LACE... "Oh shit!!" Laking gulat ko nang buksan ko ang locker ko. "Brix!! Lagot ka talaga sa akin pag nakita kita!!", nanggagalaiti kong sigaw. Halos maputol na ang litid ko sa pagsigaw. "Oy, Lace, bakit naka-megaphone ka na naman?" Sabi ni Jas, ang bestfriend ko since grade one. "Bwisit talaga yang Brix na yan, akalain mong lagyan ng dagang costa 'tong locker ko, aatakihin ako sa puso sa kagagawan ng lalaking 'yon e." "How sure ka naman na sya ang naglagay nyan?" "Hello, sino pa ba? Alam naman nating lahat na sya lang ang makakagawa nito sa akin!" Si Andrei Brix Alarcon, ang most hate kong nilalang. Marahil sadyang itinadhana kaming magkaaway, dahil halos sabay kaming nabuo at nag-exist sa mundo. Sabay kaming ipinanganak ng February 14, 1988, nauna lang sya, I mean sila (ng kambal nyang si Andrew Brylle) ng limang oras. Pero sa halip na LOVE ang isaboy namin sa isa't isa, WAR ang tuwina'y ibinibigay namin sa isa't isa. Idagdag pan

LACE... Hindi ako makatulog. Binabalik-balikan ko sa isip ko ang nangyari kanina lang. Totoo ba 'yon? Bakit may ganun? Sabi ni papa, ihatid ko daw sa may gate ang mga bisita. Bisita ba 'yon e si Brylle lang naman at si Brix 'yon. Pero bilang mabuting anak, sumunod naman ako kay papa. Pagkalabas nila ng gate, nagulat ako nang tawagin ako ni Brix. "Lace." "O, bakit?" asik ko, alam ko naman kasi na wala syang matinong sasabihin kaya pinangunahan ko na sya ng galit na tono. Pero may kakaiba akong nabanaagan sa kanyang mga mata. Ano yun? Nde ko masabing lungkot pero nde rin naman saya. Higit sa lahat seryoso sya. Kaya minabuti ko nang kausapin sya ng maayos. "Dun tayo sa may upuan." niyaya ko sya sa may pahingahan sa may gilid ng bahay namin. Naupo ako at sumunod naman sya. Pero nde naman sya nagsasalita kaya naisip kong itanong yung kanina ko pa gustong itanong sa kanya sa school pa lang. "Masama ba ang loob mo dahil ako ang napili nil