Ang Reyna At Ang Abnoy ( Filipino / TagLish )

* Point of View ni Blair * --- "Oy, pambihira naman oh! Sa'n ka ba nakatingin?!" Sigaw ko sa tangang tao na nakabangga sakin, at sa kasamaang palad, nadapa siya sa sahig habang ang hawak-hawak nyang kape ay natapon sa damit nya. Oops, 'di kaya mainit 'yon? Well, anong paki ko naman? "What the hell!" Galit niyang mura sa akin habang tinutulungan niya sarili niyang tumayo. Ba't ko naman siya tutulungan, eh sya nga bumangga sa akin. Ako yata ang biktima dito! Bilang isang inosenteng mamamayan, inilagay ko ang cellphone ko sa bulsa ng aking jacket, at tiningnan ko siya habang nakataas ang kanang kilay. Yeah, mataray ako sa mga lampang tao, at isali nyo na lahat ng nilalang basta ako ang makakalaban nila. Pagkatapos ko siyang titigan gami

* Point of View ni Blair * --- "PRYCE WINSLEY ACADEMY." Binasa ko pangalan ng eskwelahang pinagenrollan ni Marge sa akin nang makababa ako sa aking motor at tinanggal ko helmet ko. Mukha namang maganda ang lugar na ito. At sana lang mabubuti ang mga estudyante rito, 'di tulad doon sa dati kong paaralan. 'Act like a human and be a human.' Ito lang ang dapat na lagi kong isaisip. Wala namang makakaalam na isa akong bampira kung hindi ko ibubutyag eh. Isa lang din ang sisisihin ko kung may ibang makakaalam- si Marge, wala ng iba. "Isa na naman itong boring na school year sa buhay ng mga estudyante." Bulong ko habang naglalakad sa hallway kung saan may napakaraming maiingay na mga taong estudyante. Karamihan sa kanila ay sinusundan ako

* Point of View ni Blair * --- Bakit kaya tuwing ikaw ay nasa eskwelahan ang oras ay parang pagong kung lumipas, o mas mabagal pa nga? Nakakasuklam talaga, ano? Ang tanging lugar na ayokong manatili ng mahabang panahon ay sa paaralan. Para itong isang napaka dilim, masukal, at nakakatakot na lugar. Pero wala tayong choice. Mananatili tayo dito hanggang sa magsawa na sila sa ating presensya sa mahigit kumulang dalawampung taon na pagkakakulong. Putang'na talaga eh. Hahays, bwesit, kailangan ko na talagang iwasang magmura kahit mentally. Siguradong papatayin ako ni Marge kung mababasa n'ya isipan ko. At kinakailangan ko ng makinig sa aming mathematics teacher, dahil... Apat, tatlo, dalawa, isa. Tumunog na ang bell. Haha, lunch break!

* Point of View ni Blair *  ---  Whew!  Salamat naman at maaga akong dumating sa classroom. Limang minuto bago ang oras ng simula ng klase.  Dumiretso ako sa upuan ko sa likuran. It's actually a great thing na isa lang ang classroom namin sa halos lahat ng subjects, except sa PE at mga lab works.   Pagkaupo ko sa upuan ko, sumulyap ako sa upuan sa tabi ko.  Hindi ko lang mapigilan ang sarili kong ngumiti habang naalala ko ang nangyari sa library. It's so incredible.  ---  Ang bell sa wakas ay tumunog, at si Marge ay pumasok na. At, halos lahat ng mga mag-aaral ay narito na, ngunit ang kanilang reyna ay tila huli.  Hmm, nasasabik ako na ma

* Point of View ni Pryce *  ---  "Babe, gusto mo pa bang maglagay ng yelo sa pasa ko, o tititigan mo lang ako hanggang umaga?"  Tanong ni Blair habang nakangisi, that it caused me to be back in reality. Damn, that was embarrassing. Ang babae na ito ay hindi kailanman marunong sumunod. Ang katigasan ng ulo ay to the highest level.  “Anong pinagsasabi mo diyan? Never in your dreams na tititigan kita hanggang umaga. Ano ka? Sineswetre?"  Sinabi ko sa kanya habang naglalakad ako papunta sa trunk ng kotse ko upang kumuha ng ilang piraso ng yelo mula sa cooler.  Pagkatapos, binalot ko ito sa panyo at itinali. Bumalik ako sa kanya at inabot sa kanya ang yelo. May binulong siya, ngunit hindi ko marinig ito ng malinaw, at kinuha niya naman ang bagay mula sa a