“P’wede po ba tayong bumaba sa ’baba, Tito Vicente?” Pagtingala ni Angielyn kay Vicente. “Oo naman. Para makita ninyo ng mama mo sa malapitan ang farm.” Kahit hindi man iyon sabihin ni Vicente ay bababa talaga siya’t gusto niyang makita nang malapitan at mahawakan ang mga ito. “Mama, tara po!” nasasabik na paanyaya sa kaniya ng anak. Gaya niya ay hindi rin makapaghintay ang kaniyang anak. Hindi lang kasi siya ang mahilig sa halaman dahil maging ang anak ay kinahihiligan din ang mga iyon. “Let’s go.” Paghawak niya sa kamay ni Angielyn. “Careful, ate. Medyo madulas.” Si Katarina nang magmadali silang dalawa ng kaniyang anak sa pagbaba. Ngunit namalayan na lang niyang nakababa na sila ng kaniyang anak. Pagdating sa ibaba ay agad din silang nagkahiwalay nito para lapitan at tingnan ang kani-kaniyang gustong hawakang halaman o pananim. Sa kalagitnaan ng paghanga niya sa mga dahon ng gulay na malalago at bungang sariwa ay naagaw nina Vicente at Katarina ang kaniyang tingin. Malawak an
“Ang anak ko. Si Vicente. Parang ikaw siya noong bata pa siya.”Halos natigilan ang lahat dahil sa inihayag ng alkalde. Habang hindi makagalaw si Katalina sa kaniyang kinatatayuan ay siyang pagtaas ng tingin ni Katarina sa fiance bago ibinaba kay Angielyn ang paningin. Samantala ay nakatitig lamang si Vicente sa bata na siyang ikinailing naman ni Carlito.“Talaga po?” Malawak ang pagkakangiti ni Angielyn at tumingala kay Vicente. Ngumiti ang bata na halos ikinasingkit ng mga mata nito.Muling natawa si Miguel Guerrero. “Oo, ngunit sa pambabaeng bersyon naman.” Bigla naman nitong ginulo ang buhok ng bata. Muli ay bumalik sa alkalde ang tingin ni Angielyn at ngumiti. Labis ang kaniyang nadaramang tuwa sa sinabi nito. “MAMA, NARINIG ninyo po ba iyong sinabi ni Lolo Mayor kanina? Kamukha ko raw po si Tito Vicente.” Napahinto siya sa pagsusuklay sa buhok ng anak nang banggitin ulit nito ang nangyari kanina. Pagkatapos ng eksenang iyon ay ngani-ngani niyang kinuha ang anak at nagpaalam s
Napuno ng tawanan ang loob ng sasakyan habang pauwi na sa mansyon sina Silli, Katalina at Angielyn na ipinagtaka naman ng kanilang drayber na si Jerry.“Ano ba ang nangyari at mukhang ang saya-saya ninyo yata?” hindi na mapigilan pang tanong nito.“Ito kasing si Katalina pinagtsismisan sa palengke e, sa huli naman ay ang mga palengkera ang napahiya. Buti nga sa kanila,” sabat ni Silli.“Talaga ho?! Ang mga tsimosa talaga walang pinipiling tao, lugar at panahon kung kailan, saan at sino ang pagpipiyestahan nila. Buti na lang itong si Senyorita Katalina palaban sa mga ganiyan.”“Kanino pa ba magmamana ng improntuhan kundi sa ama,” birit pa ni Silli.Tila napawi ang ngiti ni Katalina nang mabanggit nito ang kaniyang ama sa usapan. Napatingin siya sa labas ng bintana. Marami ang nagsasabing magkasing ugali sila ng kanilang ama, pero kahit kailan ay hindi siya naging matigas at mataas ang pride kagaya ng ama. “Mama, basta po kahit hindi ko po alam ang mga nangyayari sa inyo ng Ale kanina
Sa hindi mabilang na tao sa buong mundo, hindi rin mabilang ang mga pagsubok na kinakaharap ng mga ito. At sa lahat ng pagsubok na iyon, numero uno talagang susubukin ka ay ang pagsubok sa pag-ibig. Hindi ‘pag-ibig lang iyan’ kundi ‘pag-ibig ’yan.’ Na kahit isa ka pang single ay po-problemahin mo pa rin. Kaya sa mga wala pang pag-ibig at naghahanap ng pag-ibig, maghinay-hinay muna at huwag madaliin dahil hindi lahat ng nakaranas ng tinatawag na pag-ibig ay masaya. At kung iibig ka man dapat nakahanda ka sa mga posibilidad na mangyayari.“Mama, marami po bang bundok sa lugar ninyo?” “Oo. Matataas pa.”“Mga ilog po, mayroon din po ba?”“Oo naman. Masarap maligo roon.”Kanina pa mula sa pagsakay ng bus ay walang pagod na sa katatanong ang anak niya at walang sawa niya naman itong sinasagot. Sa edad na lima ay napakadaldal na ng kaniyang anak. Sa Maynila nga’y pinanggigigilan ito ng kanilang mga kapitbahay dahil sa angking kabibuhan. Hindi niya alam kung kanino ito nagmana dahil napakata
“Hello, Vicente,” pagbati ng kaibigan niya rito at kinalabit siya upang magising mula sa pagkakatuod. Ayon na nga’t nadarang siya sa harap ng prinsipeng pinapangarap ng lahat. “H-Hi,” nauutal niyang pagbati.Kuminang ang mga mata nito dahil sa pagtugon niya. Na para bang isa iyong di-mabayarang bagay para sa lalaki. “P’wede ba kitang makausap?” Alanganin itong tumingin sa kaibigan niya na para bang humihingi ng permiso na kung p’wede ba siyang hiramin. Napatingin naman siya kay Celestina na nakatingin na sa kaniya. Tahimik niya itong pinakiusapan na huwag siyang iiwan kasama ito.“Sure. Mauna na lang ako sa silid natin. Doon na lang kita hihintayin, Katalina.” Ngumiti ito sa kaniya matapos kunin ang sariling mga gamit. Samantalang siya ay mangiyak-ngiyak na sa kinauupuan dahil sa labis na kaba.Hindi na siya mapalagay simula ng iwan sila ng kanilang mga kaibigan. Umalis na rin kasi ang mga kaibigan ng lalaki para mapag-solo sila. Hindi niya rin maiangat ang paningin sa kaharap.“D
Warning: MUST READ.Some scenes are not allowed for minors. Read at your own risk. Thank you.“Maupo ka kasi ng maayos. Hindi pa ako tapos sagutin ang tanong mo.” Pagpigil nito sa dapat niyang sabihin. Wala na lang siyang nagawa kundi ang mapanguso at sundin ito. Narinig pa niya ang pagtawa ng mahina ng kaniyang kasama na ikinangiti naman niya. Ngayon ay nakatanaw na siya sa tanawin kung saan nakikita nila ang malawak at maunlad na bayan ng Casa Serrie. Isama pa ang maaliwalas at asul na kalawakan. Hindi gaanong maalinsangan dulot ng mga puno sa buong paligid. Sariwang-sariwa ang hanging nilalanghap nila.“Ikaw iyong babaeng bukod tangi sa lahat. Paano ko iyon nasabi? Kasi hindi ka lang isang Prinsesa sa isang fairy tale kundi isa ka ring hero sa komiks. Kung noon ay nakuha mo na ang atensyon ko, ngayon ay nakuha mo maging ang puso ko. Nagsimula ang lahat ng ito nang tinulungan mo ang batang gusgusing b-inu-bully.” Niyakap siya nito ng mas mahigpit pa. Ipinaparating kung paano siya ni
“SAAN KA galing?” Napahinto siya sa pagsasara ng pinto nang marinig iyon mula sa kaniyang likuran. Pagkaharap ay siyang gulat niya nang makita ang matatalim na mga matang nakatitig sa kaniya. Napayakap pa nga siya sa bitbit niyang mga libro. Pero hindi niya ipinakita ang pagkakagulat niyang iyon sa istriktong ama. Kahit malinaw sa mga mata ng ama ang pang-uusig ay binale-wala niya iyon at nilakasan ang loob upang makalapit rito at magmano. “Mano po, Papa.”“Napapadalas na yata ang pag-uwi mo ng late galing eskuwelahan, Katalina. Saan ka nagpupunta?” tanong nito. Puno ng awtoridad ang boses.“Dumaan lang po ako sa tahanan ni Celestina, Papa. Inimbitahan na rin ako ni Ninang Centhia na doon maghapunan kaya ako natagalan. Hindi po kasi ako makatanggi,” pagsisinungaling niya na kahit ang totoo ay lumabas sila ni Vicente at namasyal.Tumango-tango ang kaniyang ama.“Carlo!” biglang sigaw ng kaniyang ina dahil sa sumunod na nangyari.Maging siya ay nagulat. Hindi niya iyon inaasahan. Tum
Dahil hindi na siya makapaghintay pa ay siya na mismo ang pumunta sa silid-aralan nina Vicente para sunduin ito. Nasa dulong bahagi lang naman iyon. Nauuna kasi ng isang taon sa kaniya ang lalaki at pareho sila ng kursong kinuha. Iyon kasi ang usapan nila ng nobyo na sabay na silang tutungo sa tahanan nila. Alam niyang naghahanda na rin ngayon ang ina niya at ang kapatid para sa gaganapin mamayang gabi ayon sa napag-usapan nila. Nasa kaniya ang suporta ng mga ito. At ayon din kay Vicente ay ipakikilala na rin siya ng kasintahan sa mga magulang nito sa susunod na araw. Puno ng kagalakan ang nararamdaman ng kaniyang puso. Napupuno ito ng kasiyahan at pinapanalangin niya na sana ay magtuloy-tuloy na iyon.“Ano ba naman ito? Bakit ngayon pa?” asik niya nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.Dali-dali siyang tumakbo patungo sa abandonadong silid para sumilong. Naging imbakan na rin ito ng mga sirang gamit katulad ng mga sirang upuan at mesa. Laking pasasalamat niya nang makitang bukas i