Tahimik na pinagmamasdan ni Master ang nangyayari sa mundong iyon. Sa mundo ng mga tao. Ginagawa na niyang pampalipas-oras ang pagmamasid sa mga tao upang patayin ang pagkabagot niya. Hindi pa siya nakakapunta sa mundong iyon, at nagkasya na lamang sa pagmamasid. Subalit hindi niya gustong hanggang doon na lang. Balang-araw, kapag nakaluwag ang schedule niya, bibisita siya roon. Iba pa rin kasi ang aktwal kaysa virtual. This world seemed interesting. Sobrang liwanag pa rin ang mga siyudad kahit gabi na. Para bang hindi marunong matulog ang mga taong iyon. And their politics. The people were divided. Binigyan ng kulay ang bawat kampo. Asul. Pula. Asul laban sa pula. Kapag kampi ka sa taga-kabila, tatawagin kang asulan. kapag sa isa naman, pulahan.

TATLONG araw na ang nakalilipas magmula nang marinig ni Freni ang banta sa kanyang buhay at sa loob ng tatlong araw na iyon, hindi na siya mapakali. Todo - iwas ang ginawa niya kay Starry. Sa tuwing may nakikita siyang kahawig ng postura at buhok nito, parang hihiwalay ang kanyang espirito sa katawan niya.Wala pa namang nakakapagbigay ng ebidensya na tunay nga ang mga usap-usapan tungkol kay Starry. Pero, hihintayin niya pa bang mapatunayan ang tsismis na iyon bago siya kumilos? Syempre hindi. Ngayon palang, mag-iisip na siya kung paano niya masosolusyunan ang problema.I-report na lang kaya niya sa pulis? Magpa-blotter siya. Death threat din ang ginawa nito sa kanya.He should be punished. Kaya namimihasa ito dahil walang gustong kumalaban. He spread fear among the students.Magandang ideya ba na i-report niya ito? Why not magsimula muna siya sa school? I’m sure papanigan siya ng guidance counselor.Ipinagpatuloy niya ang pagmumukmok sa sul

NAGISING SI FRENI SA lugar na hindi pamilyar sa kanya. Kulay abo ang pader ng silid na kinalalagyan niya. Walang bintana ang kwarto.  Hindi niya alam kung anong oras na.Kinapa niya ng bulsa.Nandito pa rin ang cellphone niya pero walang signal.The floor was so cold but she didn’t even whine. Mas mahalaga naman sigurong buhay pa siya ngayon kaysa ang magreklamo.Akala niya, pinatay na talaga siya. Starry was so determined to kill her. The thought of that man made her blood boil. Anong karapatan nito? Anong karapatan nitong gawin siyang bihag? Hindi siya ipinanganak upang maging isang bihag ng isang tao lamang.Sumiksik siya sa malamig na pader nang marinig ang parang kinakaladkad na metal at huminto sa kanyang silid. Anong gagawin nila sa kanya? Papatayin na ba siya?“Diyos ko…Tulungan Niyo po ako. Huwag niyo po akong iwan,” dasal niya.Napakislot siya nang buksan ang pinto sa silid niya. Parang

TAHIMIK na sinusundan ni Freni sina Starry. Lumalayo na sila sa simbahan haggang sa biglang nag-iba ang kanilang paligid at napunta sa lugar kung saan napalot niya ang sanggol. The place was still the same. It still looked abandoned. Ilang metro mula sa kinaroonan nila, naglalandian ang dalawang ibon na hindi pamilyar sa kanya. They looked so much in love with each other. Tiningnan ni Starry ang pinagmasdan niya. He smirked. “Bakit tayo nandito?” nagtatakang tanong niya. As much as this place brought good memories (nakilala niya ang baby sa lugar na ito) but bad memories also emerged. This place made her feel that she was all alone. She missed her mother. She missed Lilac. Gusto na niyang umuwi. Namintana ang luha sa mga mata niya.&nbs

SA GUARDHOUSE hinintay nina Freni at Nacho si Starry. Sa bawat paglabas ng mga estudyante sa San Benedicto University ay parang tinutusok ang kanyang puso. Parang tino-torture niya ang sarili sa ginagawa niya. Gusto na niyang bumalik sa pag-aaral at tapusin ang abogasya. Nagtataka man sa pagbalik niya pero hindi na siya tinanong ng bata. Ni hindi na ito humingi ng paliwanag kung bakit ang tagal niyang bumalik. Marahil naiintindihan nito ang pinagdaraanan niya. She was thankful for that.Kinalabit siya ni Nacho. “Gusto kong kumain.” Pang-siyam na taong gulang na ang katawan ng bata nang makabalik siya. Hindi ito nakinig sa sinabi niyang huwag nang kumain. Para bang takam na takam ito sa lahat ng pagkain sa cafeteria. Na para bang ngayon lang ito nakakain ng ganoong klaseng mga pagkain.