Chapter 47.1

Isang araw lamang ang ginawang burol ng kanilang lolo at nang araw na iyon ay libing na nito. Nang araw na iyon ay bumuhos ang napakalakas na ulan. Nakasuot siya ng kulay itim na damit na may nakalagay na kulay puting bulaklak sa side nito at pagkataposa y may hawak siyang kulay itim na payong habang nakatayo kasama ng iba.

Sabi ng kanyang lolo ay huwag siyang umiyak at bilang isang masunurin na apo ay hindi nga talaga siya umiyak. Bumuhos ang napakalakas na ulan na tila ba maging ito ay nagluluksa sa pagkawala ng kanilang lolo. Habang pinapanuod niya ang pagpatak ng ulan sa lupa ay bigla niyang naisip ang kanyang lolo na nakangiti sa kaniya.

At pagkatapos ay sinabi nito na, ‘hija huwag kag umiyak. Gusto kong makita ka lagi na nakangiti dahil ikaw ang pinakamaganda sa lahat’.

Kaya naman pinigil niya ang sarili na hindi umiyak habang inililibing ito hanggang sa tuluyan na ngang umalis ang mga taong nakiramay sa kanilang pamilya at sila-sila na lamang ang natira doon. Mabilis siyang nag