่อพูดจบ หลินเซียวก็สแกนปลดล็อกรถจักรยานสาธารณะ และปั่นจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ทิ้งไว้เพียงหวังเทียนเฟิงและซูชิงเอ๋อร์ที่ยืนเอ๋อและตื่นตระหนกตกใจมากเอาไว้

“เทียนเฟิง คุณยังโอเคไหม!” ซูชิงเอ๋อร์รีบพยุงหวังเทียนเฟิงที่ตกใจกลัวจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างขึ้นมา ก่อนจะถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ไม่ ไม่มีอะไร” หวังเทียนเฟิงตอนนี้ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง

“แววตาของไอ้ชั่วนั่นปานจะกินคน! ทำไมมันมีสีหน้าท่าทางแบบนี้นะ?” ตอนนี้ซูชิงเอ๋อร์ยังรู้สึกว่าหลินเซียวเมื่อครู่เหมือนกับปีศาจไม่มีผิด

“ใช่เหรอ? เหมือนจะธรรมดานะ? เมื่อกี้ผมก็แค่ยืนไม่มั่นคงถึงได้ล้มไง ไม่งั้นนะผมต่อยมันฟันร่ว
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status