Ang Talaarawan ni Corazon

~Filipinas 1864~"Hindi mo maaaring ibigin ang isang indio Amor! Isang estupida ang sasama sa isang indio! Huwag mo kaming ipahiya! Pinagbigyan ka na namin sa mga lahat ng gusto mo! Itinigil namin ang kasal niyo ni Heneral Eusebio dahil sa pagkakaalam namin hindi ka pa handa. At ngayon ang kapal mong suwayin ang utos ko?! Mierda! Qué he hecho para que mi hija me trate así?! Ha?! Anong nagawa ko?! Simula ngayon, hindi ka na pwedeng makipagkita sa indiong iyon!" (Anong nagawa ko para tratuhin ako ng aking anak ng ganito?!) rinig na rinig sa buong bahay ang pagsigaw ni Don Augusto Jacinto Luviano.Galit na galit ito nang malamang magkasintahan pala ang kaniyang unica hija at ang bastardong indio na hardinero nila. Lumuluhang nakaluhod ngayon si Feliza Amor, na nag-iisang anak ni Don Augusto Jacinto at Donya Adelassandra, habang naglalakad pa

Agosto 30, 1883Mahal kong inay at itay,Marahil kayo ay naguguluhan kung bakit ako ay nawawala. Sana'y patawarin niyo po ako sa aking gagawin. Alam ko po na kayo ay hindi sasangayon sa absurdong  ideyang pumasok sa aking isipan. Ako rin ay kontra sa aking sarili, subalit wala na po akong ibang maiisip pa kundi ang gawin ito. Hindi ko po lubos maisip na nag-iintay ng apatnapu at higit pang mga araw at nagdadasal na ligtas si itay. Hindi ko po kayang siya ay mawala at alam kong iyan din ang iniisip mo ina. Huwag niyo pong isipin na kayo ay nagkulang sa pag-aaruga sa akin sapagkat ay sobra sobra ang inyong ibinigay. Pangako ko po sa inyo na ako ay babalik na ligtas. Huwag po kayong mag-alala, wala naman pong makakaalam na nagpapanggap lamang ako. Ako at kayo lang po ang may alam. Mag-iingat po ako palagi para makabalik sa inyo, at kayo rin po, sana'y mag-iin

"Inay! Itay! Andito na po ako!" sigaw ko sa kanila. Kakapasok ko lang sa aming munting bahay pero ramdam kong may kakaiba dahil sa nakakabinging katahimikan.Gawa sa nipa at kawayan ang aming bahay kubo. Bahagyang nakataas ang aming kubo para malagyan ng ani at mga kasangkapang pang-ani ang silong.Aakyat pa ng pitong hakbang ng hagdan para marating ang babahan ng bahay. At pagkapasok ay ang salas ang sasalubong sa'yo at sa dakong gilid naman ang silid ng inay at itay at sa akin.Nang lumaki ako, binigyan nila ako ng hiwalay na kuwarto. Ang aming atipan ay gawa sa pinaghalong nipa at damo ng kogon. Ang dingding naman ay gawa sa pinahabi na mga pinatigas na dahon ng niyog. Ang bintana naman ay pinagkrus-krus na mga tira na kawayan para sa sala ngunit para sa silid ay amak

"Paco Alfarero," tawag sa akin ng isang Espanyol na mataas ang rango, "Ah! Isang indiyo." Yumuko ako sa hiya dahil ramdam ko ang pandidiri niya.May hawak siya na lista ng mga bagong kasali ng hukbo at isa-isa itong tinawag. Mahigit labing-apat lang ang bilang ng mga sumali, karamihan mga Espanyol at mabibilang lamang ang mga Pilipino."Kayong lahat maglinya dito, gagawin na natin ang unang hakbang ng pagsusuri. Todos ustedes, formen una línea aquí. Comenzaremos de inmediato," sigaw ng Espanyol na may hawak na lista nang matapos na siya sa pagtawag. Sumunod naman kaming lahat at nasa gitnang parte ako. Nang magsimula na, nakita kong unti-unting naghubad ang na sa una ng linya. Nanlaki ang mga mata ko ng sinimulang pisil-pisilin ng isang opisyal ang katawan ng lalaki.Sa t

"Corre por inútil! Correr!" (Takbo mga inutil! Takbo!) sigaw ni Primera Arbante. Nag-uunahan kaming nagtatakbuhan palibot ng kampo. Hindi ko na mabilang kung ika-ilang ikot na namin ito, ang alam ko lang ay kanina pa kami nagpabalikbalik at hindi ko na mapakiramdaman ang aking mga paa at hingal na hingal na ako. Hindi ako sanay sa ganitong gawa. Hindi rin naman ako sanay noong sumali ako sa polo y servicio, ngunit mas maigi na ang magbuhat at makakapagpahinga ka pa kaysa sa ganito na wala man lang katapos tapos. Ngunit napansin kong parang hindi lamang ako ang nag-iisang nababaguhan sa ganito kundi ang aking mga kasamahan rin. Pero parang mas handa sila kaysa sa akin. Nagpatuloy ang aming pagtakbo palibot sa kampo ng mahigit isang oras nang pinatigil ka