Found and Lost

Light’s POV Alex calling… Anong kailangan na naman nitong kapatid ko? Manghihingi na naman siguro ng pera. “Oh anong kailangan mo?” Punyeta sinasabi ko na nga ba eh! Manghihingi na naman ng pera. Pero ano? 5k?! kakapadala ko lang sa kanila last time tapos nanghihingi na naman ngayon. Ang laki pa ng perang hinihingi akala siguro nila nagtatae lang ako ng pera rito eh. “Ano? 5k?!” “Yes po ate.” “Gago ka ba? Saan mo naman gagamitin ‘yang 5k na hinihingi mo? Sobrang laki ng halagang hinihingi mo Alex nakakaloka ka! Anong akala mo madali lang kumita ng pera rito kaya hingi lang kayo nang hingi? Diba kakapadala ko lang sa inyo no’ng nakaraan? Grabe naman kayo.” Sobrang hirap humanap ng pagkakakitaan. Hindi lang nila alam kung anu-ano

  “Sir, sigurado ka po ba talaga? Nakakahiya naman. Hindi ko alam kung paano ako makakabawi sa iyo.”   “Please drop the Sir, it makes me feel so old. You can call me Lance, that’s my name. What about you?”    “I’m Light.” Nahihiya kong sagot.   “Nice meeting you Light, how much do you need for your brother’s tuition?” He said waiting for my answer.   He’s really paying for it at sobrang nahihiya talaga ako. Pero kinabukasan na ng kapatid ko ang nakataya rito kaya sinabi ko na rin kay Lance ang halaga na kailangan ko at ibinigay niya naman ito sa akin.   “Thank you po talaga Sir--- ay Lance pala, babawi ako next time na magkita tayo.”   I want to pay back for the good deeds that he did to me. Marunong akong tumanaw ng utang na loob sa isang tao.    “Why not? Anyways hindi ka pa ba uuwi?”   “Uuwi

  “Bakit kailangan mong magsinungaling sa akin?”   “Wala na kasi akong maisip na ibang paraan ate para bigyan mo ako ng pera. Alam kong hindi mo ako bibigyan ng pera dahil kakapadala mo lang sa amin last time, pero ipinangsugal lang ni nanay 'yong pera. Wala na kasi akong pambili ng gatas at gamot ng anak ko. Matagal na rin po akong huminto ng pag-aaral ate.”   Hindi ko na napigilang umiyak dahil lahat ng pangarap ko para sa kapatid ko ay hindi na matutupad. 'Yong kapatid kong inaasahan kong mag-aahon sa amin sa kahirapan ay nasira na rin ang kinabukasan.    “Bubuo-buo ka ng pamilya tapos hindi mo naman pala kaya! Hindi ka man lang ba nag-isip? All this time akala ko nag-aaral ka pa, kung hindi ko pa nakasalubong 'yong kaklase ko dati hindi ko pa malalaman na may anak ka na pala! Tang ina sobrang taas ng expectation ko sa’yo alam mo ba ‘yon? Pinag-aral naman kita at sinusuportahan ko lahat ng pangangail

  Sobrang dami naming pinuntahan at nilibot ni Lance ngayong araw. Hindi na nga namin namamalayan ang oras at gabi na pala. Kaya no’ng bumalik kami sa una naming pinuntahan kanina ay humiga kami kaagad sa damuhan.   Ang lamig nang simoy ng hangin dito, nakaka-relax.   Parehas kaming nakatingala ni Lance at nakatingin sa kalangitan. We can see the bright stars above.   “Tama ka nga Lance, mukhang magandang mag-stargazing dito. Ang ganda ng langit.”   “Sobrang ganda…” He replied.    Hindi man malakas ang pagkakasabi ni Lance pero narinig ko ‘yon kaya napatingin ako sa kanya subalit nagulat ako no’ng nahuli ko siyang nakatitig pala sa akin. When he noticed that I'm looking at him ay iniwas niya kaagad ang tingin niya sa akin.    “I mean yes sobrang ganda talaga ng langit dito ng mga ganitong oras. Actually dito ako pumupunta everytime na g

Light’s POV Sinundo na nga ako ni Lance sa tinutuluyan ko at sinimulan na naming ilipat ang mga gamit ko sa magiging bahay na naming dalawa. Hindi naman masyadong karamihan ang mga gamit ko kaya naging madali lang ang paglilipat namin. Nahihiya akong gumalaw ngayon kaya prente at maayos lang akong nakaupo sa sofa. Sobrang ganda kasi ng bahay ni Lance. Kahit na mag-isa lang siyang nakatira ay marami siyang gamit at mga mukhang mamahalin pa. “Just feel at home, Light. Bahay mo na rin ito simula ngayon.” “Medyo naninibago pa kasi ako Lance.” “Okay lang ‘yan alam kong nag-aadjust ka pa sa ngayon. Masasanay ka rin.” Then he pats my head. Yeah he’s right nag-aadjust pa nga ako. Unang araw ko pa lang kasi rito and its my first time to live with someone. Sanay kasi ako ng mag-isa lang at sanay ako sa simpleng tira